(του Ευσταθίου Χ. Λιανού Λιάντη, από το Amen.gr)
Ο ένας γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια των Ελλήνων. Ο άλλος στη ρωμέϊκη Κωνσταντινούπολη. Υπήρξαν και οι δύο γόνοι του παροικιακού ελληνισμού –το άριστον εκείνο, Ελληνικοί- και μιλούσαν την ίδια, περίπου, διάλεκτο, που αντικαθιστούσε τη δοτική με αιτιατική και όχι με γενική, όπως συνήθιζαν οι ελλαδικοί. Μέτρο ομοιότητάς τους στάθηκε ο λόγος, που για τον Κ.Π. Καβάφη ήταν ποιητικός και για τον Μελίτωνα Χατζή ρητορικός. Η διαφορά τους βρισκόταν στα πρότυπα, αφού ο Κωνσταντίνος αγάπησε τον Ιουλιανό ενώ ο Μελίτων τον Βασίλειο.
Ο Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων κάλυψε με τον βίο του τα πέτρινα χρόνια της ομογένειας της Πόλης και, κατά τις μαρτυρίες συγκαιρινών του, ανήκε στον σπάνιο τύπο εκκλησιαστικού διπλωμάτη και ικανού γραφειοκράτη, που δεν στέγνωσε την ψυχή του ένεκα της γραφειοκρατίας, αλλά θεολόγησε ως να ήταν προορισμένος μόνον για αυτόν τον σκοπό. Όντας ακριβός στη γραφή του και τελειοθήρας άφησε σχετικώς λίγα δείγματα κειμένων, στην πλειονότητά τους δημηγορικά, των οποίων, όμως, η αρτιότητα, η βαθύτητα και το εκλεπτυσμένο ύφος τόν καθιστούν τον Καβάφη των σύγχρονων θεολογικών μας γραμμάτων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου