Με αφορμή τη συναυλία των παιδιών μας...

Γράφει ο Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Ένα μικρό παιδάκι, ευγενέστατο, με υποδέχθηκε στην είσοδο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου και μου προσέφερε ένα πλατύ χαμόγελο και το απέριττο φυλλάδιο με το πρόγραμμα της εκδήλωσης.

«Σε ευχαριστώ πολύ νεαρέ μου» του είπα με συμπάθεια και του πρότεινα μια χειραψία. Το πρόσωπό του φωτίστηκε από χαρά και ανταπέδωσε με ικανοποίηση τον χαιρετισμό!

Έριξα μια ματιά γύρω μήπως και δω κάποιον γνωστό και βολεύτηκα στα μπροστινά καθίσματα, όπως συνηθίζω κάθε φορά που επιλέγω να παρακολουθήσω μια μουσική παράσταση, μια συναυλία! Έπειτα άνοιξα όλος περιέργεια το έντυπο που κρατούσα στα χέρια μου για να πληροφορηθώ τις λεπτομέρειες του μουσικού αφιερώματος στους Μάνο Λοΐζο και Λευτέρη Παπαδόπουλο. Ο τίτλος του αφιερώματος: «Κι αρμενίζαμε στα πέλαγα…».

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν η απουσία από το φυλλάδιο, κάθε διάθεσης να προβληθεί ο φορέας που έλαβε την πρωτοβουλία και οργάνωσε την εκδήλωση, πράγμα σπάνιο σε τέτοιου είδους έντυπα. Αντίθετα, περιελάμβανε μια όμορφη φωτογραφία και δυο λόγια για τους σπουδαίους τιμώμενους καλλιτέχνες και κυρίως όλα τα ονόματα των παιδιών της ορχήστρας και της παιδικής χορωδίας «Μέλισμα». Μέτρησα ογδόντα δύο παιδιά! Ογδόντα δύο μικρούς καλλιτέχνες που σπουδάζουν μουσική κάτω από την σκέπη και την φροντίδα του Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Νικολάου «Εις Κοπάνους» Ιωαννίνων.

Και βέβαια, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού πίσω από όλο αυτό το θαυμαστό εγχείρημα ήταν η Εκκλησία. Έτσι είναι η Εκκλησία, σκέφτηκα, ποτέ δεν διαφημίζει το έργο της. Δεν έχει ανάγκη να το κάνει! Αποκομίζει μέσα από αυτό δύναμη, αγάπη και σεβασμό. Το έργο της εμφανώς αναγνωρίζεται στη συμπεριφορά, στην παιδεία, στην ευγένεια, στο ήθος, στην προκοπή και στην υγεία των ανθρώπων της και όσων την ακολουθούν ειλικρινώς.

Το ότι δεν έχει την ανάγκη προβολής των δραστηριοτήτων της η Εκκλησία, το έχω νοιώσει όσες φορές βρέθηκα κοντά στο κοινωνικό και εκπαιδευτικό της έργο και είχα την τύχη να συνεργαστώ με τους ανθρώπους της, κληρικούς και κοσμικούς, που εθελοντικά υπηρετούν με διακριτικότητα και σεβασμό τον άνθρωπο, είτε ως μεμονωμένη προσωπικότητα είτε ως κοινωνικό σύνολο, χωρίς να κάνουν εξαιρέσεις. Το έχω αισθανθεί, όσες φορές μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τους αφανείς της ήρωες, που ανιδιοτελώς προσφέρουν, όχι από υποχρέωση ή από επιβολή, αλλά από αγάπη!

Η παράσταση, που την παρακολούθησε πλήθος κόσμου, ήταν συγκλονιστική. Είχε τη χάρη του αυθεντικού, την ομορφιά του αφτιασίδωτου, την ποιότητα του ανόθευτου. Ταυτότητά της, είχε την αμεσότητα και τον αφοπλιστικό αυθορμητισμό των παιδιών. Ήταν ένας μοναδικός, ένας ξεχωριστός ύμνος προς τους δύο σπουδαίους καλλιτέχνες και περιελάμβανε τραγούδια από την συνεργασίας τους. Οι θεατές στο τέλος ξέσπασαν δικαίως, σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και επευφημίες.

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας, ο οποίος στο κλείσιμο της συναυλίας έλαβε τον λόγο για να συγχαρεί όλους όσους εργάστηκαν και συνεργάστηκαν για να παρουσιαστεί αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα. Τόνισε ιδιαίτερα τον ρόλο που παίζει η μουσική παιδεία στη ζωή των νέων, λειτουργώντας ως μοναδικής αξίας εργαλείο επικοινωνίας και πνευματικής καλλιέργειας. Δεν παρέλειψε τέλος  να αναφερθεί και στην δική του ενασχόληση με τη μουσική, καθώς και στην προσωπική του σχέση, με τον στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο.

Αποχωρώντας, συνάντησα και πάλι το παιδάκι που μοίραζε στον κόσμο τα προγράμματα! Στεκόταν τώρα κοντά στην πόρτα της εξόδου λες και ήταν ο πραγματικός οικοδεσπότης! Μήπως δεν ήταν;