«Το μέγα θαύμα...»

 

«...δια τούτο προετιμήθησαν των πολυπαίδων οι άπαιδες, ως αν εκ πολυαρέτων η πανάρετος παις κυηθή και εκ διαφερόντως σωφρόνων η πάναγνος, και λάβη καρπόν η σωφροσύνη συνελθούσα προσευχή και ασκήσει το γενέσθαι παρθενίας γεννήτρια, και παρθενίας σαρκί προαγαγούσης αφθόρως τον προ αιώνων εκ παρθένου Πατρός γεγεννημένον θεότητι. Ω προσευχής εκείνης πτερών! Ω παρρησίας, ην εύρε προς Κύριον! Ω καρδιών εκείνων επί τοσούτον ασπίλων, ως τοιαύτην προσευχήν αναπέμψαι προ τοσούτον φθάσασαν και τοσούτον ανύσασαν! Έδει δε και προοδοποιηθήναι το μέγα θαύμα τω θαύματι, και την φύσιν κατά μικρόν υπείκειν τη χάριτι». 

«...γι' αυτό προτιμήθηκαν από τους πολυτέκνους οι άτεκνοι, για να κυοφορηθεί από πολυαρέτους η πανάρετη κόρη και η πάναγνη από εξαιρετικά σώφρονες και για να λάβει η σωφροσύνη, αφού ενώθηκε με την προσευχή και την άσκηση, ως καρπό το να γίνει γεννήτρια παρθενίας και μάλιστα παρθενίας που προέβαλε αφθόρως κατά την σάρκα τον γεννηθέντα κατά την θεότητα προαιωνίως από παρθένον πατέρα. Τι φτερά ήταν αυτά εκείνης της αρετής! Τι παρρησία που βρήκε στον Κύριο! Πόσο άσπιλες ήταν εκείνες οι καρδιές, ώστε να αναπέμψουν τέτοια προσευχή που τόσο πολύ προχώρησε και τόσα κατώρθωσε! Έπρεπε να προετοιμασθεί το μέγα θαύμα και η φύση βαθμιαία να υποταχθεί στη χάρη». 

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, «Ομιλία ΜΒ΄Εις την σωτήριον Γέννησιν της Θεοτόκου», ΕΠΕ 10,590-592.