Η περίοδος που καταλήγει στο Πάσχα...

Αρχίζει σήμερα η περίοδος που καταλήγει στο Πάσχα και ονομάζεται από το εκκλησιαστικό βιβλίο των προσευχών «Τριώδιο». Δεν έχουν σημασία τα τεχνικά, πώς προκύψανε ή ποια είναι.

Σημασία και αξία έχει να συνειδητοποιεί κανείς σταδιακά κάθε χρονιά, βαθύτερα, αυτή τη σχέση, κατά τη διάρκεια της διαδρομής προς το Πάσχα...

Σήμερα λοιπόν αρχίζει αυτή η περίοδος προς το Πάσχα. Την προηγούμενη Κυριακή με αφορμή την Υπαπαντή, που φτάνει μέχρι σήμερα ο εορτασμός της, είχαμε πει μερικά πράγματα για το πάρα πολύ μεγάλο και δύσκολο θέμα της προσευχής, και είχαμε πει να αποφασίσουμε να βάλουμε ένα πεντάλεπτο μέσα στις είκοσι τέσσερις ώρες του εικοσιτετραώρου μας, για μια κατ’ ιδίαν προσευχή μας με τον Χριστό. Η προσευχή στο ναό είναι, θα λέγαμε, μια συνάντηση που έχει μαζί και τη διάσπαση που έχουν οι συναντήσεις, και τη χαρά των συναντήσεων όταν συναντάει κανείς τα αδέρφια του γύρω από το κοινό τραπέζι του Πατέρα, που Εκείνος τους παραθέτει. Χρειάζεται οπωσδήποτε όμως και η προσωπική, η ατομική, η κατ’ ιδίαν προσευχή.

Το κομμάτι που διαβάσαμε, του Τελώνη και του Φαρισαίου, το ’χουμε ακούσει πολλές φορές. Έχει η περικοπή, και μάλιστα στην αρχή της, μια ενδεικτική επισήμανση· ότι και ο Φαρισαίος και ο Τελώνης «ἀνέβησαν ἐν τῷ ἱερῷ προσεύξασθαι». Πήγαν στον ναό να προσευχηθούν. Όχι την ώρα της κοινής λατρείας. Κάποια άλλη στιγμή μέσα στο εικοσιτετράωρο των εργασιών τους...

Πολλές φορές μπαίνουμε κι εμείς μέσα σ’ ένα ναό. Πάμε να ανάψουμε ένα κερί, λέμε. Διατρέχουμε πάντοτε τον κίνδυνο: Να φανταζόμαστε ότι το κερί είναι μια υποχρέωση στον Θεό και μια απαλλαγή μας, από την αίσθηση και την διαδικασία επικοινωνίας. Ανάβοντας ένα κερί, πρέπει αυτό το κερί να είναι επίταση και έκφραση της προσευχής μας, όχι οικονομική βοήθεια στο ναό, ή διαδικασία θρησκευτικής συνήθειας...

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος