Από το «Ημερολόγιο» του π. Αλέξανδρου Σμέμαν

Πέμπτη, 5 Απριλίου, 1973

Ακολουθίες της Εκκλησίας - αποκάλυψη της Βασιλείας

Χθες, στο Τορόντο, μετά την ακολουθία των Παθών, μίλησα για το πνεύμα της Ορθόδοξης ακολουθίας, για το τι είναι πιο προφανές σε μένα σχετικά με την Ορθόδοξη λατρεία, ως αληθινή αποκάλυψη της Βασιλείας του Θεού. Μια αποκάλυψη που μας δίνει τη δυνατότητα να αγαπήσουμε τη Βασιλεία, να προσευχόμαστε για τον ερχομό της, να την αισθανόμαστε ως «το εν ου εστί χρεία». Η ομορφιά ως αποκάλυψη της αλήθειας και της καλοσύνης. Η Εκκλησία ως τόπος αυτής της αποκάλυψης. Ήσυχη προσοχή με κομμένη την ανάσα - φαίνεται μεταδοτική.

Κατά τη διάρκεια των Παθών, ενώ στεκόμουν μπροστά στην αγία τράπεζα, σκεφτόμουν: τι τεράστιο κομμάτι από τη ζωή μου, από την πρώτη παιδική ηλικία, έχω περάσει σ' αυτή την ατμόσφαιρα, σ' αυτή τη μελωδία, σ' αυτή την κατάσταση -φαίνεται σαν να είναι η ίδια, αδιάκοπη στιγμή: η αγία τράπεζα, ο ιερέας με τα άμφια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, το θυμίαμα, η ίδια χαρμόσυνη, ταπεινή, μελαγχολική μελωδία του στίχου «Κύριε, ελέησον». Λίγο αργότερα, στην ακολουθία, ο χορός έψαλε: «Σε τον αναβαλλόμενον το φως ώσπερ ιμάτιον...». Έψελναν αδέξια, αργά, με χοράρχη ένα πολύ νεαρό κορίτσι. Και πάλι, το ωραίο «Οίμοι, φως του κόσμου». Την ώρα του θανάτου, αυτό που θα μείνει από τη ζωή είναι η μοναδική εικόνα μιας αμετάβλητης αγίας τράπεζας, μια αιώνια χειρονομία, μια συνεχής μελωδία. Πράγματι δεν υπάρχει τίποτε το καλύτερο· αληθινά μια αποκάλυψη…