Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Πατριάρχης


Του Λευτέρη Παπαδόπουλου,
από «Τα Νέα»

Κωνσταντινούπολη και πάλι. Δεύτερο χρονογράφηµα. Δεν γίνεται και αλλιώς. Για µένα είναι η οµορφότερη –ίσως– πόλη του κόσµου. Με µια ιστορία που καθηλώνει. Και, σε προσωπικό επίπεδο, ο τόπος που µεγάλωσε ο πατέρας µου – ήταν από 6 ετών ώς τα 15 στο Ορφανοτροφείο της Πριγκίπου. Που προσπάθησα να την επισκεφθώ, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Ο άστατος καιρός, η κόπωση, τα περιορισµένα δροµολόγια µε το καραβάκι τώρα µε τον χειµώνα.

Τα βιβλία γράφουν ότι ο Πατριάρχης γεννήθηκε στην Ιµβρο το 1940, έχει κάνει καταπληκτικές σπουδές στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Αγγλία και µιλάει, εκτός από ελληνικά, τούρκικα, ιταλικά, γερµανικά, γαλλικά, εγγλέζικα και λατινικά. Εντυπωσιακά, χωρίς αµφιβολία, όλ’ αυτά. Αλλά εγώ εντυπωσιάστηκα πρωτίστως από τον άνθρωπο.

Ο Βαρθολοµαίος µε δέχθηκε στο γραφείο του στο Πατριαρχείο.

Μιλήσαµε για µισή ώρα –και παραπάνω. Γλυκοµίλητος.

Έξυπνος. Ενηµερωµένος.

Ταπεινός. Χωρίς ίχνος αλαζονείας, που διακρίνει, δυστυχώς, ορισµένους ιεράρχες. Τον αγαπάει και ο κόσµος. Που όταν σκύβει να του φιλήσει το χέρι, το κάνει µε σεβασµό. Όπως οφείλει, αλλά και όπως νιώθει. Ήµουν και στη λειτουργία της Ανάστασης. Και τη Μ. Παρασκευή. Στον ναό του Αγίου Γεωργίου. Που είναι «πατριαρχικός» εδώ και 400 χρόνια! Δεν είµαι «της εκκλησίας». Ποτέ δεν ήµουν. Αλλά στον Άγιο Γεώργιο συγκινήθηκα. Οι ψάλτες, υπέροχοι! Τα «ιερά λόγια», βάλσαµο στην ψυχή. Και το εκκλησίασµα, γενικώς, σε κατάνυξη. Μακριά οι έγνοιες, τα «φράγκα», τα γραµµάτια, οι δουλειές, τα καθηµερινά και τα τετριµµένα (όποιος µπορεί, ας πάει κάποτε στην Πόλη τέτοιες µέρες. Θα αισθανθεί µέσα του πιο καθαρός).

Συγκινήθηκα και στον ναό της Παναγίας των Βλαχερνών. Περνούν από τον νου του καθενός αστραπιαία αυτοκράτορες του Βυζαντίου, εικονοµαχίες, «θαύµατα», µύρα και αγιάσµατα, ύµνοι, λαοσυνάξεις, εµπρησµοί, δολοπλοκίες. Στενοχωρήθηκα όµως στο Φανάρι, γυρνώντας από σοκάκι σε σοκάκι. Σπίτια εγκαταλελειµµένα, µισογκρεµισµένα, βρώµικα, καλντερίµια στραπατσαρισµένα. Στην άλλοτε περίφηµη συνοικία, κατοικούν µόνο ξένοι –κυρίως Κούρδοι. Τα παιδάκια, βέβαια, η χαρά του Θεού, παίζουν αµέριµνα ποδόσφαιρο. Κάτι είναι κι αυτό. Οπως και οι απλωµένες µπουγάδες, σήµα κατατεθέν των προσφυγικών συνοικισµών, που τις έζησα κι εγώ ώς την εφηβεία µου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου