«Όταν θέλω να γράψω κάτι και δεν μπορώ να γράψω τίποτα, προσεύχομαι να μου σταλεί λίγη δύναμη από το μέγα παντοδύναμο. Παντοδύναμο είναι αυτό που δεν έχουμε. Κατά μιαν άλλη αίρεση, παντοδύναμες είναι οι αδυναμίες μας.Πιστεύω ευλαβικά και στη σκοτεινή αδυναμία μας. Κάτι μου λέει ότι η πίσω πλευρά της είναι μια απρόοπτη σελήνη που φωτίζει αστραπιαία το άλλο περιοδικό ημισφαίριο, εκείνο της δημιουργικής απόγνωσής μας.
Τώρα που το σκέπτομαι, περίεργο, δεν έχω καταλήξει τι είναι πιο χρονοβόρο, να μιλώ σε άνθρωπο ή να αγκαλιάζω αφανέρωτο τον Θεό με την ανημπόρια μιας προσευχής;
Όπως και να ’ναι, εμμένω στην προσευχή κι ας θεωρείται πως είναι ένα αναχρονιστικό κουτί παραπόνων ξέχειλο, ξεχασμένο, μια εικόνα παραμελημένης, προαποφασισμένα αταχυδρόμητης ανάγκης. Γι’ αυτό και εμμένω. Επειδή η εμμονή είναι ένα χρέος απέναντι στον όρκο που δώσαμε στην ελπίδα, ότι δε θα την εγκαταλείψουμε ποτέ, ούτε κι όταν εκείνη μας εγκαταλείψει…».
(Αποσπάσματα από το βιβλίο της ποιήτριας και ακαδημαϊκού Κικής Δημουλά «Έρανος σκέψεων για την ανέγερση τίτλου υπέρ της αστέγου αυτής ομιλίας», «Ίκαρος» 2009).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου