«Θα ήθελα να συνδέσω τα άκρα με την ταπείνωση. Ίσως ήλθε ο καιρός να φτιάξουμε μια νέα «άκρα ταπείνωση», κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της αντίστοιχης ακραίας, πλήρους, δηλαδή, και ως εκ τούτου εξαντλητικής ταπείνωσης του Χριστού. Μέχρις εκεί που μπορούμε να πούμε πως παρακάτω δεν πάει. Βέβαια, στις μέρες μας τα άκρα συνδέονται με έναν φωνασκούντα φονταμενταλισμό ή με μια ελιστίστικη αγριότητα που προσπαθεί με το στανιό να επιβάλλει τον εαυτό της στο σύνολο του κόσμου. Λησμονώντας πως το ακραίο, για να είναι τέτοιο που το ίδιο ευαγγελίζεται, πρέπει να είναι πάντα θυσιαστικό και σταυρωμένο. Ο «ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται», λέγει ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος και αποδεικνύει τη μόνη δυνατότητα που παρέχει ο έρωτας στο υποκείμενο, τον μόνο δρόμο, που δεν είναι άλλος από τον δρόμο της λόγχης, των ακανθών και της σταύρωσης. Ένας δρόμος έκστασης που επιδιώκει μετά μανίας τη συνάντηση και την ένωση. Ο δρόμος αυτός έχει «όνομα, έχει χρώμα και θρησκεία» και δεν είναι άλλος από το «μανικό έρωτα» τον οποίο υμνεί ο Ιωάννης της Κλίμακος,αλλά και ο Μάξιμος, που οι ακραίοι εξουσιαστές της εποχής φτάσανε καταπώς λέγεται να του κόψουνε τη γλώσσα προκειμένου να τον φιμώσουνε μια για πάντα».
Χρυσόστομος Σταμούλης,
Καθηγητής Θεολογίας Α.Π.Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου