«…πανήγυρις σήμερον αδελφοί… συνεκάλεσε γάρ ημάς η αγία Θεοτόκος…»

Γράφει ο θεολόγος Γεώργιος Μανώλης

Τούτη την εποχή, τούτες τις μέρες που, η παρά το θέρος απελπισία, πέφτει σαν βαριά βαρυχειμωνιά στην καρδιά του πονεμένου και λαβωμένου ανθρώπου από μια κρίση οικονομική, μα βαθύτατα πνευματική, ανατέλλει σαν όαση, σαν ευκαιρία να αναζωπυρωθεί στις καρδιές των ανθρώπων η ελπίδα, η θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Μάνας Παναγιάς. Η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη με πνευματική ευφροσύνη, μέσα σε κλίμα πανηγυρικό και παρακλητικό εορτάζει το Πάσχα του Καλοκαιριού.

Εορτάζουμε δηλαδή την κοίμηση, διότι και η Παρθένος Μαρία, ως άνθρωπος, πλήρωσε το κοινό χρέος και την μετάσταση, διότι το πανάγιο σώμα της δεν βρέθηκε στο τάφο τρεις μέρες μετά τον ενταφιασμό της. Μητέρα της Ζωής η Παναγία μεθίσταται προς την όντως Ζωή, τον Υιό και Θεό Της. Η παράδοση της Εκκλησίας αναφέρεται στην Μετάστασή Της. Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται, όμως κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται. Η Μάνα Παναγιά δεν εγκατέλειψε εν τη κοιμήσει το κόσμο, αλλά μετέστη προς την ζωήν και πρεσβεύει για τον καθένα από εμάς, που προτρέχουμε προς Αυτήν να μεσιτεύσει προς τον Ζωοδότη και Φιλάνθρωπο Θεό.

Η ταπεινή Μαρία της Ναζαρέτ, υπήρξε το σκεύος εκλογής ώστε να γίνει ο σύνδεσμος μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου, ώστε ο άνθρωπος να αποκαταστήσει τη σχέση του με τον Θεό ύστερα από την παρακοή της εντολής Του και την έξοδο του από την τρυφή του Παραδείσου. Κανένας άλλος άνθρωπος, καμία άλλη γυναίκα στο κόσμο δεν αξιώθηκε τόσο μεγάλης τιμής όσο η Παναγία, που επιλέγει ανάμεσα στις γυναίκες, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και των προφητών, να γίνει η μητέρα του ενανθρωπήσαντα Λόγου του Θεού...

Η Παναγιά υπήρξε εκείνη η γυναίκα, που εκ Πνεύματος Αγίου γέννησε το σαρκωθέντα Λόγο, τον Ιησού Χριστό. Υπήρξε η κλίμακα με την οποία ο Θείος Λόγος κατέβηκε στην γη προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, ώστε με τη σταυρική Του θυσία να ελευθερώσει την ανθρώπινη φύση από τα δεσμά της αμαρτίας.

Η Παρθένος Μαρία ήταν εκείνη, που ετοιμάστηκε από τον Θεό, άλλα και από την καθαρή, παρθενική και αμόλυντη φύση της να γίνει η Μητέρα του Σαρκωθέντα Κυρίου. Η Παναγιά εκπροσωπεί ολόκληρο το ανθρώπινο γένος στην αποδοχή και την συνεργία του μυστηρίου της Θείας Οικονο­μίας. Η Παναγιά αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο γένος του παλαιού Αδάμ, αλλά συγχρόνως με το μυστήριο της Σαρκώσεως του Χριστού αρχίζει και μια νέα δημιουργία. Η Παναγία, χάρισε στο ανθρώπινο γένος με την συγκατάθεση της στο θέλημα του Θεού Εκείνον που συνέτριψε την κεφαλή του αρχέκακου όφεως, του Σατανά.

Η Μάνα Παναγιά είναι, κατά τους αγίους Πατέρας, το σύνορο της κτιστής και ακτίστου φύσεως και κανείς δεν μπορεί να πλησίαση τον Θεό αν δεν καταυγασθή αληθινά από την θεία λάμψη του θεομητορικού φωτός. Διότι μόνον Αυτή ευρισκόμενη ανάμεσα στον Θεό και σ' ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, τον μεν Θεό κατέστησε υιό ανθρώπου, τους δε ανθρώπους κατέστησε, κατά Χάριν, υιούς Θεού, ανοίγοντας και πάλι τον δρόμο της θεώσεως του ανθρώπου.

Η Παναγία έδειξε πως ο άνθρωπος ερχόμενος στον κόσμο δεν ζει αποκλειστικά για τον εαυτό του, άλλα για τον Θεό και για τον άλλον, τον συνάνθρωπο του. Έτσι πραγματοποιώντας τον προορισμό του μπορεί να φανερώσει μέσα από την ύπαρξη του την παρουσία της εικόνος του Θεού του αοράτου που είναι ο Χριστός. Η εν Χριστώ σωτηρία είναι η εκ νέου αποκατάσταση του ανθρώ­που στην «κατά φύσιν» λειτουργία της υπάρξεως του, όπως δηλαδή την δημιούργησε ο Θεός. Η ύπαρξη μας, ως δωρεά του Θεού δεν ανήκει αποκλειστικά στον εαυτό μας, αλλά με την εμπιστοσύνη και την αγάπη αναφέρεται και προσ­φέρεται στην πηγή της προελεύσεως της, που είναι ο Θεός.

Αυτή η αναφορά σημαίνει και την αδιάκοπη διακονία, προσφορά και θυσία μέσα από την κοινωνία της αγάπης του Θεού στους άλλους ανθρώπους. Εύχομαι όπως η Παναγία παρέδωσε τη ζωή της στο θέλημα του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου, έτσι και εμείς χωρίς ανταλλάγματα να προσφέρουμε την ζωή μας στον Θεό και στην υπηρεσία του αδελφού μας, και μέσα από την σιωπή και την ταπείνωση να βιώνουμε την κατά Χριστό τελείωση.

Κατακλείοντας, αναξίως τις ταπεινές, λίγες και σκόρπιες, μου σκέψεις πάνω στο πρόσωπο της Μάνας Παναγιάς, θυμάμαι τα λόγια του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου και τα μοιράζομαι μαζί σας, ελάχιστο αντίδωρο προς Εκείνη που είναι η Μάνα, η ελπίδα, το στήριγμα και η μεσιτεία κάθε ανθρώπου που προστρέχει με το βουρκωμένο βλέμμα, αναζητώντας εκείνο της το βλέμμα, εκείνο της το νεύμα της συγκατάθεσης, προσμένοντας την εξ ύψους δύναμη και παρηγορία σε εκείνη την πορεία προς τον φρικτό Γολγοθά των παθών και της αμαρτίας, των θλίψεων και των δοκιμασιών και στην προσμονή της Αναστάσεως.

Αληθινά, λέει άγιος Σιλουανός, η Παναγία είναι η βοήθειά μας ενώπιον του Θεού και μόνο τ' όνομά της χαροποιεί την ψυχή. Αλλά κι' όλος ο ουρανός κι' όλη η γη χαίρονται με την αγάπη της. Αξιοθαύμαστο κι' ακατανόητο πράγμα. Ζει στους ουρανούς και βλέπει αδιάκοπα τη δόξα του Θεού, αλλά δεν λησμονεί κι εμάς τους φτωχούς κι' αγκαλιάζει με την ευσπλαγχνία της όλη τη γη κι' όλους τους λαούς.

Καλή Παναγιά!