ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ’ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (23/07)

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Λάμπρου Χ. Τσιάρα, προϊσταμένου τοῦ ἱ. μητροπολικοῦ ναοῦ ἁγ. Ἀθανασίου Ἰωαννίνων:

Ἀγαπητοί ἀναγνῶστες.

Στήν περικοπή τῆς Κυριακῆς Ζ΄ τοῦ Ματθαίου (θ’, 27-35), ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής ἀναφέρεται σέ δύο θαυματουργικές πράξεις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: α) Στή θεραπεία δύο τυφλῶν καί β) στή θεραπεία ἑνός δαιμονιζόμενου.

Τά θαύματα τοῦ Κυρίου, ἀδελφοί, εἶναι ἀναρίθμητα. Δέν εἶναι μόνο ὃσα μᾶς διασώζουν οἱ Εὐαγγελιστές· «ἒστι καί ἂλλα πολλά ὃσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἃτινα ἐάν γράφηται καθ’ ἓν, οὐδέ αὐτόν οἶμαι τόν κόσμον χωρῆσαι τά γραφόμενα βιβλία», σημειώνει ὁ Ἰωάννης κλείνοντας τό Εὐαγγέλιό του. Ὡστόσο, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ δέν ἦλθε στόν κόσμο γιά νά κάνει θαύματα. Τά θαύματα ἦσαν τά πειστήρια, ὃτι ἦλθε στόν κόσμο Σωτήρας, Λυτρωτής. Τό μέγα θαῦμα εἶναι ἡ ἀνάκληση καί ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὃλα τά ἐπί μέρους θαύματα εἶναι ἐκδηλώσεις τῆς θείας ἀγάπης καί φιλανθρωπίας· εἶναι φανερώσεις τῆς ταυτότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς Μεσσία. Ἂν πρέπει νά διατυπώσουμε συντομότερα καί σαφέστερα τή σκέψη μας, μποροῦμε νά ποῦμε, ὃτι ὁ προαιώνιος Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός ἦλθε στόν κόσμο, ὂχι γιά νά κάνει θαύματα,  ἀλλά  ἒκαμε θαύματα γιά νά φανεῖ πώς ἦλθε…

Κάποτε ὁ πρόδρομος Ἰωάννης ἒστειλε ἀπό τή φυλακή δυό μαθητές του νά ρωτήσουν τόν Χριστό: “σύ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἢ ἓτερον προσδοκῶμεν; „ (Ματθ.11,3). Ἡ ἀπορία δέν εἶναι βεβαίως τοῦ Ἰωάννη, γιατί αὐτός εἶναι πού ὑπέδειξε τόν Ἰησοῦ ὡς τόν ἀναμενόμενον ἀμνόν τοῦ Θεοῦ· εἶναι αὐτός πού τόν βάπτισε κατόπιν στόν Ἰορδάνη καί πού ἒζησε ἐκεῖ τήν συγκλονιστική ἐμπειρία τῆς φανερώσεως τῆς τριαδικῆς μίας Θεότητος. Ἡ ἀπορία εἶναι τῶν ἀνθρώπων τοῦ περιβάλλοντος τοῦ Ἰωάννη. Στό ἐρώτημα ὁ Ἰησοῦς δέν ἒδωκε εὐθεῖα ἀπάντηση· «ναί, ἐγώ εἶμαι». Ἀλλ’ ἂφησε νά ἀπαντηθεῖ ἀπό τά ἲδια τά γεγονότα· κι ἒγιναν πολλά θαύματα ἐκείνη τήν ἡμέρα μπροστά στά μάτια τῶν μαθητῶν τοῦ Ἰωάννη. Πηγαίνετε, τους εἶπε, και διηγηθεῖτε στον Ἰωάννη, ὃσα βλέπετε καί ἀκοῦτε. Δηλαδή: «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται…» (Ματθ.11,5). Αὐτά εἶναι λόγια τοῦ Ἡσαΐα, πού προφήτεψε, ὃτι θά πραγματοποιηθοῦν κατά τή νέα ἐποχή, πού θά ἐγκαινιάσει μέ τόν ἐρχομό του ὁ Μεσσίας. Ἒ, λοιπόν, δέν ἒχουμε νά περιμένουμε κάποιον ἂλλο…

*

Στή συνέχεια θά ποῦμε λίγα λόγια γιά τά δύο θαύματα τοῦ Ἰησοῦ, πού μᾶς διηγεῖται στήν περικοπή τῆς Ζ΄ Κυριακῆς του ὁ Ματθαῖος.

α) Ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἀνέστησε τήν 12ετή κόρη τοῦ Ἰαείρου, συνέχισε τό δρόμο του. Δέν πορευότανε βέβαια τυχαῖα, κι ὃπου τόν ἒβγαζε ὁ δρόμος… Ἢξερε καλά καί ποῦ πήγαινε καί τί ἐπροκειτο νά συναντήσει. Στό δρόμο του τόν ἀκολουθοῦσε κι ἓνα πλῆθος ἀνθρώπων, ἀνάμεσα στούς ὁποίους καί δύο τυφλοί, οἱ ὁποῖοι, μέ φωνή δυνατή, τοῦ ἒλεγαν· «ἐλέησον ἡμᾶς υἱέ Δαυΐδ»…

Ὃταν ἡ συνοδεία ἒφτασε στό σπίτι, (τοῦ Ματθαίου, πιθανόν), οἱ δύο τυφλοί πλησίασαν τόν Διδάσκαλο κι ἐκεῖνος τούς ἐρώτησε: “πιστεύετε ὃτι μπορῶ νά σᾶς θεραπεύσω;„. “Ναί Κύριε„ , ἀπάντησαν ἐκεῖνοι. Τότε ἀκούμπησε τά χέρια του στά μάτια τους καί τούς εἶπε· “ἂς γίνει, λοιπόν, σ’ ἐσᾶς κατά τήν πίστη σας. Καί ἀμέσως ἀνεῲχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί». Ὁ Θεός ρωτάει «θέλετε;». Ὃταν ὁ ἂνθρωπος τό θέλει καί πιστεύει στή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός τό μπορεῖ. Ποτέ δέν θαυματουργεῖ ὁ Θεός χωρίς τή θέλησή μας καί χωρίς τήν πίστη μας. Μετά λοιπόν τή θεραπεία, ζήτησε καί ὁ Χριστός κάτι ἀπό τούς δύο. Δέν πρόκειται γιά χάρη· πρόκειται γιά σύσταση κι μάλιστα αὐστηρή. Τούς ζήτησε νά μή διαλαλήσουν ἒξω τήν εὐεργεσία πού ἀξιώθηκαν νά λάβουν ἀπ’ αὐτόν… Ἐκεῖνοι ὃμως, “ἐξελθόντες διεφήμησαν αὐτόν ἐν ὃλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ». Ποῦ νά κρύψουν τόση χαρά; Πῶς νά πνίξουν τό βαθύ αἲσθημα εὐγνωμοσύνης πού εἶχαν μέσα τους; Βγῆκαν, λοιπόν, κι ἒκαμαν… παρακοή. Εὐγνώμονη παρακοή, ἀλλά… παρακοή. Ὡστόσο, ἂς μήν ἀνησυχεῖ κανείς· ὁ Διδάσκαλος δέν τους τιμώρησε…

β) Στό δεύτερο θαῦμα ὁ Εὐαγγελιστής περιορίζεται σέ δύο μόνο στίχους. Ὃταν οἱ δύο πρώην τυφλοί βγῆκαν ἀπό τό σπίτι, κάποιοι ἀπό τούς παρευρισκομένους ἒφεραν πρός τόν Ἰησοῦ ἓναν ἂνθρωπο πού κατέχονταν ἀπό δαιμόνιο κι ἦταν κωφός καί ἂλαλος. Ὁ Χριστός δέν μίλησε στόν ἂνθρωπο, ἀφοῦ, ὁ δυστυχής, οὒτε ἂκουγε οὒτε μιλοῦσε. Μόνο διέταξε τό πονηρό πνεῦμα νά ἐξέλθει· καί ἐξῆλθε.

«Ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου», μίλησε ὁ κωφός καί θαύμασαν οἱ ὂχλοι, λέγοντες ὃτι ποτέ δέν φάνηκε στόν Ἰσραήλ τέτοιο σημεῖο…

*

Ἀλλ’ ὁ ἐχθρός τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, ἀγ.ἀδελφοί, βρίσκει πάντοτε τόν τρόπο νά συκοφαντεῖ τά ἒργα τοῦ Θεοῦ. Ἐν προκειμένῳ χρησιμοποιεῖ τούς φαρισαίους. Οἱ ἁπλοῖ ἂνθρωποι θαύμαζαν τά ἒργα τοῦ Θεοῦ· οἱ φαρισαῖοι, μή μπορώντας νά τά ἀρνηθοῦν, τά συκοφαντοῦσαν κι ἒλεγαν, ὃτι ὁ Ἰησοῦς «ἐν τῷ ἂρχοντι τῶν δαιμόνίων ἐκβάλλει τα δαιμόνια»! Καί ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς τί κάνει;

Ἀφήνει πίσω τίς συκοφαντίες καί τίς μικροψυχίες τῶν ἐχθρῶν του καί περιοδεύει ὃλες τίς πόλεις καί τά χωριά, διδάσκοντας τό εὐαγγέλιο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καί θεραπεύοντας κάθε ψυχική καί σωματική ἀσθένεια καί ἀνημπόρια τῶν ἀνθρώπων. Τό ἲδιο κάνει καί ἡ Ἐκκλησία· ἀφήνει πίσω τούς ἐπικριτές καί τούς συκοφάντες της καί συνεχίζει τό ἒργο τοῦ Κυρίου της: Λ ε ι τ ο υ ρ γ ε ῖ ἐν Ἐκκλησίαις καί λ α τ ρ ε ύ ε ι τόν ζῶντα Θεό· κ η ρ ύ τ τ ε ι τό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας· θ ε ρ α π ε ύ ε ι κάθε ἀρρώστια καί πληγή  καί ταλαιπώρια· ἐ π ι σ υ ν ά γ ε ι καί π ρ ο σ τ α υ τ ε ύ ε ι τά τέκνα  της  ἀπό  ὁρατούς  καί ἀόρατους ἐχθρούς, «ὡς ἡ ὂρνις ἐπισυνάγει τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας». Αὐτό κάνει ἡ Εκκλησία.

Ἡ χάρις τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνητοῦ Θεοῦ μετά πάντων ὑ(ἡ)μῶν, ἀδελφοί·

Α Μ Η Ν.