Χρυσίζει
πίσω του το ξύλο κι αυτός μαύρη σκιά μπροστά, φως και σκοτάδι αγκαλιά
στην ειμαρμένη συνοδοιπορία, κατάγραφα απ’ τα πάθη τους ανήμερα θεριά
ταΐζουν την ψυχή και τον καιρό κι ας κατατρώει νυχθημερόν τα σωθικά τους
το σαράκι. Μα ποιος τα λογαριάζει όλ' αυτά; Έξω λυσσομανάει, μας πήρε
και μας σήκωσε απόψε ο νοτιάς, μεσιάζει όπου να 'ναι ο Δεκέμβρης, πάει
κι η επέτειος των δυο αιώνων -για δες!- ήρθαν γιορτές, Χριστούγεννα,
Πρωτοχρονιά, στολίδια, δώρα, αγορές να ξεχαστούμε όσο μπορούμε, να
χαρούμε!
Χρήστος Μποκόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου