«ΕΤΟΙΜΟΣ Ο ΘΡΟΝΟΣ ΣΟΥ…»

 

ΛΟΓΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΝΘΡΟΝΙΣΕΙ

 

τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἰωαννίνων κ.κ. ΜΑΞΙΜΟΥ

ὑπὸ

τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Λάμπρου Χ. Τσιάρα

«ΕΤΟΙΜΟΣ Ο ΘΡΟΝΟΣ ΣΟΥ…»

(ψαλμ. 92, 2)                        

 

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΕ,

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Προύσης κ.κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕ, ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου,

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Ἰωαννίνων κ.κ. ΜΑΞΙΜΕ,

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐξοχώτατε Ἐκπρόσωπε τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως,

Ἐντιμότατοι Ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,

φιλόχριστε λαὲ τοῦ Θεοῦ.

 

            Οἱ στιγμὲς ποὺ ζοῦμε εἶναι μοναδικές, καθὼς νέος λύχνος τίθεται ἐπὶ τὴν λυχνίαν τῆς ἐν Ἰωαννίνοις Ἐκκλησίας, διὰ νὰ λάμπει «πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ». Ὁ ἱερὸς κλῆρος καὶ ὁ πιστὸς λαὸς τῆς Μητροπόλεως Ἰωαννίνων, πειθόμενοι καὶ ὑπείκοντες στὴν κρίση τῆς, ὑπὸ τὴν ἐπιστασίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τελούσης, Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὑποδεχόμεθα τὸν  νέο Ποιμενάρχη μας, καὶ ἡ χαρὰ εἶναι «ἐν ἠμῖν πεπληρωμένη».
 

 

            Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ζήσαμε, Σεβασμιώτατε, μαζί Σας τὴν ἐμπειρία τῆς ἐφ’ Ὑμᾶς ἐπιδημίας τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅτε τοῦ πυρὸς ἡ γλώσσα ἦλθε ἀπάνω Σας ὡς «νέφος δροσῶδες» καὶ «ὑετίζουσα φλόξ», γιὰ νὰ Σᾶς καταστήσει διάδοχον τῶν Ἀποστόλων. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα διαχέεται ἀπὸ πρόσωπο σὲ πρόσωπο: ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους στοὺς Ἐπισκόπους, ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους στοὺς ἱερεῖς, ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς στοὺς πιστούς. Αὐτὸ εἴμαστε ἡ Ἐκκλησία: τὸ “γεώργιον” τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸ ἀρδεύει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα· θεσμός, ποὺ τὸν συγκροτεῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα· θεσμός, τελικῶς, ἱερωσύνης, ἀφοῦ ὅλα στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἱερωσύνη· κι ὁ λαός της, κι αὐτὸς «βασίλειον ἱεράτευμα» εἶναι, «ἔθνος ἅγιον, λαὸς εἰς περιποίησιν». Λοιπόν, ἀφοῦ ἐλάβετε «τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου», ἐπιβαίνετε τοῦ θρόνου Σας.

 

             Ὁ θρόνος ὁ ἐπισκοπικὸς εἶναι τὸ ἐπίγειον ἀπείκασμα τοῦ οὐρανίου θρόνου, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ὁ Προφήτης εἶδε μὲ τὰ μάτια του «καθήμενον τὸν βασιλέα Κύριον Σαβαώθ» καὶ κατενύγη. Δὲν εἶναι ἡ λατινικὴ καθέδρα, ὅπου ὁ Θεὸς παραμερίζεται, καὶ ἵσταται ὁ ἄνθρωπος ἀντ’ αὐτοῦ. Ἐδῶ ὁ Ἐπίσκοπος φανερώνει τὸν Χριστό· τὸν κάνει ὁρατὸ σ’ ἐμᾶς. Κι ἐμεῖς, βλέποντας στὸ πρόσωπό του, βλέπουμε αὐτὸν τὸν Χριστὸ παρόντα ἀνάμεσά μας, νὰ μᾶς διδάσκει, νὰ μᾶς εὐλογεῖ καὶ νὰ μᾶς ἁγιάζει. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀκολουθοῦμε πιστὰ τὸν Ἐπίσκοπο καὶ ὑπακούομε σ’ αὐτὸν «ὡς τῷ Χριστῷ».

            Παληά, ὁ Θεὸς ὁδηγοῦσε τὸν λαὸ του πρὸς τὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας διὰ τῆς νεφέλης· καὶ τοῦ μιλοῦσε μέσ’ ἀπὸ τὴ νεφέλη, κρυπτόμενος καί, συνάμα, ἀποκαλυπτόμενος. Τώρα ὁ Θεὸς κρύπτεται, ἀλλὰ καὶ ἀποκαλύπτεται στὸ πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου, καὶ μᾶς καθοδηγεῖ δι’ αὐτοῦ στὴν ὑπεσχημένη βασιλεία του.

 

Ὁ Κύριος, πρὸ τῆς σταυρώσεώς του, εἶπε στοὺς μαθητές του: "ἐγὼ εἰμὶ ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν". Στὴν ἀρχιερατικὴ θητεία βλέπουμε ἀκριβῶς τὴν παρατεινόμενη παρουσία τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, ὡς διαρκῶς κενοῦντος ἐαυτὸν καὶ διακονοῦντος τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Στὴν καθ' ἠμᾶς Ἀνατολὴ ἡ Ἐκκλησία διακονεῖ, δὲν ἐξουσιάζει. Ἂν ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία μας μιὰ ἐξουσία, αὐτὴ εἶναι πνευματικῆς φύσεως. Εἶναι ἡ ἱερωσύνη ποὺ ἀπαιτεῖ θυσία, διακονία, σύμφωνα μὲ τὸ ὑπόδειγμα τοῦ Κυρίου της, ὁ ὁποῖος -καθὼς τὸ εἶπε καὶ τὸ ἔδειξε- «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Κι ἂν ὁ Χριστὸς εἶναι ἄρχων καὶ ἐξουσιαστής, καθὼς τὸ λέει ὁ προφήτης, εἶναι ἐξουσιαστὴς καὶ ἄρχων εἰρήνης.

Ὁ Χριστὸς τὴν ἐξουσία του τὴν φέρει ἐπὶ τοῦ ὤμου του· εἶναι ὁ Σταυρός του. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ Προφήτης, ὅταν λέγει· «οὗ ἡ ἀρχὴ ἐγενήθη ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ». Ὁ Χριστὸς ἀπάνω στὸ Σταυρὸ εἶναι ἀληθινὰ βασιλεὺς στὸν θρόνο του. Ὄχι τῶν Ἰουδαίων βασιλεύς, ἀλλὰ βασιλεὺς τῆς δόξης. Ἐκεῖ – στὸν Σταυρὸ -  δοξάζεται ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἐν τῷ Σταυρῷ καὶ διὰ τοῦ Σταυροῦ καταργεῖ τὸν Ἅδη καὶ τὸν θάνατο· «Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι’ ἡμᾶς, θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν».

 

 

            Μετὰ τὴν ἀνάστασή του ὁ Κύριος, ὅταν ὅλα ὑποτάχτηκαν σ’  αὐτόν, «οὐρανὸς τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια», καὶ ἐτελείωσε τὸ ἔργο «ὃ δέδωκεν» εἰς αὐτὸν ὁ Πατήρ, εἶπε στοὺς μαθητές του: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἂν τινων ἀφῆτε τᾶς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς…», καί, ἀκόμη, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν». Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μεταβιβάζει τὸ ἱερατικὸ καὶ διδακτικὸ καὶ βασιλικὸ ἀξιωμά του στοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς διαδόχους τους μέσα στὴν Ἐκκλησία. Σύμφωνα μὲ αὐτὰ οἱ Ἀπόστολοι ἵδρυαν Ἐκκλησίες κατὰ τόπους, κήρυτταν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ χειροτονοῦσαν ἐπισκόπους· ἐν συνεχείᾳ οἱ μαθητὲς τους δίδαξαν πὼς ὁ Ἐπίσκοπος στὴν Ἐκκλησία εἶναι «εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ»· ὅτι οἱ πρεσβύτεροι καὶ οἱ διάκονοι γύρω του εἶναι «εἰς τύπον συνεδρίου τῶν Ἀποστόλων»· καὶ ὅτι χωρὶς ἐπισκόπους καὶ ἱερὸ κλῆρο «ἐκκλησία οὐ καλεῖται».

            Ἐμεῖς, ἀδελφοί, ἔχουμε σήμερα ἐν θρόνῳ τὸν Διδάσκαλο, ποὺ ἔρχεται «ἴνα μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ». Ἔχουμε ἐμπρός μας τὸν Βασιλέα καὶ Ποιμένα, ποὺ θὰ μᾶς διοικεῖ ὡς πατέρας καὶ παιδαγωγός. Ἔχουμε ἐνώπιόν μας τὸν Ἀρχιερέα, ποὺ μὲ τὶς θερμὲς ἱκεσίες του θὰ κατεβάζει τὸν Θεὸ στὴν Ἅγια Τράπεζα, καί, ταυτοχρόνως, θ’ ἀναλαμβάνει ὅλους ἐμᾶς «ἐπὶ τῶν μεταφρένων» του, καὶ θὰ μᾶς μεθιστᾶ στοὺς οὐρανούς, ὅπου θὰ λέει στὸν Πατέρα: ὅλοι ἐτοῦτοι δικοί σου εἶναι καὶ «ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας»· ἁγίασέ τους· φύλαξέ τους ἀπὸ τὸν πονηρό· «τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου… ἴνα πάντες ἕν ὦσιν», ὥστε κανένας τους νὰ μὴ χαθεῖ… Αὐτὸ εἴμαστε ἡ Ἐκκλησία, ἀδελφοί: μία σύναξη, μία σύν-οδος, μία κοινότητα ἐν πορείᾳ, μὲ ἕνα προορισμό: τὴν εὐλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
 

            Σεβασμιώτατε· θὰ Σᾶς εἶπαν ἴσως πολλοί, ὅτι ἔρχεσθε νὰ διακονήσετε «ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ». Ἀλλὰ ὅλοι ξέρουμε, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἀποστόλων ὁ κόσμος στὸν ὁποῖον ἀποστελλόμεθα, ἄλλο δὲν εἶναι παρὰ μιὰ ἄνικμη γῆ. Καὶ ὅτι κλῆρος μας δὲν εἶναι ἄλλος, ἀπὸ τὴν τεθλιμμένη ὁδὸ τῆς μαρτυρίας καὶ τῆς σταυρώσεως. Οἱ κληρικοὶ τῆς θεοσώστου ἐπαρχίας τῶν Ἰωαννίνων Σᾶς βεβαιώνουμε, ὅτι στὸ ἔργο Σας δὲν θὰ μείνουμε θεατές· θὰ γίνουμε Κυρηναῖοι. Θὰ πορευθοῦμε μαζί Σας, ὡς μία οἰκογένεια – ὅπως τὸ  εἴπατε στὴ χειροτονία – τὴν ὁδὸ τῆς μαρτυρίας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θὰ Σᾶς ἀκολουθοῦμε πειθόμενοι καὶ ὑπείκοντες ὡς τῷ Χριστῷ. Δὲν θὰ ἀκολουθήσουμε φωνὲς ἀλλότριες, διότι «οὐκ οἴδαμεν τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν». Ἡ γῆ ἐτούτη, ποὺ δὲν εἶναι, ὅσο τὴ λένε… “ἄγονη”, διότι ἔχει ρίζες καὶ ἱστορία καὶ παράδοση κι ἔχει πιανθεῖ τοῖς αἵμασι καὶ τοῖς ἰδρῶσι καὶ τοῖς δάκρυσι τῶν ἡρώων καὶ τῶν μαρτύρων της, ἐτούτη ἡ “γῆ”, θὰ Σᾶς ἀγαπήσει καὶ θὰ Σᾶς ἀκολουθήσει, γιατί ἔχετε αὐτὸ πού Σας εἶπε ὁ Μακαριώτατος τὴν ἡμέρα τῆς χειροτονίας Σας: «Σὲ πρότεινα», εἶπε, «γιατί εἶσαι ἴσιος· γιατί εἶσαι τίμιος· γιατί εἶσαι αὐτὸ ποὺ δείχνεις…».

            Λοιπόν, «περίζωσαι τὴν ρομφαίαν σου ἐπὶ τὸν μηρόν σου… καὶ ἔντεινον καὶ κατευοδοῦ καὶ βασίλευε, ἕνεκεν ἀληθείας καὶ πραότητος καὶ δικαιοσύνης, καὶ ὁδηγήσει σε θαυμαστῶς ἡ δεξιά» του Ὑψίστου (Ψαλμ. 44, 4-5).

 

Καλη Ποιμαντορία            .          

 

Ἰωάννινα, 20 Ἰουλίου  2014.