Ξημέρωσε η μέρα φωτεινή μ’ ωραία άσπρα σύννεφα στον γαλανό ουρανό, ούτε που το κατάλαβα πως έπιασε η βροχή, ήτανε μεσημέρι πια, όλα γκριζάραν ξαφνικά, θαμπώσανε, χαθήκαν τα βουνά, άστραφτε, βρόνταγε η νεροποντή, έτρεμε ο τόπος, χτύπαγε αραιό χαλάζι στη σκεπή, στις πέτρες, στην αυλή, γλύστραγε κι έλιωνε στο μπαλκονάκι, στάλαζαν κρεμασμένα στην κληματαριά τσαμπιά μοσχάτα, γινομένα, ευώδιαζαν τ’ αρώματα της γης που ’χε καιρό διψάσει, όλα βρεγμένα, ξέδινε ο καιρός, κόπασε, ησύχασε μετά, βγήκα ξυπόλυτος μεσ’ στα νερά, μέτραγα σταλαγμούς, περπάταγα στα χόρτα και τις λάσπες, ανάσαινα τη μυρωδιά του χώματος κι είδα μπροστά απ’ το σπίτι ουράνιο τόξο ν’ ανεβαίνει από τον Μέγδοβα ψηλά και να ραντίζει γύρω την αχλή του, όλα ησυχάσανε σιγά-σιγά, βγήκαν πουλιά, χελιδονάκια στα κλαδιά, στα σύρματα, πετάξανε, χαθήκανε ξανά, βράδιαζε, πυρπολούσε αόρατος ο τελευταίος ήλιος τ’ αντικρινά του σύννεφα που αραίωναν κι αυτά όσο έπεφτε σκοτάδι. Θα ‘χει κι απόψε ξαστεριά. Τι ωραία και τι γρήγορα που αλλάζουνε οι ώρες, οι καιροί, τι άστατη κι απρόβλεπτη η ζωή, σύννεφο ήταν, πέρασε, μια καταιγίδα καλοκαιρινή κι ύστερα πάλι αιθρία!
Χρήστος Μποκόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου