Υπερβολικές οι εκδηλώσεις για τον Οδυσσέα Ελύτη τη χρονιά που μας πέρασε. Ήταν βεβαίως Έτος Ελύτη, με αφορμή τα εκατόχρονα από τη γέννησή του στο Ηράκλειο της Κρήτης, στις 2 Νοεμβρίου του 1911. Αλλά ο μέγιστος αυτός Έλληνας, στον οποίο η παγκόσμια πνευματική κοινότητα έσκυψε το γόνατο τιμώντας τον με το Βραβείο Νόμπελ, έχει στ’ αλήθεια καμιά ανάγκη από πολυτελή λευκώματα και τυμπανοκρουσίες; Νομίζουμε όχι. Ο Ελύτης αγαπιέται απλά από όλους μας, ακόμα και από τα παιδιά, όπως απλά και απέριττα έζησε. Όλοι έχουμε ανάγκη, ιδίως τώρα, από τα γραφτά του, τις προσωπικές μαρτυρίες του και τις καταθέσεις της ψυχής του. Αλλά με έναν άλλον, λιγότερο προφανή τρόπο, χωρίς φανφάρες, χωρίς οικονομικά αντικρίσματα και χωρίς να είναι το μέσον για να προβάλλεται ο οποιοσδήποτε. Υπάρχει σίγουρα αυτός ο τρόπος, αφού και στο πιο απομακρυσμένο επαρχιακό λιμάνι κι αν πας, έναν Μικρό Ναυτίλο γραμμένο σε βάρκα εύκολα θα τον βρεις μπροστά σου. Τόση δύναμη έχει αυτός ο ποιητής στους Έλληνες. Ακόμα κι αν δεν είναι το Έτος Ελύτη. A. A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου