Θεία Λειτουργία

Θεία Λειτουργία θα τελεσθεί την Τετάρτη 02 Μαΐου, της Μεσοπεντηκοστής («εορτήν ενούσαν τα δύο μεγάλας Εορτάς, την του Πάσχα και της Πεντηκοστής»), στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους».

Εορτή Λήξης Κατηχητικών Συνάξεων Ι. Μ. Ιωαννίνων

«Προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν…»

…Οι μαθηταί είχαν πρωτοσυναντήσει τον Ιησού στη Γαλιλαία. Εκεί είχαν ακούσει την κλήση. Εκεί άρχισαν ν’ ακολουθούν το Σωτήρα. Η ανάμνηση των ημερών εκείνων θα είχε διατηρήσει μέσα στις ψυχές τους μιαν ανοιξιάτικη δροσιά και φρεσκάδα. Μετά τις απιστίες και τις πτώσεις των τελευταίων ημερών ο Ιησούς ήθελε να ξαναφέρει τους μαθητές Του στη φρεσκάδα και τη φλόγα των πρώτων. Λαχταρούσε να ξαναζωντανέψει μέσα τους η συγκίνηση, οι αποφάσεις της πρώτης τους συναντήσεως. Στην ατμόσφαιρα της Γαλιλαίας, που τη ζωντανεύει η παρουσία Του, θα συμπληρώσει την αποκάλυψή Του.

Στη ζωή του καθενός μας υπάρχει μία Γαλιλαία. Υπάρχει μία Γαλιλαία μέσα στη ζωή εκείνων που κάποια μέρα συνάντησαν το Λυτρωτή και Τον αγάπησαν. Γαλιλαία μου: η εποχή που συνειδητοποίησα ότι ο Ιησούς με κοίταξε και με καλούσε με τ’ όνομά μου. Πέρασαν χρόνια από τότε. Χρόνια φορτωμένα με αναρίθμητες αμαρτίες και πτώσεις. Θα μπορούσε κανείς να νομίσει ότι ξέχασα τον Ιησού. Όμως όχι! Όποιος ανταμώσει, έστω και μια φορά, τον Ιησού, δεν μπορεί να Τον ξεχάσει. Ο Ιησούς με προσκαλεί να ξαναγυρίσω στη Γαλιλαία της ψυχής μου. Να ανανεώσω εντός μου την προσωπική σχέση μαζί Του και τη θέρμη των πρώτων ημερών. Εκεί θα Τον ξαναδώ και πάλι.

Κύριε, θα ήθελα να επιστρέψω στη Γαλιλαία. Μα θα Σε βρω εκεί; Πώς να ξαναζεστάνω την ψυχή μου που κατάντησε τόσο κρύα; Η ανάμνηση της Γαλιλαίας μας θα κατορθώσει να ξαναδημιουργήσει τη συγκίνηση της πρώτης μας συναντήσεως;

«Προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν…» (Ματθ. κη΄,7). Παιδί μου, δεν θα χρειασθεί να κοπιάσεις, για ν’ αναπολήσεις την παρουσία μου. Θα κάνω κάτι περισσότερο από το να σε περιμένω απλώς στη Γαλιλαία των αναμνήσεων. Να! Προχωρώ μπροστά σου, «προάγω υμάς…», σε οδηγώ εκεί. Όταν η καρδιά σου προσηλωθεί και πάλι στη Γαλιλαία, θα αναγνωρίσεις πολύ εύκολα Αυτόν που σε οδηγεί. Τότε Εκείνος θα σου μιλήσει…

Λεβ Ζιλέ

«Η σχέση με τον Θεό είναι ζωντανή…»

Κλεισμένος σε βεβαιότητες, ακόμη κι εάν έχουν «θρησκευτικό» περίβλημα, Θεό δεν συναντάς. Η σχέση με τον Θεό είναι ζωντανή και κάθε ζωντανή πραγματικότητα είναι ρευστή και μεταβαλλόμενη. Είναι εμπειρία, βίωμα, πάλη. Όχι ιδεολόγημα που απλώς το αποδέχεσαι και «ηρεμείς». Στην σχέση με τον Θεό «ανησυχείς», την καλή ανησυχία της περιπέτειας μιας σχέσης. Στην αναζήτηση και πάλη με Εκείνον εύχεσαι απόλυτα να σε νικήσει. Αυτό είναι το ζητούμενο, να επιτρέψουμε στο Θεό να μας νικήσει. Οι Μυροφόρες γυναίκες, δέχονται πρώτες την παρουσία και το μήνυμα του Αναστημένου Χριστού, γιατί τόλμησαν και ρίσκαραν. Δεν έμειναν στην ασφάλεια της αποφυγής και απραξίας. Δεν φοβήθηκαν την απειλή των Ιουδαίων ή Ρωμαίων. Δηλαδή την βία της εξουσίας. Ούτε άκουσαν ή αφέθηκαν στους λογικοφανείς λογισμούς που έθεταν ως μάταιη την πράξη τους, μια και ο δάσκαλος τους ήταν πλέον «νεκρός».

Η αγάπη δεν τις αφήνει να λιμνάσουν στα απόνερα της απελπισίας. Η αγάπη τολμά και βρίσκεις πάντα τρόπους να φανερώσει το πόθο της καρδιάς. Όταν αρχίζουν οι δικαιολογίες και μάλιστα με προφανή πειστικότητα η αγάπη έχει χαθεί. Η αγάπη δεν δικαιολογείται ούτε κρύβεται. Φανερώνεται και συγκλονίζει με τα έργα της.

Ο Χριστός θα αμείψει αυτή την αγάπη που ενεργεί και ρισκάρει. Και θα δώσει στις Μυροφόρες το μήνυμα της Ανάστασης. Γιατί εκείνος που στην ζωή τολμά το θαύμα τον συναντά.

π. λίβυος

«Οι μυροφόρες πρότυπα μιμήσεως των πιστών»

«Αυτές λοιπόν τις ένθεες και μακάριες γυναίκες, ας μιμηθούμε κι εμείς με ζέση. Και άλλος μεν ας επιδεικνύει ζήλο μιμούμενος τη Μαρία τη Μαγδαληνή όσον άφορα την πράξη. Και όπως εκείνη όλη τη νύκτα παρέμενε με ευχαρίστηση στον τάφο, ερευνώντας από κοντά την ανάσταση του Κυρίου, έτσι κι εκείνος ας επιζητεί σε όλη του τη ζωή την ανάσταση του λόγου που βρίσκεται μέσα του πεθαμένος. 

Αυτός όμως που θέλει να μιμηθεί τη Μαρία του Ιακώβου, ας προσηλώνει το νου του στο θεωρητικό μέρος. Αυτός ας ασχοληθεί σ’ όλη του τη ζωή με τη μελέτη των θείων εννοιών, και μέσα από την αληθινή γνώση ας γεννήσει μέσα του το λόγο και ας καρπώνεται τη συγγένεια που έχουμε με το Θεό κατά χάρη. Γιατί ο Σωτήρας μας, μας λέει: "Μητέρα και αδελφοί μου είναι όσοι εφαρμόζουν το θέλημά μου". 

Τέλος ας μιμηθεί τη Σαλώμη εκείνος που ως προς την αναζήτηση του καλού αποδείχθηκε ράθυμος στη νεανική του ηλικία, γιατί ήταν βυθισμένος στον ύπνο της ραθυμίας. Αυτός λοιπόν όταν ανατείλει ο ήλιος, δηλαδή όταν θα τον φωτίσει το θείο φως, ας αποδιώξει τη ραθυμία και ας συγκαταριθμήσει τον εαυτό του στη χορεία εκείνων που έχουν ήδη εντρυφήσει στο αγαθό. Το όνομα Σαλώμη ερμηνεύεται ειρηνική και δηλώνει την αγαθή ψυχή που νίκησε τα πάθη και ειρηνεύει όσο μπορεί. 

Αυτές λοιπόν αφού μιμηθούμε σχετικά με τη γνώση του λόγου, ας ζητήσουμε ολοπρόθυμα όταν ανατείλει ο ήλιος, όταν φωτιστεί δηλαδή το ηγεμονικό της ψυχής μας, και διασκορπιστεί σαν το σκοτάδι η άγνοια των λογισμών. Εάν λοιπόν συμπεριφερθούμε έτσι, θα δούμε την καρδιά μας να απαλλάσσεται από την σκλήρυνσή της, σαν να σηκώνεται μια πέτρα. Όταν δε μαλακώσει η καρδιά μας, θα φανεί σε μας ο άγγελος, η κίνηση δηλαδή της συνειδήσεως, που θα μας αναγγέλλει την ανάσταση του λογιστικού μέρους της ψυχής, που είχε νεκρωθεί μέσα μας. 

Ας γίνουμε λοιπόν στους άλλους διδάσκαλοι του καλού, σε όσων η ακοή πείθεται στην ακρόαση των θείων λόγων. Σε όσους όμως θεωρούν ότι η θεία διδασκαλία είναι ανοησίες, ας μην πούμε σε κανέναν τίποτα. Γιατί δεν είναι θεμιτό να αποκαλύπτουμε τα θεία μυστήρια στους απίστους, αυτά που εμείς αξιωθήκαμε να δούμε. Έτσι θα αποφύγουμε και ο λόγος να είναι ανώφελος και μεις να γίνουμε γι' αυτούς αίτιοι μεγαλύτερης καταδίκης. Και ο Χριστός, ο Θεός μας, που μας ζωοποίησε με την Ανάστασή του από τους νεκρούς, αυτός ας μας αναστήσει και από το θάνατο που προέρχεται από τις αμαρτίες, κι ας μας αξιώσει να κληρονομήσουμε τη βασιλεία του» (Θεοφάνης Κεραμεύς).

«H ανάσταση συνάγεται από τη σχέση...»

«O Xριστός ανασταίνεται εκ νεκρών όχι χάρη στη “θαυματουργική” δύναμη της θεϊκής του “φύσης”, αλλά χάρη στην ελεύθερη αγαπητική αυτοπαράδοσή του στο θέλημα της αγάπης του Πατρός. 
H ανάσταση δεν συνάγεται από τη φύση (την “παντοδύναμη” και “αθάνατη” φύση της θεότητας), συνάγεται από τη σχέση, την ελευθερία της αγάπης. Δεν είναι “θαύμα” η ανάσταση, είναι τρόπος υπάρξεως...» (Χρήστος Γιανναράς).

«Το φως...»

«Θεέ μου! Αν είν’ αλήθεια ότι στην άγονη, νεκρή γης επέτρεψες να επανανθίσει το φως, τότε, κι όταν ακόμα μαραθεί και διαβεί ο καιρός του, η αμφιβολία δε θα ’χει πια τόπο να σταθεί, αφού άπαξ ο νεκρός στολίζεται με άνθη…» (Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης).

«Πιστεύω… γιατί κατάλαβα πως μ' αγαπάς...»

«ΘΩΜΑΣ: Εμφανίστηκε! Ήρθε! Μόνο για μένα αυτή τη φορά! Θα κρεμαστώ απ' το σχοινί μιας καμπάνας να ουρλιάζω Ανάσταση. Θα περπατήσω στα κύματα. Όταν με σκοτώνουν θα γελάω. Πήρε το χέρι μου και μ' άφησε να βάλω το δάχτυλο βαθιά στο τραύμα Του... Ήταν Εκείνος! Στεκόταν και με κοίταζε κι εγώ δεν είχα πια μυαλό, παρά δυο μάτια να Τον κοιτάζουν. Αγαπημένε μου... πιστεύω. Ναι, πιστεύω. Όχι γιατί σ' άγγιξα, αλλά γιατί κατάλαβα πως μ' αγαπάς...» (Ελεωνόρα Σταθοπούλου, «Εκείνος»).

Άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας, ο εξ Ιωαννίνων

Διαβάστε για το Βίο του αγίου Νεομάρτυρα Ιωάννου, του εξ Ιωαννίνων, που η μνήμη του εορτάζεται σήμερα, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο από τον ιστότοπο της Ιεράς μας Μητροπόλεως:

https://drive.google.com/file/d/1Ik-14H1DMtaqUKSb57Edp3hWdBUOr2XK/view

Επίσης, στο σύνδεσμο που ακολουθεί, από το blog «Πατερικός» του Τριαντάφυλλου Σιούλη, Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων Ηπείρου:

http://paterikos.blogspot.gr/2011/04/1500-1526.html

«Είμαστε πλασμένοι κατ ̓ εικόνα Θεού…»

«Ποτέ δεν πίστεψα στην τέχνη. Η τέχνη είναι ή αντανάκλαση μέσα στον καθρέφτη αυτού που είμαστε, μιας ανώτερης ικανότητας να δημιουργείς. Δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να μιμούμεθα τον Δημιουργό. Είμαστε πλασμένοι κατ ̓ εικόνα Θεού, και η πράξη της δημιουργίας είναι μια από τις κινήσεις οπού γινόμαστε όμοιοί Του» (Αντρέϊ Ταρκόφσκι - σκηνοθέτης).

Ο δεσπότης της μνήμης

Δεν αποτελεί πια είδηση με τον επικαιρικό της χαρακτήρα, αλλά μία άξια λόγου κίνηση ψυχής από το Σεβασμιώτατο Ποιμεναρχη μας κ.κ, Μάξιμο, ο οποίος, όπως έχουμε ξαναγράψει σε παλαιότερη ανάρτηση, μπορεί να χαρακτηριστεί ανεπιφύλακτα ως ο δεσπότης που κρατά άσβηστη και ζωντανή τη μνήμη των προκατόχων του Μητροπολιτών.

Προς επίρρωσιν αυτού, το τρισάγιο που τέλεσε στον τάφο του μακαριστού Μητροπολίτου Ιωαννίνων κυρού Θεοκλήτου την Κυριακή του Θωμά, μετά τη Θεία Λειτουργία, στον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους».

Κυριακή του Θωμά «εις Κοπάνους»

Φωτογραφικά στιγμιότυπα από τη χθεσινή καθιερωμένη Πανήγυρη του Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους».

Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.κ. Μάξιμος, που λάμπρυνε με την παρουσία του την Πανήγυρη του Ναού μας, χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας.

Το απόγευμα του Σαββάτου,  14 Απριλίου, εψάλη Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός στον εορτάζοντα, κατά παλαιό έθος την Κυριακή του Θωμά, Ιερό μας Ναό, όπου το θείο λόγο κήρυξε ο Ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Ιωαννίνων, Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος.

«Έαρ μυρίζει...»

«Σήμερον έαρ μυρίζει, καί καινή κτίσις χορεύει, σήμερον αίρονται κλείθρα, θυρών καί τής απιστίας, Θωμά τού φίλου βοώντος, ο Κύριος καί Θεός μου» (Εξαποστειλάριο της Κυριακής του Θωμά). 

«Πιστή απιστία...»

«Ο μόνος τολμήσας, τη απίστω τε πίστει, ευεργετήσας ημάς, Θωμάς ο Δίδυμος, λύει μεν την ζοφώδη άγνοιαν τοις πάσι πέρασι, τη πιστή απιστία, εαυτώ δε τον στέφανον πλέκει σαφώς, λέγων, σύ ει Κύριος, ο υπερυψούμενος των Πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός ει» (Ωδή ζ' του Κανόνος της Κυριακής του Θωμά).

Πανηγυρίζει ο Άγιος Νικόλαος

Γνωρίζουμε στα μέλη της Αγίας Εκκλησίας μας ότι την ερχόμενη Κυριακή του Θωμά («Αντίπασχα») πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» πόλεως Ιωαννίνων, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

Σάββατο 14 Απριλίου:

Ώρα 19.00 μ.μ.: Μέγας Εσπερινός, με Αρτοκλασία.

Κυριακή 15 Απριλίου:

Ώρα 07.00 π.μ.: Όρθρος - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Μαξίμου.

Ώρα 19.00 μ.μ.: Ιερά Παράκληση στον Απόστολο Θωμά.

Σεραφείμ

Εφέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από την προς Κύριον εκδημία του μακαριστού, από Άρτης και Ιωαννίνων, Αρχιεπίσκοπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Σεραφείμ Τίκα, στις 10 Απριλίου του 1998... 
Του οφείλουμε πολλά. 

Στη φωτογραφία, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ και τέταρτος από αριστερά ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων κυρός Θεόκλητος, που τέτοιες μέρες, στις 13 Απριλίου του 2014, εκοιμήθη.
Είη η μνήμη αυτών αιωνία!

Διαβάστε σχετικά για τη ζωή και τη δράση του Σεραφείμ, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο, από τον ιστότοπο της Ι.Μ. Ιωαννίνων:
http://www.imioanninon.gr/main/?page_id=10233

«Ανάσταση σημαίνει…»

«Ανάσταση σημαίνει να μπορώ να σ’ αγκαλιάζω, δίχως ο θάνατος να τρυπώνει από τις χαραμάδες των χεριών μου.

Ανάσταση σημαίνει το φιλί να πάρει και πάλι την γεύση που είχε πριν την προδοσία.

Ανάσταση σημαίνει να μην έχουν ρυτίδες οι αντοχές και οι ελπίδες μου, τα βράδια να μπορώ να πω καληνύχτα δίχως να φοβάμαι τις απώλειες που θα φέρει το ξημέρωμα.

Ανάσταση σημαίνει το παιδί από το Αφρίν να δει ξανά δίχως αίμα το βαθύ γαλάζιο του ουρανού. Και το κορίτσι της γειτονιά μας, που η αρρώστια καθήλωσε στο αναπηρικό καρότσι και στο κρεβάτι του πόνου, να ζήσει την μέρα της ολικής αποκαθήλωσης και την μετοχή στην γιορτή της ζωής.

Ανάσταση σημαίνει να πάρουμε πίσω ότι ύπουλα ο θάνατος έκλεψε από το βλέμμα μας. Όλους εκείνους και εκείνα που βίαια μας στέρησε, πρόσωπα και πράγματα, στιγμές και σιωπές, δειλινά και χαραυγές.

Ανάσταση σημαίνει δικαιοσύνη για όλους τους σταυρωμένους της γης...».

π. λίβυος

«Ανέστη...»

«Έτσι προχώρεσα στο σκοτεινό μονοπάτι και έστριψα στο περβόλι μου κι έσκαψα κι έθαψα το καλάμι και πάλι ψιθύρισα: «θα γίνει η ανάσταση μιαν αυγή, πως λάμπουν την άνοιξη τα δέντρα θα ροδαμίσει του όρθρου η μαρμαρυγή» («Μνήμη Α’»).

Σημαίνουν οι καμπάνες. Ανέστη. Ανάβουν οι λαμπάδες. Φως. Μια στάση και η ζωή συνεχίζεται. Μπαίνεις στο ναό, στέκεσαι, λαμβάνεις το φως. Έξοδος. Η Ανάσταση είναι μια στάση. Δεν μπορεί να είναι η ζωή σου. Έμαθες ότι την ζωή την παίρνεις στα χέρια σου, δεν περιμένεις από άλλον να σε βοηθήσει, ακόμη κι αν είναι ο Θεός. Αλλού σε περιμένει η χαρά. Το πολύ πολύ να κρατήσεις στην καρδιά σου το όραμα ενός Παράδεισου λουσμένου στο φως. Για την παρηγοριά σου. Για όταν το τέλος φθάσει.

Και θάβεις για έναν χρόνο και πάλι τα σημαντικά για τ’ ασήμαντα σου και προχωράς. Για να θυμηθείς πού τα άφησες όταν θα χρειαστείς να προσθέσεις. Όπου ο θησαυρός, εκεί και η καρδιά. Όπου οι αναμνήσεις. Όπου τα τιμαλφή σου. Όπου τα πρόσωπα που αγάπησες και δεν μπορεί να είναι πια στη ζωή σου. Νεκρά ή ζωντανά δεν έχει σημασία. Για σένα δεν είναι.

Κρυμμένη σπίθα η πίστη ωστόσο. Σου λέει ότι στο περβόλι της ψυχής, εκεί που θάβεις, θα γίνει η ανάσταση. Σαν μαρμαρυγή ορθρινή. Σαν έαρ γλυκύ. Όχι για να υπάρξουν ξανά με την ίδια μορφή όποιοι και όσα αγάπησες, αλλά γιατί είναι πάντα μέσα σου. Είναι κι αυτοί και αυτά εσύ. Η εικόνα για την οποία η Ανάσταση έγινε. Και την ίδια στιγμή εσύ είσαι και σ’ αυτούς και σ’ αυτά. Και θα αναστηθείς μαζί τους.

Μ’ αρέσει ο ψίθυρος της αναστάσιμης αυγής.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο Επιτάφιος «εις Κοπάνους»

Καλή Ανάσταση!

Από το «Ημερολόγιο» του π. Αλέξανδρου Σμέμαν

Πέμπτη, 5 Απριλίου, 1973

Ακολουθίες της Εκκλησίας - αποκάλυψη της Βασιλείας

Χθες, στο Τορόντο, μετά την ακολουθία των Παθών, μίλησα για το πνεύμα της Ορθόδοξης ακολουθίας, για το τι είναι πιο προφανές σε μένα σχετικά με την Ορθόδοξη λατρεία, ως αληθινή αποκάλυψη της Βασιλείας του Θεού. Μια αποκάλυψη που μας δίνει τη δυνατότητα να αγαπήσουμε τη Βασιλεία, να προσευχόμαστε για τον ερχομό της, να την αισθανόμαστε ως «το εν ου εστί χρεία». Η ομορφιά ως αποκάλυψη της αλήθειας και της καλοσύνης. Η Εκκλησία ως τόπος αυτής της αποκάλυψης. Ήσυχη προσοχή με κομμένη την ανάσα - φαίνεται μεταδοτική.

Κατά τη διάρκεια των Παθών, ενώ στεκόμουν μπροστά στην αγία τράπεζα, σκεφτόμουν: τι τεράστιο κομμάτι από τη ζωή μου, από την πρώτη παιδική ηλικία, έχω περάσει σ' αυτή την ατμόσφαιρα, σ' αυτή τη μελωδία, σ' αυτή την κατάσταση -φαίνεται σαν να είναι η ίδια, αδιάκοπη στιγμή: η αγία τράπεζα, ο ιερέας με τα άμφια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, το θυμίαμα, η ίδια χαρμόσυνη, ταπεινή, μελαγχολική μελωδία του στίχου «Κύριε, ελέησον». Λίγο αργότερα, στην ακολουθία, ο χορός έψαλε: «Σε τον αναβαλλόμενον το φως ώσπερ ιμάτιον...». Έψελναν αδέξια, αργά, με χοράρχη ένα πολύ νεαρό κορίτσι. Και πάλι, το ωραίο «Οίμοι, φως του κόσμου». Την ώρα του θανάτου, αυτό που θα μείνει από τη ζωή είναι η μοναδική εικόνα μιας αμετάβλητης αγίας τράπεζας, μια αιώνια χειρονομία, μια συνεχής μελωδία. Πράγματι δεν υπάρχει τίποτε το καλύτερο· αληθινά μια αποκάλυψη…