Σταγόνες ευκαιρίας τα δάκρυα, τίποτα δεν μπορούν να σβήσουν. Πάει καιρός, χρόνια πολλά, που καίει υπόγεια μια καταλυτική φωτιά, ψυχρή και κρύα, παγώνει τα αισθήματα, τα εκσυγχρονίζει σ’ εφήμερο ωφελιμισμό κι αυτάρκη αναλγησία. Ας μην κρυβόμαστε, δεν τα 'χουμε ανάγκη τα παλιά, μόνο για τουρισμό και οικονομία μας βολεύουν -αναψυχή χωρίς ψυχή- αλλιώς θα ήτανε κι αυτά τσιμεντωμένα. Και το κακό δεν είναι που χάνονται μνημεία του παρελθόντος αλλά που χάνουμε εμείς ως κοινότητα την ικανότητα να τα αναγνωρίζουμε και την ανάγκη να τα προσκυνούμε. Κάτι φευγάτοι, αγγελοκρουσμένοι, γραφικοί τα συμπονούν και τα συντρέχουν. Μεγάλο πράγμα και βαρύ η υπομονή, δεν την αντέχει η ευκολία κι η ταχύτητα που απαιτούνε οι καιροί. Τι να σου κάνει κι η εφαρμοσμένη επί παντός τεχνολογία; οράματά της η ανάπτυξη, ο διαπολιτισμός, η ενέργεια, το κέρδος, η ευφορία. Τί βάθος, τί ύψος τώρα εσύ μου λες και τί αρχές; αυτά είναι πράγματα παλιά, ολοσχερώς ξεπερασμένα... κι αυτή η ιστορία τα ίδια και τα ίδια, βαρετή... να γράψουμε καλλίτερη, πολύχρωμη, θεαματική και ευχάριστη επιτέλους... νέα.
Χρήστος Μποκόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου