«Πιστεύω… γιατί κατάλαβα πως μ' αγαπάς...»

«ΘΩΜΑΣ: Εμφανίστηκε! Ήρθε! Μόνο για μένα αυτή τη φορά! Θα κρεμαστώ απ' το σχοινί μιας καμπάνας να ουρλιάζω Ανάσταση. Θα περπατήσω στα κύματα. Όταν με σκοτώνουν θα γελάω. Πήρε το χέρι μου και μ' άφησε να βάλω το δάχτυλο βαθιά στο τραύμα Του... Ήταν Εκείνος! Στεκόταν και με κοίταζε κι εγώ δεν είχα πια μυαλό, παρά δυο μάτια να Τον κοιτάζουν. Αγαπημένε μου... πιστεύω. Ναι, πιστεύω. Όχι γιατί σ' άγγιξα, αλλά γιατί κατάλαβα πως μ' αγαπάς...» (Ελεωνόρα Σταθοπούλου, «Εκείνος»).