Η Εκκλησία...

Πόσο καίριος και παρηγορητικός παραμένει ο λόγος του π. Αλέξανδρου Σμέμαν...

Λόγος ορθόδοξου βιώματος και εκκλησιολογικής στάσης...

Από το «Ημερολόγιό» του:

Η ισχυρή πίστη μετριάζει την ένταση των προβλημάτων. Σ’ αυτές τις σπάνιες στιγμές που κάποιος μέσα από την πίστη καταφέρνει να φτάσει στον Θεό, δεν υπάρχουν προβλήματα, επειδή ο Θεός δεν αποτελεί τμήμα αυτού του κόσμου. Αυτές τις στιγμές, ο ίδιος ο κόσμος γίνεται ζωή εν Αυτώ, συνάντηση μαζί Του, επαφή μαζί Του. Ο κόσμος δεν γίνεται Θεός, αλλά ζωή με τον Θεό, χαρμόσυνη και πλήρης. Αυτή τη σωτηρία προσφέρει στον κόσμο ο Θεός. Εκπληρώνεται κάθε φορά που πιστεύουμε. Η Εκκλησία δεν είναι ένα θρησκευτικό ίδρυμα, αλλά η παρουσία μέσα στον κόσμο ενός κόσμου που έχει σωθεί. Πολύ συχνά όμως η Εκκλησία εμπλέκεται σε προβλήματα που όχι μόνο είναι ανύπαρκτα στην πίστη αλλά και βλαβερά. «Πνευματικότητα», «εκκλησιαστικότητα» -επικίνδυνες και αμφίβολες έννοιες. Πολύ συχνά, οι άνθρωποι που γνωρίζω πως αναζητούν την πνευματικότητα, είναι στενόμυαλοι, αδιάλλακτοι, ανιαροί, άχαροι, και αρκετά συχνά κατηγορούν άλλους πως δεν είναι αρκετά πνευματικοί. Οι ίδιοι αποτελούν συχνά κέντρο της συνείδησης τους, και όχι ο Χριστός, το Ευαγγέλιο ή ο Θεός. Κανείς δεν ανθίζει κοντά τους• ακριβώς το αντίθετο, μαραζώνει. Υπερηφάνεια, εγωκεντρισμός, αυτο-ικανοποίηση και στενομυαλιά. Αλλά τότε, τι χρειάζεται η πνευματικότητα; Θα μπορούσε κάποιος να μου πει πως αυτή δεν είναι η γνήσια πνευματικότητα, αλλά μια ψευδοπνευματικότητα. Που θα βρεθεί όμως η αληθινή πνευματικότητα; -Ίσως στην έρημο ή σε απομονωμένα μοναστικά κελιά. Όμως η πνευματικότητα, που ανευρίσκεται στην Εκκλησία, με τρομάζει κάπως. Δεν υπάρχει τίποτε το χειρότερο από μια επαγγελματική θρησκευτικότητα. Όλο αυτό το «ξεκούκισμα» του κομποσχοινιού στη διάρκεια ενός εκκλησιαστικού κουτσομπολιού, το όλο στυλ των στεναγμών και των χαμηλωμένων ματιών, μου φαίνονται πολύ συχνά κάτι το φοβερά επίπλαστο...