Έχει μια γλύκα γνώριμη το φως αλλά θαμπό κι αυτό και τα σκοτάδια, δυσδιάκριτα, μπλεγμένα, σαν χάραμα, σαν σούρουπο, όταν τελειώνει μια εποχή κι αρχίζει άλλη... Μάταιος κόπος η εμφύλια μισαλλοδοξία... Αν κοινωνούμε ιδιωτικά πως να προκόψουμε παρέα; Χωρίς κοινό σκοπό πώς ν’ ανεχτούμε δίπλα μας τους άλλους; Η ασημαντότητα ανεβαίνει, κυβερνά κι ελέγχει ένθεν κακείθεν... Η σημασία της κοινότητας σκοντάφτει βαριά κι ανήμπορη, καταπατημένη από αλαλάζουσες ιδιαιτερότητες κι εγωισμούς, βουλιάζει στα βαλτόνερα της λήθης. Ποιος να κοπιάσει, να νοιαστεί για το κοινό; Του λόγου όντας κοινού, ζούμε οι πολλοί σαν να ‘χουμε ιδιαίτερη αντίληψη ο καθένας...
(διὸ δεῖ ἕπεσθαι τῷ ξυνῷ· τοῦ λόγου δ᾽ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοὶ ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν, Ηράλκειτος)
Χρήστος Μποκόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου