Ο χριστιανός βγαίνει από τον ναό για να βιώσει την παρέμβαση του Χριστού στην εργασία, την τέχνη, την πολιτική. Του αποκαλύπτεται η παρουσία του Χριστού μέσα στον κόσμο των ανθρώπων. Και δια της παγκόσμιας αυτής ιεροσύνης την οποία έχει ενδυθεί, ανεβαίνουν στον ουράνιο ναό όλες οι ανθρώπινες προσδοκίες για δικαιοσύνη και ομορφιά. Γνωρίζει ότι, μεταλαμβάνοντας το Σώμα του Κυρίου, φέρει μέσα του ολόκληρο το σώμα της ανθρωπότητας. Αφιερώνει στην ανθρωπότητα αυτή μια άπειρη ευσπλαχνία. Και είναι έτοιμος να χάσει την ψυχή του, ώστε αυτή η ανθρωπότητα να ξαναβρεί την ελευθερία της. Με την κίνηση αυτή, τινάζει από το Σώμα της Εκκλησίας τη σκόνη της συναγωγής, την τυπολατρική της βραδύτητα, ταυτόχρονα όμως σταυρώνεται από τους επίγειους συντρόφους του, καρφωμένος πάνω στο σταυρό μιας αθεράπευτης μοναξιάς.
Σ' αυτή τη διαλεκτική μετοχής και ρήξης, ο πιστός διατίθεται θετικά και επαγρυπνεί. «Η Χριστιανική μας ζωή», γράφει ο Olivier Clement, «οφείλει να είναι ανοιχτή σε κάθε αναζήτηση, σε όλη τη χαρά της επινόησης και της ανακάλυψης, σε κάθε προσπάθεια του ανθρώπινου πολιτισμού για δημιουργία και κάλλος. Κάθε πραγματικότητα –από το άτομο μέχρι τα νεφελώματα– κάθε ομορφιά, από τα προϊστορικά σπήλαια μέχρι την παιγνιώδη αγωνία της αφηρημένης τέχνης, κάθε προσπάθεια δικαιοσύνης και ελευθερίας, κάθε καινούργιο μέσον που θα ωφελήσει τη γη [...] όλα οφείλουμε να τα περνάμε από το κόσκινο της αγάπης μας. Και ό,τι η αγάπη μας επιτρέπει να ζήσουμε, οφείλουμε να το αναλαμβάνουμε, να το εντάσσουμε στην κιβωτό της Εκκλησίας η οποία –μόνη αυτή– μπορεί να διασχίζει την ευλογημένη τελική καταστροφή».
Σεβ. Γεώργιος Khodr, "Κέδρος οικουμενικός".
εκδ.: ΠΑΡΡΗΣΊΑ 2017.
