Στις 13 Δεκεμβρίου, το 1983, εκοιμήθη ο
μεγάλος Θεολόγος και συγγραφέας, Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν (Schmemann
Alexander, 1921-1983).
Εις μνημόσυνον, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το Ημερολόγιό του:
"Αισθάνομαι αποθαρρυμένος. Όχι προσωπικά. Μπορώ να πω
με ασφάλεια και σιγουριά πως είμαι πολύ ευτυχισμένος -με την οικογένεια μου, τα
παιδιά μου, κ.λ.π. Αλλά στα ζητήματα που αφορούν την Εκκλησία, τη θέση της, την
εμπλοκή μου σ' αυτήν, έχω απογοητευτεί.
Γίνομαι αλλεργικός μπροστά στο ψευδο-εκκλησιαστικό και ψευδο-θρησκευτικό περιεχόμενο της Εκκλησίας και της εκκλησιαστικής ζωής, η οποία όλο και περισσότερο μου φαίνεται ως μια παραμόρφωση της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού. Την ίδια στιγμή, είμαι ολοκληρωτικά μπλεγμένος και εγκλωβισμένος σ' αυτήν: ατέλειωτα τηλεφωνήματα, γράμματα, συζητήσεις, συναντήσεις. Όλα αυτά δεν είναι ούτε γνήσια ούτε πραγματικά. Βρίσκονται έξω από την πραγματικότητα του Θεού, του ανθρώπου, του κόσμου και της ζωής. Αισθάνομαι πως η καρδιά μου κραυγάζει για κάτι «άλλο»,για κάτι διαφορετικό. Αλλά δεν βρίσκω μια διέξοδο. Να φύγω; Για που; Δεν μπορώ ν' αφήσω την Εκκλησία -η Εκκλησία είναι η ζωή μου. Αλλά όπως είμαι τώρα, δεν υπηρετώ την Εκκλησία με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ αυτή την υπηρεσία. Πιστεύω ακράδαντα πως η Ορθοδοξία είναι η Αλήθεια και η Σωτηρία, και ανατριχιάζω όταν βλέπω τι προσφέρεται κάτω από το ένδυμα της Ορθοδοξίας, τι φαίνεται πως αγαπούν σ' αυτήν οι άνθρωποι, για ποιο πράγμα ζουν, τι βλέπουν στην Ορθοδοξία οι περισσότεροι ορθόδοξοι, οι καλύτεροι τουλάχιστον ανάμεσα τους. «Ας σωθείς εσύ, και τότε θα σώσεις χιλιάδες γύρω σου». Ο καθένας σώζεται με τον δικό του τρόπο. Σωτηρία είναι η εκπλήρωση της κλήσης του καθενός. Αλλά τι συμβαίνει αν οι περιστάσεις δεν επιτρέπουν αυτή τη σωτηρία; Και τι συμβαίνει όταν ολόκληρη η ένταξή μας, ολόκληρη η δραστηριότητα μας απαρνείται συνεχώς το επίπεδο όπου είναι δυνατή η σωτηρία;"
Γίνομαι αλλεργικός μπροστά στο ψευδο-εκκλησιαστικό και ψευδο-θρησκευτικό περιεχόμενο της Εκκλησίας και της εκκλησιαστικής ζωής, η οποία όλο και περισσότερο μου φαίνεται ως μια παραμόρφωση της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού. Την ίδια στιγμή, είμαι ολοκληρωτικά μπλεγμένος και εγκλωβισμένος σ' αυτήν: ατέλειωτα τηλεφωνήματα, γράμματα, συζητήσεις, συναντήσεις. Όλα αυτά δεν είναι ούτε γνήσια ούτε πραγματικά. Βρίσκονται έξω από την πραγματικότητα του Θεού, του ανθρώπου, του κόσμου και της ζωής. Αισθάνομαι πως η καρδιά μου κραυγάζει για κάτι «άλλο»,για κάτι διαφορετικό. Αλλά δεν βρίσκω μια διέξοδο. Να φύγω; Για που; Δεν μπορώ ν' αφήσω την Εκκλησία -η Εκκλησία είναι η ζωή μου. Αλλά όπως είμαι τώρα, δεν υπηρετώ την Εκκλησία με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ αυτή την υπηρεσία. Πιστεύω ακράδαντα πως η Ορθοδοξία είναι η Αλήθεια και η Σωτηρία, και ανατριχιάζω όταν βλέπω τι προσφέρεται κάτω από το ένδυμα της Ορθοδοξίας, τι φαίνεται πως αγαπούν σ' αυτήν οι άνθρωποι, για ποιο πράγμα ζουν, τι βλέπουν στην Ορθοδοξία οι περισσότεροι ορθόδοξοι, οι καλύτεροι τουλάχιστον ανάμεσα τους. «Ας σωθείς εσύ, και τότε θα σώσεις χιλιάδες γύρω σου». Ο καθένας σώζεται με τον δικό του τρόπο. Σωτηρία είναι η εκπλήρωση της κλήσης του καθενός. Αλλά τι συμβαίνει αν οι περιστάσεις δεν επιτρέπουν αυτή τη σωτηρία; Και τι συμβαίνει όταν ολόκληρη η ένταξή μας, ολόκληρη η δραστηριότητα μας απαρνείται συνεχώς το επίπεδο όπου είναι δυνατή η σωτηρία;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου