Η Πεντηκοστή σήμανε δύο πράγματα ταυτοχρόνως:
α. Την πραγμάτωση μιας νέας ενότητας , η οποία νοείται ως δώρο του Θεού. Δεν πρόκειται απλώς για ανθρώπινη συμμαχία ή συνεταιρισμό, αλλά για μια οντολογικώς νέα πραγματικότητα, το θεανθρώπινο Σώμα του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδας. Αυτή η ενότητα υπερβαίνει τις εθνικές διαιρέσεις και όλες τις συνέπειες τους. Έκτοτε έχει αναφυεί μια νέα συγγένεια, μια αδελφότητα θεμελιωμένη όχι στο αίμα των προγόνων μας, άλλα στο αίμα του Χριστού. Αυτή η ενότητα πραγματώνεται κατ' εξοχήν στην ευχαριστιακή σύναξη, όπου όλοι οι φραγμοί (εθνικοί, κοινωνικοί, βιολογικοί κ.λπ.) υπερβαίνονται. Η σύναξη των πιστών υψώνεται σε πρόγευση και σημείον της Βασιλείας.
β. Την ιεραποστολική έκρηξη της νεογέννητης Εκκλησίας. Αμέσως μετά το γεγονός της Πεντηκοστής ο απόστολος Πέτρος απευθύνθηκε σε ένα πολυεθνικό ακροατήριο και κήρυξε το ευαγγέλιο της σωτηρίας, όντας ο ίδιος μάρτυρας της Ανάστασης (Πράξ. 2:9-11,32). Αυτό που έχει καίρια σημασία εδώ είναι η εσχατολογική διάσταση. Στο πρόσωπο του Πέτρου η Εκκλησία ίσταται ενώπιον των εθνών και προσκαλεί τους ανθρώπους τους να γίνουν πολίτες της μέλλουσας βασιλείας.
Θ. Ν. Παπαθανασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου