Παραδίδει τα πάντα σε Αυτόν...

Υπάρχει μια ατελεύτητη συνέχεια, κι αυτή η συνέχεια είναι η ζωή, η ζωή η οποία δεν τελειώνει ποτέ, αλλά προχωρεί από μεταμόρφωση σε μεταμόρφωση, σε μια διαρκή άνοδο και σε διαρκείς, ατελεύτητες εκπλήξεις. Οπότε νιώθεις στο τέλος ότι δεν κάνω τίποτα κι όλα γίνονται μόνα τους, κι όταν αγωνίζομαι, αγωνίζομαι, ασκούμαι για το καλό το δικό μου και για το καλό όλων, αλλά στη συνέχεια τα μεγάλα που θέλουμε γίνονται μόνα τους, όταν αφού αγωνισθώ, αφού περάσω δοκιμασίες, κάνω ότι μπορώ… 

«Πάτερ ει δυνατόν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτου», αν είναι δυνατόν να μη πιω το πικρό ποτήριο του θανάτου. Συναντούμε στη ζωή μας δυσκολίες, «Θεέ μου αν είναι δυνατόν να το ξεπεράσουμε, να μην έρθει αυτό το θανατικό, αυτή η συμφορά στο σπίτι μου, στους μεγάλους, στους μικρούς», αλλά στη συνέχεια λες, «πλην ουχ ως εγώ αλλ’ ως Συ», κάνε Εσύ ότι θέλεις. Και νιώθεις ότι τα πράγματα προχωρούνε. Και νιώθεις ότι αοράτως σύνεστι, αοράτως υπάρχει Αυτός που σε αγαπά και όλα τα κάνει με νόημα. Κι αν τυχών έρθει μια συμφορά, κι αν τυχών έρθει ένα γεγονός που αλλάξει τα πράγματα, Αυτός που μας αγαπά, θα το αξιοποιήσει αυτό το γεγονός, αυτή τη συμφορά για το καλό μας. Κι όταν θα περάσουν τα χρόνια θα νιώθεις ότι η μεγάλη ευχαριστία θα είναι προς τον Θεό, όχι για τις καλές μέρες, αλλά για το τι έγινε από τη συμφορά, τι βγήκε από τη συμφορά. Κάτι που ξεπερνάει τη φαντασία του ανθρώπου. Και είναι μια χαρά για όλο τον κόσμο. Οπότε λες, σταματώ, γεννηθήτω το θέλημα Σου, παίρνω άλλη δύναμη και προχωρώ. Εάν τυχόν μέχρι τέλους, εγώ κάνω κουμάντο στον εαυτό μου, στη σκέψη μου, στη ζωή μου, ή κρίνω τους άλλους, σημαίνει ότι είμαι φτωχός και μικρός. Ο σωστός τα παραδίδει τα πάντα σε Αυτόν ο Οποίος τον αγαπά. Αυτό, «Πάτερ εις χείρας Σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου» που είναι ο τελικός λόγος του Ιησού επάνω στο σταυρό. Και όταν όλα τα παραδώσει κανείς, αρχίζει μια άλλη ζωή και προχωρεί. 

π. Βασίλειος Γοντικάκης