Θεία Λειτουργία

Θεία Λειτουργία θα τελεσθεί την Πέμπτη 02 Ιουλίου στο Ναό μας, επί τη μνήμη της καταθέσεως της τιμίας Εσθήτος της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ώρα 18.00, θα ψαλεί Παράκληση στο νεοφανή άγιο Νικηφόρο το λεπρό.

Αγράμματοι σοφοί

Παλιά έβρισκες στην Ελλάδα πολλούς αγράμματους λαϊκούς ανθρώπους με πολλή σοφία. Ακόμα και σήμερα όμως άμα ψάξεις σε μοναστήρια και σε οπές της γης θα βρεις τέτοιους σοφούς ασκητικούς απαίδευτους ανθρώπους που μονάζουν μακρυά από τις σοφίες και κομψότητες της ανθρώπινης διανόησης. Κι είναι ν᾽ απορείς.
Είναι να απορείς άμα δεν συνδέσεις την σοφία με την απέραντη αγάπη και το πνεύμα που αυτή προϋποθέτει. Η αγάπη, όπως την εδίδαξε ο Χριστός, είναι αγκάλιασμα όλων χωρίς όριο, ακόμα και των εχθρών, κυρίως αυτών.
Άμα αγαπά κανείς όμως έτσι ή άμα βρίσκεται στην τροχιά μιας τέτοιας αγάπης γίνεται σοφός αφού γίνεται διαλεκτικός και διακριτικός.
Κάθε σκέψη, ενέργεια και κίνηση γίνεται με όρους, προϋποθέσεις και συνθήκες. Τίποτα δεν είναι βέβαιο και δοσμένο στα ανθρώπινα. Όλα είναι ρευστά και καθετί πρέπει, ως τον άρτον τον επιούσιον, να το κατορθώνει κανείς.
Άμα αγαπάς σκέφτεσαι ολοένα μέσα από τον άλλο ή τους άλλους ή και όλους του άλλους. Κι αυτό σε κάνει διακριτικό, διαλεκτικό, σοφό.
Όσο πιο πολύ αγάπη έχει κανείς τόσο πιο διακριτικός γίνεται και θρέφει τη ζωή και την αυξάνει σε ποιότητα, δηλαδή με την ευλογημένη ενότητα.

Γιώργος Κόρδης

Πληρότητα από το Πνεύμα του Θεού...

Όταν ό άνθρωπος ζει μονάχα για τον εαυτό του και διά του εαυτού του, όταν δηλαδή δεν χρειάζεται τίποτε από τον Θεό, τότε δεν είναι άνθρωπος. Ο γνή­σιος ουμανισμός ή ανθρωπισμός, είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα γιατί αποτελεί την πλήρη απόρριψη του Θεού και όλων όσων προέρχονται από Θεού. Το αμάρτημα του Αδάμ δεν συνίσταται στην διάπραξη κά­ποιου εγκλήματος αλλά στην επιθυμία και κίνηση προς την αποδέσμευση του ανθρώπου από τον Θεό, δηλαδή στον ουμανισμό. Δεν μπορεί το πνεύμα του ανθρώπου να υπάρχει και να ενεργεί αφ' εαυτού. Του είναι απαραίτητη ή συνεχής άρδευση εξ ουρανού, εκ του Πνεύματος του Θεού. Ο Αδάμ, με την παρακοή του, έπαψε να δέχεται αυτή την πληρότητα από το Πνεύμα του Θεού, γι' αυτό και ένιωσε την γύμνια του...

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Για τη γιορτή του, στις 21 Ιουνίου...

Που στην καρδούλα του πάλευαν οι έρωτες.
Όμορφη η ζωή. Ανοιχτές θάλασσες, αλμύρα του πρωιού, κροκόπεπλες αυγές, νόστιμες ακτές, ευωδία ονειροπαρμένου θυμαριού, η αγκαλιά της μάνας, τα ωραία των κοριτσιών πρόσωπα με τα μάτια παράθυρα του παράδεισου.
Κι απ' την άλλη το πρόσωπο Εκείνου, η μεγάλη απέραντη ειρήνη της συμφιλίωσης, η ήσυχη σιωπή της καταλλαγής, η ενότητα του κόσμου μέσα του, όλος ο κόσμος ένα γλυκό φιλί, όλος μια αγκαλιά ο ίδιος.
Ωραία η ζωή στην ενότητα της συγχώρεσης.
Τίμησε το πρόσωπο Εκείνου, σήκωσε άφοβα τον σταυρό του κι ακολούθησε με χαρά τον πρωτομάρτυρα.
Μαρτύρησε για την αγάπη του 16 χρονώ παλληκαράκι στα 1732. Άγιος Νικήτας ο Νισύριος.

Γιώργος Κόρδης

Η ανταπόκριση των χριστιανών στην πρόσκληση του Χριστού

Η περιγραφή της κλήσης των πρώτων μαθητών του Ιησού από το Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον προκαλεί τους σύγχρονους χριστιανούς για μια έντιμη απάντηση στο σχετικό με τη χριστιανική τους ιδιότητα ερώτημα. 

Ο Χριστός πλησιάζει, απλούς ανθρώπους, που ζουν μια απλή ζωή, και τους ζητά να κάνουν υπερβολικά εξαιρετικά πράγματα· εκείνοι όχι μόνο δέχονται την πρόσκληση, αλλά τελικά επιτυγχάνουν, παρά την απλότητα και την αδυναμία τους, να αλλάξουν την πνευματική πορεία της ανθρωπότητας ολόκληρης. 

Το ερώτημα, κατά συνέπεια, που απευθύνεται προς τους σύγχρονους χριστιανούς αφορά στο κατά πόσον αισθάνονται τη χριστιανική τους ιδιότητα ως ανταπόκριση σε μια ανάλογη πρόσκληση του Χριστού και ως αποδοχή μιας τέτοιας αποστολής...

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Αρχιερατική Λειτουργία

Κυριακή 21 Ιουνίου στο Ναό μας, ώρα 07. 00 π.μ.:
Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Μαξίμου.

«Η έμπρακτη αγάπη είναι μόχθος...»

 - Τι να κάνω λοιπόν; Να ζήσω με την απελπισία ;

- Όχι, διότι και το ότι νιώθετε συντετριμμένη είναι αρκετό. Κάνατε ό,τι σας ήταν δυνατόν, θα σας αναγνωριστεί αυτό. Έχετε ήδη κάνει πολλά, αφού μπορέσατε να έχετε τόσο ειλικρινή και βαθιά επίγνωση του εαυτού σας! Αν όμως μιλήσατε τώρα και με μένα τόσο ειλικρινά μόνο με το σκοπό να αποσπάσετε τον έπαινό μου για την ειλικρίνειά σας, τότε, φυσικά, δεν θα πάτε πολύ μακριά ως προς το επίτευγμα της έμπρακτης αγάπης, έτσι θα μείνουν όλα στην φαντασία σας, και η ζωή θα περάσει σαν ψευδαίσθηση δίπλα σας. Εξυπακούεται ότι θα ξεχάσετε και τα περί μέλλουσας ζωής και με κάποιον τρόπο, στο τέλος, θα ησυχάσετε.

-Με τσακίσατε! Μόνο τώρα, να αυτήν εδώ την στιγμή καθώς μιλούσατε, κατάλαβα ότι πράγματι, όταν σας έλεγα ότι δεν αντέχω την αχαριστία, περίμενα μόνο τον έπαινό σας για την ειλικρίνειά μου. Με βοηθήσατε να δω μέσα μου, με νιώσατε...

- Αλήθεια λέτε; Τώρα πια, μετά από την ομολογία σας αυτή, πιστεύω πως είστε ειλικρινής κι έχετε καλή ψυχή. Ακόμα κι αν δεν φτάσετε ως την ευτυχία, θα θυμάστε πάντα ότι είστε σε καλό δρόμο. Και προσπαθήστε να μην βγείτε απ' αυτόν. Το βασικότερο, αποφύγετε το ψέμα, κάθε ψέμα, το ψέμα προς τον ίδιο σας τον εαυτό ιδίως. Να είστε προσεκτική με τα ψεύδη σας και να τα ελέγχετε προσεκτικά κάθε ώρα και λεπτό. Αποφύγετε επίσης την απαξίωση προς τους άλλους και προς τον εαυτό σας: ό,τι σας φαίνεται αποκρουστικό, εξαγνίζεται εκ του γεγονότος και μόνο ότι το παρατηρήσατε. Αποφύγετε επίσης το φόβο, αν και ο φόβος είναι απλώς συνέπεια του ψέματος. Μην φοβηθείτε ποτέ τη μικροψυχία σας στην επίτευξη της αγάπης, ακόμη και τις άσχημες ενέργειές σας ως προς αυτό, μην τις φοβάστε πολύ. Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας πω κάτι πιο χαροποιό, αφού η έμπρακτη αγάπη συγκριτικά με την φανταστική είναι κάτι το σκληρό και τρομαχτικό...

Η έμπρακτη αγάπη είναι μόχθος και αυτοκυριαρχία, και για κάποιους ολόκληρη επιστήμη...

ΜΙΑ ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΗ ΚΥΡΙΑ.

Απόσπασμα από: Αδελφοί Καραμάζοφ, του Φ. Ντοστογιέφσκι.

Διάλογος μιας ολιγόπιστης κυρίας με τον Στάρετς Ζωσιμά.

Αλεξανδρος Παπαδιαμάντης...

 

Ἤμην κατάκοπος, κάθιδρος καὶ πνευστιῶν. Ἅμα ἔφθασα, ἐρρίφθην ἐπὶ τῆς χλόης, ἐκυλίσθην ἐπάνω εἰς παπαροῦνες καὶ χαμολούλουδα. Ἀλλ᾽ ὅμως ᾐσθανόμην κρυφὴν εὐτυχίαν, ὀνειρώδη ἀπόλαυσιν. Ἐρρέμβαζον ἀναβλέπων εἰς τοὺς κλῶνάς της τοὺς κραταιούς, καὶ ἠνοιγόκλειον ἡδυπαθῶς τὰ χείλη εἰς τὴν πνοὴν τῆς αὔρας της, εἰς τὸν θροῦν τῶν φύλλων της. Ἑκατοντάδες πουλιῶν ἀνεπαύοντο εἰς τοὺς κλῶνάς της, ἔμελπον τρελὰ τραγούδια… Δρόσος, ἄρωμα καὶ χαρμονὴ ἐθώπευον τὴν ψυχήν μου…

Ἤμην ἀποσταμένος, καὶ δὲν εἶχον κοιμηθῆ καλὰ τὴν νύκτα. Ὁ ὕπνος μοῦ ἔλειπεν. Εἰς τὴν σκιὰν τοῦ πελωρίου δένδρου, ἐν μέσῳ τῶν μηκώνων του τῶν κατακοκκίνων, ὁ Μορφεὺς ἦλθε καὶ μ᾽ ἐβαυκάλησε, καὶ μοὶ ἔδειξεν εἰκόνας, ὡς εἰς περίεργον παιδίον...

Ὑπὸ τὴν Βασιλικὴν δρῦν