Κύματα με περιεκύκλωσαν θανάτου,
ποταμοί ολέθρου με κατατρόμαξαν.
Με ζώσαν τα δεσμά του άδη
κι' ο θάνατος μου 'στησε τις παγίδες του.
Φώναξα μες στη θλίψη μου στον Κύριο,
απ' το Θεό μου ζήτησα βοήθεια.
Άκουσε τη φωνή μου απ' το ναό του
κι η έκκλησή μου προς εκείνον για βοήθεια έγινε δεκτή...
Βασιλειών Β' 22,5-7
Η σωτηρία είναι δώρο, όχι όμως δώρο που γίνεται σ' ένα παθητικό κορμό, όπως συμβαίνει στον Προτεσταντισμό, αλλά ένα δώρο, με το οποίο η ανθρώπινη φύση ξανακερδίζει την ελευθερία της μέσα στη θεία ελευθερία. Η ελευθερία μας εδόθηκε με τη δημιουργία... Εκεί όπου δεν υπάρχει ανθρώπινη ελευθερία, δεν υπάρχει ούτε θεία ελευθερία και το αντίθετο. Μόνον όταν η ανθρώπινη φύση, μαζί και η ελευθερία της, βρίσκει τη θέση της μέσα στη θεία ελευθερία, γίνεται δυνατό να πραγματοποιηθεί η σωτηρία της ίδιας της ελευθερίας και της ανθρωπότητας...
π. Δημήτριος Στανιλόαε, Εισαγωγή στη "Μυσταγωγία" του αγίου Μαξίμου του ομολογητού, σ. 67.
Προϋποθέσεις χριστιανικής μαθητείας
Σχόλιο στο ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Λου ε´ 1-11
Η αληθινή χριστιανική μαθητεία δεν τελειώνει με την εξομολόγηση της αμαρτίας, ούτε με την αποδοχή της χάριτος του Θεού, αλλά με τη μεταμόρφωση του μαθητή σε απόστολο. Αληθινή συνάντηση με τον Θεό σημαίνει άνοιγμα στους άλλους, μοίρασμα της εμπειρίας και της χαράς από τη συνάντηση, συνειδητή ανάληψη ευθύνης για συνεργασία με τον Θεό στην ολοκλήρωση του σχεδίου του για τον κόσμο...
Διαβάστε περισσότερα, μ' ένα κλικ εδώ:
Το Μοναστήρι της Καστρίτσας...
Φωτογραφία του Απόστολου Βερτόδουλου, Δεκαετία '50...
Έχει μια γλύκα γνώριμη το φως αλλά θαμπό κι αυτό και τα σκοτάδια, δυσδιάκριτα, μπλεγμένα, σαν χάραμα, σαν σούρουπο, όταν τελειώνει μια εποχή κι αρχίζει άλλη... Μάταιος κόπος η εμφύλια μισαλλοδοξία... Αν κοινωνούμε ιδιωτικά πως να προκόψουμε παρέα; Χωρίς κοινό σκοπό πώς ν’ ανεχτούμε δίπλα μας τους άλλους; Η ασημαντότητα ανεβαίνει, κυβερνά κι ελέγχει ένθεν κακείθεν... Η σημασία της κοινότητας σκοντάφτει βαριά κι ανήμπορη, καταπατημένη από αλαλάζουσες ιδιαιτερότητες κι εγωισμούς, βουλιάζει στα βαλτόνερα της λήθης. Ποιος να κοπιάσει, να νοιαστεί για το κοινό; Του λόγου όντας κοινού, ζούμε οι πολλοί σαν να ‘χουμε ιδιαίτερη αντίληψη ο καθένας...
(διὸ δεῖ ἕπεσθαι τῷ ξυνῷ· τοῦ λόγου δ᾽ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοὶ ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν, Ηράλκειτος)
Χρήστος Μποκόρος
Μια πρόκληση είναι ο σταυρός για πλάτυνση της όρασης, για εξέγερση απέναντι στην επανάπαυση και τη συνήθεια. Μια αποκάλυψη και μία έκπληξη που θέτει εν αμφιβόλω τα παραδεδομένα ως δεδομένα. Ο σταυρός στ’ αλήθεια δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Γκρεμίζει για να ξαναχτίσει. Γκρεμίζει συνήθειες, γκρεμίζει τείχη, γκρεμίζει βεβαιότητες και φέρνει το άγγελμα μιας νέας ζωής συγ-χώρησης. Μιας ζωής που αρχίζει από την κένωση του εαυτού και φτάνει στην πρόσληψη της ετερότητας. Μιας ζωής που οδηγεί την ύπαρξη και τα πράγματα «στου βλέμματος τον άκρο τομέα», εκεί που πέρα από το τελευταίο μέτρο στέρεας γης ξεκινά η κατολίσθηση. Για να γεννηθεί ο καινούργιος κόσμος πρέπει να γκρεμιστεί ο παλιός και να παρασύρει μαζί και όλα του τα είδωλα [...].
Χρυσόστομος Σταμούλης
Σταγόνες ευκαιρίας τα δάκρυα, τίποτα δεν μπορούν να σβήσουν. Πάει καιρός, χρόνια πολλά, που καίει υπόγεια μια καταλυτική φωτιά, ψυχρή και κρύα, παγώνει τα αισθήματα, τα εκσυγχρονίζει σ’ εφήμερο ωφελιμισμό κι αυτάρκη αναλγησία. Ας μην κρυβόμαστε, δεν τα 'χουμε ανάγκη τα παλιά, μόνο για τουρισμό και οικονομία μας βολεύουν -αναψυχή χωρίς ψυχή- αλλιώς θα ήτανε κι αυτά τσιμεντωμένα. Και το κακό δεν είναι που χάνονται μνημεία του παρελθόντος αλλά που χάνουμε εμείς ως κοινότητα την ικανότητα να τα αναγνωρίζουμε και την ανάγκη να τα προσκυνούμε. Κάτι φευγάτοι, αγγελοκρουσμένοι, γραφικοί τα συμπονούν και τα συντρέχουν. Μεγάλο πράγμα και βαρύ η υπομονή, δεν την αντέχει η ευκολία κι η ταχύτητα που απαιτούνε οι καιροί. Τι να σου κάνει κι η εφαρμοσμένη επί παντός τεχνολογία; οράματά της η ανάπτυξη, ο διαπολιτισμός, η ενέργεια, το κέρδος, η ευφορία. Τί βάθος, τί ύψος τώρα εσύ μου λες και τί αρχές; αυτά είναι πράγματα παλιά, ολοσχερώς ξεπερασμένα... κι αυτή η ιστορία τα ίδια και τα ίδια, βαρετή... να γράψουμε καλλίτερη, πολύχρωμη, θεαματική και ευχάριστη επιτέλους... νέα.
Χρήστος Μποκόρος
«Ο Σταυρός έγινε τα πάντα για να ενώσει στο κέντρο του τα πάντα. Είναι το σημείο της θείας αγάπης, της θείας αγαθότητος, της θείας ευσπλαχνίας, η οποία δεν μένει στα λόγια αλλά προχωρά σε πράξεις...
Σταυρός σημαίνει και το να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και στην κοινωνική μας ζωή και στην ιστορία και την πορεία της ανθρωπότητας...
Ο Σταυρός μπορεί να γίνει ο οδοδείκτης στην ζωή μας, το στήριγμα, ο φωτοδότης, ο οποίος θα μας στηρίζει, θα μας καθοδηγεί αλλά θα είναι και σημείο χάριτος και της Δόξης του Θεού μέσα στην καθημερινότητά μας...».
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ.κ. Μάξιμος
«Ψυχή μου, ευλόγα σήμερα πρωί, όλη τη μέρα
και την ακολουθούσα νύχτα όλη, το σωτήριο τούτο Ξύλο.
Πηγάζει απ’ τα σκοταδερά έγκατα των δασών.
Εκεί είναι η βασιλεία του, στολισμένο με φύλλα θροούντα.
Εκεί έρχεται σε κοινωνία με τις δροσιές της Νύχτας, με τα θάμπη
των Ημερών. Εκεί του περιπλέχουνται οι κισσοί και οι άλλες
περιπλοκάδες, γεννώντας την ιδέα της ομορφιάς και της αγάπης.
Σπάνιο είναι να τ’ αφήσουν να γεράσει, να τη ζήσει
την αιώνια ζωή, και σπάνιο είναι κεραυνός να τόβρει,
μήνυμα επουράνιο, ένωση ουρανού και γης με λάμψη ακαριαία
και θάνατος στο δάσος, όπως πρέπει.
Ψυχή μου, ευλόγα και την ώραν,
οπότε ξεκινάμε με τα πελέκια μιαν αυγή, άκαρδο, δουλευτικό
σμήνος οι υλοτόμοι. Γουρμάζει τότες η γραμμένη
σιωπηλή στιγμή της θυσίας. Με τα πολλά καταπέφτει
το θειότατο ξύλο. Του αποξεραίνουνται οι χυμοί.
Ξερό απομένει· και όμως ξερό, δεν έρχεται ολότελα
να το ξενώσει η ξεραΐλα από τις φυσικές του επιρροές.
Το διαβιβρώσκει η υγρασία ή το φουσκώνει. Του ανοίγει
ο χρόνος τις ρωγμές. Πιάνει σαράκι. Εχτός αν το προορίζουνε
για τις φωτιές, οπότε πάλι τρίζει, τρίζει, και αφού αναλάμψει,
τέφρα γίνεται, καθώς όλα. Είπα όμως σήμερα της ψυχής μου
να γράψει για το Ξύλο εκείνο το προορισμένο από αιώνων,
για το Ξύλο, που η γέννησή του βαστάει από τις πρώτες
της γης μας φύτρες. Ετούτο εκόπη για να γίνει
Ζυγός μέγιστος, θαυματουργός Στατήρας,
που εστήθηκε στη μέσην ακριβώς του χρόνου
για να ζυγιάσει την κούφιαν έγνοια των ανθρώπων.
«Δεν είναι δάσος, που να προσφέρει ξύλο παρόμοιο».
Το Ξύλο αυτό δεν είναι διόλου ύλη απαθής.
Έχει ψυχή και δείχνει τη κάθε τόσο.
Ενώ κατάξερο είναι και κομμένο, όμως ανθεί
και μέσα του μυκάται και αναβράζει χυμός σεβάσμιος.
Δε θα ξετάξω το γιατί έφερε Λύτρωση το Ξύλο ετούτο.
Ούδε ποια Λύτρωση. Ψυχή μου, θέλω μόνο να ευλογήσεις
την ουσία του Ξύλου, οπόθε αχτινοβόλησε του κόσμου η λάμψη.
Και την ευγένεια που του εδόθη ένα πρωί, όταν ποτίστη
μέχρι του βάθους των φλεβών του από αίμα εξαγοραστικό
και ζωογόνο. Ποιο βάρος φορτώθηκε! Ποιον πόνο
φορτώθηκε! Όλου του κόσμου! Του καθηλώθησαν
όλοι οι δρυμοί της αγωνίας. Χαίρε, Σταυρέ, που μ’ όλα,
μονάχη ελπίδα εσύ αποβαίνεις στις ερημώσεις».
