Αγράμματοι σοφοί

Παλιά έβρισκες στην Ελλάδα πολλούς αγράμματους λαϊκούς ανθρώπους με πολλή σοφία. Ακόμα και σήμερα όμως άμα ψάξεις σε μοναστήρια και σε οπές της γης θα βρεις τέτοιους σοφούς ασκητικούς απαίδευτους ανθρώπους που μονάζουν μακρυά από τις σοφίες και κομψότητες της ανθρώπινης διανόησης. Κι είναι ν᾽ απορείς.
Είναι να απορείς άμα δεν συνδέσεις την σοφία με την απέραντη αγάπη και το πνεύμα που αυτή προϋποθέτει. Η αγάπη, όπως την εδίδαξε ο Χριστός, είναι αγκάλιασμα όλων χωρίς όριο, ακόμα και των εχθρών, κυρίως αυτών.
Άμα αγαπά κανείς όμως έτσι ή άμα βρίσκεται στην τροχιά μιας τέτοιας αγάπης γίνεται σοφός αφού γίνεται διαλεκτικός και διακριτικός.
Κάθε σκέψη, ενέργεια και κίνηση γίνεται με όρους, προϋποθέσεις και συνθήκες. Τίποτα δεν είναι βέβαιο και δοσμένο στα ανθρώπινα. Όλα είναι ρευστά και καθετί πρέπει, ως τον άρτον τον επιούσιον, να το κατορθώνει κανείς.
Άμα αγαπάς σκέφτεσαι ολοένα μέσα από τον άλλο ή τους άλλους ή και όλους του άλλους. Κι αυτό σε κάνει διακριτικό, διαλεκτικό, σοφό.
Όσο πιο πολύ αγάπη έχει κανείς τόσο πιο διακριτικός γίνεται και θρέφει τη ζωή και την αυξάνει σε ποιότητα, δηλαδή με την ευλογημένη ενότητα.

Γιώργος Κόρδης