«Πεποικιλμένη τη θεία δόξη»

 

 

(του Μητροπολίτου Προικονήσου κ. Ιωσήφ)

 

Αύγουστος με ήλιο που τρυπάει την πέτρα. Αύγουστος με μελτέμι που διακόπτει τον καύσωνα και παρηγορεί. Αύγουστος που πασπαλίζει με μυρωμένη αλισάχνη το πρόσωπο. Αύγουστος με αψειά μυρωδιά ρίγανης καὶ θυμαριού. Αύγουστος με πανσέληνο λίρα χρυσή παλαιάς κοπής. Αύγουστος με τρυγητούς και σταφυλοπατήματα. Αύγουστος με καμπάνες, με Παρακλήσεις και με Λειτουργίες σε ταπεινά ξωκκλήσια στ’ ακρογιάλια και στις βουνοπλαγιές... Αύγουστος ελληνικός, ορθόδοξος, της Ρωμηοσύνης Αύγουστος! Και καταμεσής του, μύρον εκκενωθέν, το μέγα Όνομα! Ἡ Μεγάλη, ἡ Μεγαλόχαρη, ἡ Μεγαλοδύναμη, ἡ Μεγαλόδοξη Παναγιά! Η Περιστερά η ασημομάλαμη, η μεγαλοφτέρουγη, με τα μετάφρενα εν χλωρότητι χρυσίου. Πεποικιλμένη της θεία δόξη. Με εσθήτα φωτός, υπέρλαμπρη, εν κροσσωτοίς χρυσίου περιβεβλημένη. Ολόφωτη! Αρχόντισσα! Στεφανωμένη μ’ αμπερόριζα και με βασιλικά, πολλά βασιλικά, σγουρά, πλατύφυλλα κι αθάνατα. Βασίλισσα! Παντάνασσα! Θεοχαρίτωτη! Χρυσοπλοκότατος πύργος της αρετής και της αγιότητας. Ηλιοστάλαχτος θρόνος, καθέδρα του Βασιλέως. Ολόδροση μέσα στην κάψα του κόσμου. Ήρεμη, ήσυχη, ειρηνική, μα κι ολοζώντανη πάνω στο ζωαρχικὸ νεκροκρέβατό της. Αθανασίας πλήρης μέσα στο θάνατο του πάναγνου κορμιού. Υπνοι γρηγορούσα στη Χώρα των Ζώντων. Γλυκοσωπαίνει πρεσβεύουσα διηνεκώς για τα παιδιά της. Ακινητεί σπεύδουσα σε βοήθεια των επικαλουμένων. Μάννα Παναγιά!... Δική μας Παναγιά!... Μουχλιώτισσα του Φαναρίου Παναγιά, τεμέτερον Παναΐα Σουμελιώτισσα, Προικοννησιώτισα Παναγιά, Παλατιανή, Κουταλιανή, Καφατιανή, Φανερωμένη, Ξενητεμένη Ἰμβριώτισσα! Γλυκοπαναγία μας!... Ανθρώπινη Παναγιά!... Του Θεού Μητέρα Παναγιά!...

Απόστολοι εκ περάτων θεαρχίῳ πνεύματι συναθροίσθηκαν για να συστείλουν «πεφρικυϊαις χερσί» και να κηδέψουν άξια το θεοδόχο σώμα. Θεόφρονες άνδρες, σεμνά γύναια, παρθένες νεάνιδες, σώφρονες γέροντες, παιδιά απειρόκακα, θρηνούν με ολόγλυκα δάκρυα και γεραίρουν με αναξιφόρμιγγες ύμνους ευλαβείας πολλής την σεβάσμια Κοίμηση της Αειπάρθενης Κόρης. Αρχάγγελοι με σάλπιγγες νικητικὲς μεγαλόφωνες, Άγγελοι με λαμπάδες μελισσοκέρινες στα χέρια, Ἑξαφτέρουγα με θυμιατά που καίνε μαστίχα χιώτικη και δάκρυ λιβάνι, Χερουβείμ με μυρσίνες και δάφνες δοξαστικές, Δυνάμεις με λάβαρα αναστάσιμα και σύμβολα θριαμβικά, Εξουσίες με χρυσοφιλντισένια διαδήματα, Θρόνοι με πορφυροβελούδινες οθόνες μαλαμοκέντητες, Αρχὲς με αλαβάστρινες μυροδόχες γεμάτες πευκόμυρο, και Κυριότητες με αυλούς, με κύμβαλα, με τύμπανα, με κιθάρες, με σαντούρια, με σήριγγες, με λύρες, με σαμβύκες με κανονάκια και κάθε λογής γλυκόηχο όργανο μουσικό, συνοδεύουν το άγιο ξόδι και την πασχαλινή πορεία της Κυρίας τους προς την Οδό, την Αλήθεια και τη Ζωή. Ὁ Πατέρας υποδέχεται τη Θυγατέρα της υπακοής. Ὁ Υιός ανοίγει την αγκαλιά Του στην απειρόγαμη Μητέρα Του. Το Πνεύμα το Άγιο επισκιάζει εν ευφροσύνη τη γνώριμή Του παμπάρθενη Χρυσαλλίδα της Ζωής. Ουρανός και γη πανηγυρίζουν τη θεία Μετάσταση της Θεομήτορος!Λαός νηστεμένος, παρακεκλημένος, κατανυκτικός, θεομητορικής ευλαβείας πλήρης, υψώνει χέρια ικετευτικά: «Και Σε μεσίτριαν ἔχω πρὸς τὸν Φιλάνθρωπον Θεόν...», ξέροντας πώς Αυτή που «εν της Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξε», «εν της Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπε». Απλώς «μετέστη προς την Ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής», κι εκεί, «πεποικιλμένη της θεία δόξη», με τις πολλές και παρρησίας μητρικής πλήρεις πρεσβείες Της, λυτρώνει από τον θάνατο την ψυχή του. Λαός μνήμων των ευεργεσιών της Υπερμάχου Στρατηγού της ευσεβείας, λαός χάριτος, συναγμένος στην ελάχιστα πενθήρη και περίσσια θυμήρη Θεομητορική σύναξη του Δεκαπενταυγούστου, απιθώνει στα πόδια Της τα βάσανα και τους καημούς του, αφήνει στα χέρια Της τις ελπίδες και τα όνειρά του και πανηγυρίζει εν ευφροσύνη τα θεία μεγαλεία της μετά Θεὸν Καταφυγής και Προστασίας του...