Η αγάπη του Χριστού, νικηφόρος στην αιωνιότητα...

"Όλη η οικουμένη μέσα στην πτώση της μέμφεται τον Θεό, και Τον ενοχοποιεί για τα παθήματά της. Τον μέμφεται εμπαθώς μέσα στην αναπηρία της, που είναι επακόλουθο της έκπτωσης από την αγάπη Του. Αυτό το γνωρίζω και από δική μου πείρα. […]

Η αγάπη του Χριστού, νικηφόρος στην αιωνιότητα, υποβάλλεται σε βαρύτατες δοκιμασίες επάνω στη γη. Κανείς ποτέ δεν έπαθε τόσο, όπως Αυτός. Το βάθος των παθημάτων εξαρτάται άμεσα από τον βαθμό της ευαισθησίας του καθενός. Υπάρχει τόση διαφορά μεταξύ των ανθρώπων, όση και ανάμεσα στον ρινόκερο και το σκουλήκι. Χτυπήσατε τον πρώτο δυνατά με τη γροθιά, δε θα αισθανθεί το χτύπημά σας. Το σκουλήκι όμως, μόλις το ακουμπήσετε έστω και ελαφρά, αμέσως συστρέφεται από τον πόνο σε όλο του το σώμα. […]

Τι αισθανόταν, λοιπόν Εκείνος, η προαιώνια Αγάπη, όταν με τέτοιο μίσος απέρριψαν τη μαρτυρία Του για τον Πατέρα; Αυτός, που η εκκλησία ονομάζει Ήλιο της Δικαιοσύνης, παρέδωσε τον Εαυτό Του στην πονηρή κρίση εκείνων που τον καταδίκασαν σε θάνατο. Αυτός, η Υποστατική Αλήθεια, συκοφαντήθηκε, ατιμάσθηκε αναιδώς, κτυπήθηκε άσπλαχνα και χλευάσθηκε χυδαία. Αυτός, ο αναμάρτητος (βλ. Ιωάν. η΄ 46), πήρε επάνω Του τις αμαρτίες του κόσμου, σαν, να ήταν ο Ίδιος ένοχος για όλη την τραγωδία. «Αγαπήσας ημάς εις τέλος» (Ιωάν. ιγ΄1), υπέμεινε τους διωγμούς της αδυσώπητης κακίας αυτών που Τον φόνευσαν, «δοκούντων λατρείαν προσφέρειν των Θεώ» (Ιωάν. ις΄2) [νομίζοντας ότι έτσι προσφέρουν στο Θεό πράξη λατρείας]. […]

Όταν, λοιπόν, προκύπτουν κάθε είδους πλήγματα και φόβοι, τότε οφείλουμε να υψώνουμε τον νού μας στη θεωρία των δεινών όλων εκείνων που πάσχουν επάνω στη Γη· μέσα από τον δικό μας πόνο να περιλάβουμε τους πάσχοντες στην προσευχή της καρδιάς μας. Διευρύνεται τότε η καρδιά και περιβάλλει όλους τους συντετριμμένους από τις συμφορές αδελφούς, όπως η μητέρα με την ορμή μιας πονεμένης αγάπης περιθάλπει τα άρρωστα παιδιά της.

Ας γίνει η προσευχή μας κραυγή όλης της Γης προς τον Θεό και Πατέρα. Μέσα από καίρια πλήγματα η νεκρωμένη από την αμαρτία φύση μας αναγεννιέται σε προσευχή που αντικατοπτρίζει αμυδρά την προσευχή της Γεθσημανή. «Όσο βαθύτερη η αγάπη, τόσο μεγαλύτερα τα παθήματα της ψυχής. Όσο βαθύτερη η αγάπη, τόσο πιο φρικτός ο πόνος» (Βλ. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Κεφ. Θ΄, σ. 443). […]

Ο Γολγοθάς είναι μόνο η τελική πράξη, όπου αποκορυφώνεται και συνενώθηκε το παν: ο φυσικός πόνος, η ψυχική οδύνη για την απόρριψη από τους ανθρώπους του Ευαγγελίου της πατρικής αγάπης, ο επονείδιστος θάνατος, σαν να επρόκειτο για εγκληματία, ο χαιρέκακος και εκδικητικός χλευασμός όσων ελέγχθηκαν για τις αδικίες τους…

Όλοι Τον καταδίκασαν: το Ρωμαϊκό κράτος με το κλασικό του δίκαιο· η θεμελιωμένη στη Σιναϊτική αποκάλυψη Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης· ο λαός που ευεργετήθηκε από Αυτόν, ακόμη και αυτός φώναζε «σταυρωθήτω». Σε όλα αυτά προστέθηκε η εγκατάλειψη από τους μαθητές· η προδοσία του Ιούδα, η άρνηση του Πέτρου· η Θεία εγκατάλειψη: «Θεέ Μου, Θεέ Μου, ινατί Με εγκατέλιπες;» […]

"Ζω εγώ! Λέγει Κύριος" (Ησ. μθ΄18)

«Εγώ ειμί… η Αρχή και το Τέλος, ο Πρώτος και ο Έσχατος» (Αποκ. κβ΄, 13),

«Εγώ ειμί» (Ιωάν. η΄ 58)."

Άγιος Σωφρόνιος, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, «Για την προσευχή του Ιησού στη Γεθσημανή».