(Από το «Amen.gr»)
Το να καθίσω να χαράξω λίγες σκέψεις, θέλει μια κάποια έμπνευση. Από το δωμάτιο του ξενοδοχείου στην Βασιλίδα των Πόλεων, την Κωνσταντινούπολη, όπου ήλθα για τα Ονομαστήρια του Προκαθημένου της Ορθοδοξίας, μαζί με εκατοντάδες άλλους προσκυνητές, κληρικούς και λαϊκούς που βρέθηκαν στην Πόλη για τον ίδιο λόγο ακούω τον χότζα να καλεί σε προσευχή και τούτο έγινε αιτία να χαράξει το χέρι λίγες απλές, γραμμές μέσα από την ψυχή μου. Η Πόλις…
Πραγματικά η πιο όμορφη Πόλις του κόσμου, η Πόλις η οποία απ’ όπου και αν την ατενίσεις θα δεις θύμισες και μνήμες να ζωντανεύουν. Αγάπησα την Κωνσταντινούπολη, όταν μικρό παιδί έβλεπα την Λωξάντρα να φωνάζει τον Ταρνανά και να του λέει να τρέξει να μπάσει στο σπίτι της τον Αρμένο τον φτωχό μεροκαματιάρη ,να του ψήσει καφέ , να τον δροσίσει με το χαμόγελο της και να τον τρατάρη τον λαχταριστό μοσκομύριστο χαλβά της. Και σήμερα που βρέθηκα στο σπίτι της Λωξάντρας, μου ‘ρθε στο νου η εικόνα της ,σε μια στιγμή που αναστενάζοντας στην πολύβουη Αθήνα που την κουβαλήσαν με το ζόρι, θυμήθηκε την Πόλη, την δική της Κωνταντινούπολη, τα Θεραπιά, τα Ταταύλα και την Παναγιά την Μπαλουκλιώτισσα με το αγίασμα που δρόσιζε την ψυχή της, συνωδά με τα μοσκομύριστα ντολμαδάκια της τα δοκίμαζε πρώτα η ίδια για να δει αν είχαν πετύχει και που τα κουβαλούσε μαζί της στην Μπαλουκλιώτισσα να μπορεί όταν την πιάσει η λιγούρα να βάλει το χέρι το εβλογημένο στο γιομάτο καλάθι της και να φχαριστηθεί τις Πολίτικες νοστίμιες της.
Φθάνοντας στο Μπαλουκλί, μπαίνοντας στην Εκκλησιά Της Παναγιάς, είδα τον Πατριάρχη στον Θρόνο Του, να χοροστατεί για την γιορτή Του. Τελειώνοντας ο Εσπερινός, κίνησε να μιλήσει στον κόσμο, να ευχαριστήσει όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά, που ήρθαν στην Πόλη, στην δική του Πόλη! Και μίλησε δακρυσμένος, για την Παναγιά την Μπαλουλιώτισσα και τον εκάστοτε Πατριάρχη που όταν πάει εκεί την Κυριακή των Μυροφόρων, συμβολικά γεμίζει το καντήλι Της με λάδι…. Να μην σβήσει ποτέ….!
Ακούω την μελωδική φωνή του Χότζα – είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Πόλεως και αυτό- και θυμάμαι την στιγμή κατά την οποία ο Πατριάρχης δίδαξε με το παράδειγμα του, όταν περίμενε τον Χότζα να ολοκληρώσει και στην συνέχεια εκείνος να αγιάσει τα νερά του Κερατίου τα Θεοφάνια.
Τελικά, γνωρίζει καλά πώς να κρατά το καντήλι αυτό της Κωνσταντινουπόλεως που του έδωσε ο Θεός πριν 20 χρόνια , ποιμαίνοντας την Πόλη και μαζί της , ολάκερη την Ορθοδοξία, ένα καντήλι μαρτυρίου αλλά και μαρτυρίας. Ο Πατριάρχης, είναι εκείνος που καλεί ,να γνωρίσεις την Πόλη, με τα αιώνια μνημεία της, τις άφθαστες ομορφιές της, να πας στην Μπαλουλιώτισσα , στο Φανάρι, στην Βλαχέρνα, να δεις τον Χριστό τον Παντεπόπτη , να πας κοντά στα χερσαία τείχη της, να τ’ αγγίξεις και τέλος, το βλέμμα σου και η σκέψη σου να σταθούν στην Μεγάλη Εκκλησία, εκεί όπου τα τειχιά είναι ποτισμένα με λιβάνι και με αίμα…
Αγάπησα την Κωνσταντινούπολη. Και η αγάπη για αυτή την Πόλη ξεκινά από την Λωξάντρα των παιδικών μου χρόνων και καταλήγει στον Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως που γίνεται συνέχεια σε μια μακραίωνη ιστορία. Πολλοί θα πουν κολακείες! Μα δεν έχει ανάγκη από τέτοια… Εξάλλου , τα ίδια πίστευα και έλεγα και σε εποχές όπου για πολλούς το Φανάρι ήταν κόκκινη αν όχι μαύρη ζώνη ! Τώρα όλοι είναι φιλοπατριαρχικοί ! Δεν έχει όμως αυτό καμία σημασία. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Πατριάρχου δεν είναι να αγαπήσεις τον ίδιο. Είναι, και το κατάφερε με έναν μοναδικό, δικό του τρόπο, να αγαπήσεις την Πόλη, τις Εκκλησιές της, τα αγιάσματα της το Πατριαρχείο. Αυτό τελικά κατάλαβα απόψε πως είναι το λάδι στο καντήλι της Μπαλουκλιώτισσας. Αυτή και η μεγαλύτερη χαρά του Πατριάρχου να βλέπει τις Εκκλησιές της Πόλεως να γεμίζουν …. Πολλά, πάμπολλα τα έτη Σας Παναγιώτατε, όχι μόνο για Σας, αλλά για την Πόλη, τους Ρωμιούς της και το Πατριαρχείο…
Πραγματικά η πιο όμορφη Πόλις του κόσμου, η Πόλις η οποία απ’ όπου και αν την ατενίσεις θα δεις θύμισες και μνήμες να ζωντανεύουν. Αγάπησα την Κωνσταντινούπολη, όταν μικρό παιδί έβλεπα την Λωξάντρα να φωνάζει τον Ταρνανά και να του λέει να τρέξει να μπάσει στο σπίτι της τον Αρμένο τον φτωχό μεροκαματιάρη ,να του ψήσει καφέ , να τον δροσίσει με το χαμόγελο της και να τον τρατάρη τον λαχταριστό μοσκομύριστο χαλβά της. Και σήμερα που βρέθηκα στο σπίτι της Λωξάντρας, μου ‘ρθε στο νου η εικόνα της ,σε μια στιγμή που αναστενάζοντας στην πολύβουη Αθήνα που την κουβαλήσαν με το ζόρι, θυμήθηκε την Πόλη, την δική της Κωνταντινούπολη, τα Θεραπιά, τα Ταταύλα και την Παναγιά την Μπαλουκλιώτισσα με το αγίασμα που δρόσιζε την ψυχή της, συνωδά με τα μοσκομύριστα ντολμαδάκια της τα δοκίμαζε πρώτα η ίδια για να δει αν είχαν πετύχει και που τα κουβαλούσε μαζί της στην Μπαλουκλιώτισσα να μπορεί όταν την πιάσει η λιγούρα να βάλει το χέρι το εβλογημένο στο γιομάτο καλάθι της και να φχαριστηθεί τις Πολίτικες νοστίμιες της.
Φθάνοντας στο Μπαλουκλί, μπαίνοντας στην Εκκλησιά Της Παναγιάς, είδα τον Πατριάρχη στον Θρόνο Του, να χοροστατεί για την γιορτή Του. Τελειώνοντας ο Εσπερινός, κίνησε να μιλήσει στον κόσμο, να ευχαριστήσει όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά, που ήρθαν στην Πόλη, στην δική του Πόλη! Και μίλησε δακρυσμένος, για την Παναγιά την Μπαλουλιώτισσα και τον εκάστοτε Πατριάρχη που όταν πάει εκεί την Κυριακή των Μυροφόρων, συμβολικά γεμίζει το καντήλι Της με λάδι…. Να μην σβήσει ποτέ….!
Ακούω την μελωδική φωνή του Χότζα – είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Πόλεως και αυτό- και θυμάμαι την στιγμή κατά την οποία ο Πατριάρχης δίδαξε με το παράδειγμα του, όταν περίμενε τον Χότζα να ολοκληρώσει και στην συνέχεια εκείνος να αγιάσει τα νερά του Κερατίου τα Θεοφάνια.
Τελικά, γνωρίζει καλά πώς να κρατά το καντήλι αυτό της Κωνσταντινουπόλεως που του έδωσε ο Θεός πριν 20 χρόνια , ποιμαίνοντας την Πόλη και μαζί της , ολάκερη την Ορθοδοξία, ένα καντήλι μαρτυρίου αλλά και μαρτυρίας. Ο Πατριάρχης, είναι εκείνος που καλεί ,να γνωρίσεις την Πόλη, με τα αιώνια μνημεία της, τις άφθαστες ομορφιές της, να πας στην Μπαλουλιώτισσα , στο Φανάρι, στην Βλαχέρνα, να δεις τον Χριστό τον Παντεπόπτη , να πας κοντά στα χερσαία τείχη της, να τ’ αγγίξεις και τέλος, το βλέμμα σου και η σκέψη σου να σταθούν στην Μεγάλη Εκκλησία, εκεί όπου τα τειχιά είναι ποτισμένα με λιβάνι και με αίμα…
Αγάπησα την Κωνσταντινούπολη. Και η αγάπη για αυτή την Πόλη ξεκινά από την Λωξάντρα των παιδικών μου χρόνων και καταλήγει στον Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως που γίνεται συνέχεια σε μια μακραίωνη ιστορία. Πολλοί θα πουν κολακείες! Μα δεν έχει ανάγκη από τέτοια… Εξάλλου , τα ίδια πίστευα και έλεγα και σε εποχές όπου για πολλούς το Φανάρι ήταν κόκκινη αν όχι μαύρη ζώνη ! Τώρα όλοι είναι φιλοπατριαρχικοί ! Δεν έχει όμως αυτό καμία σημασία. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Πατριάρχου δεν είναι να αγαπήσεις τον ίδιο. Είναι, και το κατάφερε με έναν μοναδικό, δικό του τρόπο, να αγαπήσεις την Πόλη, τις Εκκλησιές της, τα αγιάσματα της το Πατριαρχείο. Αυτό τελικά κατάλαβα απόψε πως είναι το λάδι στο καντήλι της Μπαλουκλιώτισσας. Αυτή και η μεγαλύτερη χαρά του Πατριάρχου να βλέπει τις Εκκλησιές της Πόλεως να γεμίζουν …. Πολλά, πάμπολλα τα έτη Σας Παναγιώτατε, όχι μόνο για Σας, αλλά για την Πόλη, τους Ρωμιούς της και το Πατριαρχείο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου