Περιμένοντας την μεγάλη ημέρα...

 

Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου,

Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου

και Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων

Για μια ακόμα φορά ο κόσμος θυμάται εκείνην την νύκτα η οποία έμελλε να διαχωρίσει την ανθρώπινη ιστορία στην προ και στην μετά Χριστόν εποχή. Εικοσιένα αιώνες μετά, ο άνθρωπος παραμένει ακόμα στο πνεύμα και όχι στην ουσία αυτής της νύκτας.

Σε όλον τον πλανήτη, οι χριστιανοί γιορτάζουν Χριστούγεννα, μέσα από λαμπερά φώτα, από χαρμόσυνες μελωδίες εξαίσια εδέσματα, πλούσια χαμόγελα. Όμως, εικοσιένα αιώνες μετά υπάρχουν άνθρωποι που ζουν εκείνην την νύκτα όπως ακριβώς συνέβη και τότε. Κρυμμένοι μέσα στο μισοσκόταδο που τα λαμπερά φώτα δεν κατάφεραν να αποδιώξουν. Χωρίς χαρμόσυνες μελωδίες, αλλά με λυγμούς αγωνίας για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Χωρίς τα εξαιρετικά καλομαγειρεμένα φαγητά, στερούμενοι ίσως και αυτών των αναγκαίων για την επιβίωση τους αγαθών.

Τέλος χωρίς χαμόγελα ευμάρειας μιας και για εκείνους, η έννοια της ευτυχίας, της οικογενειακής θαλπωρής και της χαράς, είναι συναισθήματα όχι άγνωστα, αλλά χαμένα μέσα στις ώρες της απέραντης μοναξιάς τους. Άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας που θα ζήσουν τα Χριστούγεννα μέσα από τα δικά τους συναισθήματα.

Εικοσιένα αιώνες μετά, το Φως του Άστρου της Βηθλεέμ, παραμένει αναμμένο μόνον κατά την διάρκεια της εορτής. Σε έναν κόσμο που παραμένει μικρός, το μεγάλο μήνυμα των Χριστουγέννων, μας υπενθυμίζει πως εκείνην  την νύκτα, ο Θεός επέλεξε να γεννηθεί φτωχός, πεινασμένος, διωγμένος! Και αν ακόμα σήμερα, επέλεγε ξανά τον τρόπο αυτό να επιτύχει την σωτηρία των ανθρώπων, πάλι έτσι θα ερχόταν. Μακριά απ' ότι μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να ξεχνά!

Αν αποζητούσε ένα μέρος ώστε να γεννηθεί, τότε σίγουρα αυτό θα ήταν ένα σημείο της γης που οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, ώστε και Εκείνος να πεθάνει μαζί τους! Αν αποζητούσε σήμερα να γεννηθεί ανάμεσα μας, ίσως επέλεγε ένα μέρος όπου άνθρωποι διωγμένοι αναζητούν μια καλύτερη ζωή, την οποίαν τους στέρησε το ανθρώπινο συμφέρον στον βωμό του κέρδους!Διωγμένος ξανά και Εκείνος μαζί με τους διωγμένους. Αν αναζητούσε ένα μέρος να γεννηθεί, θα επέλεγε να έχει συντροφιά του όσους θέλησαν να αποδιώξουν οι άνθρωποι από κοντά τους! Εκεί μαζί τους, θα επέλεγε να γεννηθεί ώστε να μην αισθανθούν την πικρία της απομόνωσης, την θλίψη της απαξίωσης, την οδύνη της απόρριψης.

Ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε τα Χριστούγεννα χωρίς τον μεγάλο πρωταγωνιστή αυτής της εορτής! Θελήσαμε να κάνουμε την αιτία της ανθρώπινης σωτηρίας που κρατά για πάντα, μια μέρα που κρατά για λίγο μέσα στον επαναλαμβανόμενο χρόνο. Και Εκείνος, ο μεγάλος πρωταγωνιστής, συνεχίζει να ξαναγεννιέται μέσα σε ψυχές που δεν φαίνονται στα μάτια των ανθρώπων.

Είναι βέβαιο, πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο! Περισσότερο όμως βέβαιο από αυτό, είναι πως μπορούμε να αλλάξουμε τον δικό μας εαυτό, τον δικό μας μικρόκοσμο. Ίσως τελικά αυτή να είναι και η μεγαλύτερη ελπίδα ώστε η γιορτή να κρατήσει για πάντα, το άστρο να μην σβήσει ποτέ και ο μεγάλος πρωταγωνιστής της εορτής, να πρωταγωνιστήσει στην δική μας ζωή.

Ζούμε στον αιώνα των μεγάλων εξελίξεων, των τραγικών αντιθέσεων, στον αιώνα κατά τον οποίον ο άνθρωπος φαινομενικά προχωρεί μπροστά, γυρνώντας πάντα πίσω... Είναι απόλυτη ανάγκη πλέον να κατανοήσουμε πως τα Χριστούγεννα, πρέπει να κρατήσουν για πάντα και όχι για λίγο μέσα μας. Σε αυτό, το μόνο που μπορεί να μας βοηθήσει είναι ένα: να αναζητήσουμε τον τρόπο να μην σταθούμε θεατές, αλλά μέτοχοι αυτού του υπέροχου για τον άνθρωπο γεγονότος. Τότε πραγματικά θα έχουμε καταφέρει, το αποτέλεσμα της αιτίας για την οποία όλος ο πλανήτης γιορτάζει. Να θεωθούμε εμείς την στιγμή που ο Θεός γίνεται άνθρωπος.  

Ευλογημένα Χριστούγεννα για όλους!