Ακολουθούμε την πεπατημένη των ημερών. Νοιώθουμε στο στήθος ένα σκίρτημα χαράς. Οι γιορτές είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου. Η ολιγοήμερη διακοπή της ρουτίνας, σαν ένα είδος συνενοχής. Η αίσθηση ελευθερίας, κοινωνικά φιλτραρισμένη αίσθηση. Τα λιγοστά χαμόγελα. Τα χέρια που σφίγγουν άλλα χέρια. Ένα φιλί. Μια ευχή από τον παππού στον εγγονό. Ένα ευωδιαστό τσουρέκι. Η οικογένεια, οι θείοι, τα ξαδέλφια, οι λιγοστοί φίλοι γύρω από το τραπέζι. Η κόπωση της νοικοκυράς. Οι παραδόσεις. Αλλού αυστηρά, αλλού χαλαρά, μέσα σε μια φούσκα παραζάλης και ψευδαισθήσεων ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει. Ένας λαχνός. Μια σχέση. Μια δουλειά. Το αύριο, ποιός ξέρει! Κάποιοι πηγαίνουν στον όρθρο. Άλλοι περνούν έξω απ’ τις εκκλησιές και κάτι τους σπρώχνει να μπούν μέσα. Ναι, για ένα κερί και μια σιωπηλή προσευχή στη γωνία. Του καθενός το μέτρο ορισμένο εξ αρχής...Πλησιάζει η ημέρα των Χριστουγέννων. Η ημέρα της αγάπης, όπως λέγαν παλιά οι χωρικοί. Οι χωρικοί που με τόση ευστροφία και αντικειμενικότητα περιγράφει ο Παπαδιαμάντης. Εγινε μόδα η επιστροφή στα χριστουγεννιάτικα διηγήματά του. Ο κόσμος ψάχνει να βρει απαντήσεις. Δεν του τις δίνει κανένας Παπαδιαμάντης. Ο τρόπος όμως που ο σκιαθίτης συγγραφέας περιγράφει τις ανθρώπινες αδυναμίες, που σκιαγραφεί τα πάθη, το γεγονός ότι δεν κρίνει, δεν επικρίνει, δεν καταγγέλει, αλλά αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα μέσα σε μια ηθογραφικά αυστηρή ατμόσφαιρα είναι αρκετός για να ανακουφίσει τον φορτισμένο σύγχρονο άνθρωπο...
(Από τα «Πρόσωπα» της Ρίτσας Μασούρα στην «Καθημερινή της Κυριακής»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου