«Πάλαι μεν ο Θεός, ασώματός τε και ασχημάτιστος, ουδαμώς
εικονίζετο. Νυν δε σαρκί οφθέντος Θεού, και τοις ανθρώποις συναναστραφέντος,
εικονίζω Θεού το ορώμενον. Ου προσκυνώ την ύλην, προσκυνώ δε τον της ύλης
δημιουργόν, τον ύλην δι' εμέ γενόμενον, και εν ύλη κατοικήσαι καταδεξάμενον,
και δι' ύλης την σωτηρίαν μου εργασάμενον.
Παλαιότερα, ο Θεός, όντας χωρίς σώμα ή σχήμα, δεν μπορούσε να
απεικονιστεί με κανέναν τρόπο. Τώρα όμως, καθώς ο Θεός εμφανίστηκε με σάρκα και
έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους, μπορώ να απεικονίζω ό,τι μου είναι ορατό από τον
Θεό. Δεν λατρεύω την ύλη, λατρεύω ωστόσο τον Δημιουργό της ύλης, ο οποίος έγινε
ύλη για χάρη μου και καταδέχτηκε να προσλάβει υλική ύπαρξη, και μέσω της ύλης
πραγματοποίησε τη σωτηρία μου».
Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, «Λόγος πρώτος απολογητικός», PG 94, 1245 Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου