Ἐπιτελώντας τὴν ἁμαρτία...

Χρήστου Γιανναρᾶ, Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἤθους, σ. 53: 

«Ἐπιτελώντας τὴν ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος "ἤδη κέκριται": "αὕτη δὲ ἐστιν ἡ κρίσης, ὅτι ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς". Ὁ ἄνθρωπος κρίνεται μὲ τὰ μέτρα τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξης ἀπὸ τὴν ὁποία αὐτοαποκλείεται. Ἡ ἁμαρτία εἶναι μιὰ αὐτοκατάκριση καὶ αὐτοτιμωρία, ποὺ ἐλεύθερα τὴν ἐπιλέγει ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἀρνεῖται νὰ εἶναι προσωπικὴ ὑπόσταση κοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ καὶ προτιμάει τὴ ’μεταποίηση’ τῆς ὕπαρξής του: τὸν τεμαχισμὸ τῆς φύσης του σὲ ὀντικὲς ἀτομικότητες -τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο»...