«Μόνον στον Χριστό ο χρόνος
βρίσκει το κέντρο του. Πριν από τον Χριστό η Ιστορία κατευθύνεται προς αυτόν,
έχει προσανατολισμό και τάση μεσσιανική, είναι ο χρόνος όπου κυοφορούνται τα
προσχέδια, ο χρόνος της αναμονής. Μετά τη Σάρκωση το παν γίνεται εσωτερικό, τα
πάντα διέπονται από τις κατηγορίες του κενού και του πλήρους, του απόντος και
του παρόντος, του ασυντέλεστου και, επομένως, το μόνο αληθινό περιεχόμενο του
χρόνου είναι η παρουσία του Χριστού σ' όλη την έκτασή της...
Ο Χριστός έσπασε
την ιστορική συνέχεια, αλλά δεν κατέλυσε τον χρόνο, παρά μόνο τον
άνοιξε... "Ο Θεός έγινε έγχρονος για να γίνουμε εμείς οι έγχρονοι άνθρωποι
αιώνιοι", λέγει ο άγιος Ειρηναίος, δείχνοντας έτσι ότι το
"χρονικό" κορυφώνεται στο αιώνιο "ήδη εδώ κάτω"…».
Παύλου Ευδοκίμωφ, «Η Ορθοδοξία»,
εκδ. «Β. Ρηγόπουλου», Θεσσαλονίκη 1972, σσ. 278-279.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου