«Η ανάσταση του γιου της χήρας στη Ναΐν είναι προτύπωση και της δικής μας ανάστασης...»

 

«Ο τρόπος με τον οποίο ο Χριστός ανασταίνει το γιο της χήρας γυναίκας στην Ναΐν είναι χαρακτηριστικός της αγάπης που δείχνει ο Θεός για τον άνθρωπο. «Ήψατο της σορού», μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. 7, 14). Άγγιξε την σορό του νέου, άγγιξε το σώμα του. Προηγήθηκε το άγγιγμα και ακολούθησε ο λόγος. Ο Χριστός δίνει τη ζωή με όλες τις αισθήσεις. Δεν είναι μία αφ’ υψηλού θεώρηση της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά μία πλήρης κοινωνία μαζί της... 

Ποια είναι η σημασία ενός τέτοιου θαύματος για μας σήμερα;
Χρειάζεται να συνειδητοποιούμε την αξία μας και τον αληθινό μας προορισμό. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να ανεβάσει τον καθέναν άνθρωπο στο Θεό. Ο Χριστός προσέλαβε την φύση και τις αισθήσεις μας για να μας «θεοποιήσει». Δεν είμαστε γεννήματα ούτε της τύχης ούτε της ανθρώπινης βούλησης, ούτε βιολογικές απλώς υπάρξεις. Είμαστε εικόνες Θεού, που για τη σωτηρία μας, δηλαδή την πνευματική μας άνοδο, ο Θεός έγινε άνθρωπος.

Σε μια εποχή ατομοκεντρική, καλούμαστε να δείξουμε οικειότητα απέναντι στον συνάνθρωπό μας. Να τον αγγίξουμε όχι μόνο με τις αισθήσεις μας, αλλά καρδιακά. Να μοιραστούμε μαζί του την χαρά και την λύπη του. Και να συνδράμουμε τόσο στις πνευματικές όσο και στις υλικές ανάγκες, όπως κάνει ο Χριστός στον καθέναν από εμάς.

Τέλος, να θυμηθούμε ότι ο θάνατος «ουκέτι κυριεύει» τον άνθρωπο. Ότι υπάρχει η Ανάσταση που νοηματοδοτεί τον χρόνο και τη ζωή μας. Κι αυτό βιώνεται στα μυστήρια της Εκκλησίας. Στη Θεία Ευχαριστία που δεν είναι απλώς άγγιγμα του Θεού στην ύπαρξή μας, αλλά εγκαταβίωσή Του εντός ημών. Και αυτή η κοινωνία μαζί Του είναι η συνεχής υπόμνηση της αναστάσιμης οδού και του αληθινού νοήματος της ζωής μας.

Η ανάσταση του γιου της χήρας στη Ναΐν είναι προτύπωση και της δικής μας ανάστασης. Μας υπενθυμίζει την αγάπη του Θεού, η οποία εκφράζεται μέσα από το άγγιγμα. Ο Χριστός απλώνει το χέρι Του στον καθέναν από εμάς και μας καλεί να ανταποκριθούμε στην πρόσκλησή Του και μέσα στην Εκκλησία να βρούμε την οδό που υπερβαίνει τον θάνατο».

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός