Το να λες Χριστός ανέστη...

Το να λες Χριστός ανέστη και προσδοκώ ανάσταση νεκρών, χωρίς πάθος ότι αυτό είναι δυνατόν, είναι σαν να μην το έχεις πει καν - κι αυτό συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις.

Η ελπίδα ότι υπάρχει ανάσταση δεν πρέπει να είναι ένα ονειροπόλημα, η ελπίδα είναι πίστη και λαχτάρα μαζί. Προσδοκώ λέμε την ανάσταση.

Προσέξτε: δεν πρόκειται για απλή αισιοδοξία ή απλώς μια πιθανότητα. Αυτά είναι μηδέν. Ή εν πάση περιπτώσει αυτή η πιθανότητα πρέπει να είναι ζωντανή. Αλλιώς, έχεις αφεθεί στη μοίρα σου κι όσα αισιόδοξα και να λες, στο τέλος δεν μένει τίποτα.

Η ελπίδα λοιπόν είναι καλή όταν την ζωντανεύει κανείς με τον τρόπο που κάθε φορά χρειάζεται. Αν ελπίζω να είμαι υγιής, αλλά τρώω και πίνω σα να μην υπάρχει αύριο, είναι μάλλον μια μάταιη ελπίδα. Αν ελπίζω στην ανάσταση χωρίς να ζω κάπως με τον τρόπο τον αναστάσιμο, ήγουν την αγάπη προς όλους, ματαιοπονώ. Η ανάσταση πάει κόντρα στη λογική, το ίδιο κι η αγάπη προς όλους. Αυτός όμως είναι ο τρόπος του Χριστού. Δύσκολα πράγματα. Η ελπίδα δεν πάει με την αδράνεια. Η άλλη λύση είναι η απελπισία. Η οποία είναι λιγότερο οδυνηρή από μια αδρανή ελπίδα που σε κοιμίζει χωρίς να σου προσφέρει τίποτα απολύτως.

 

Γιώργος Μπάρλας