Σε έναν άγνωστο τυφλό...

  

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου π. Θωμάς Ανδρέου, Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων.

Πόσο με συγκινεί η αυριανή ευαγγελική περικοπή... Άνθρωπος, τυφλός εκ γενετής! Πόσο αχάριστοι είμαστε οι βλέποντες το φως του ήλιου, την ομορφιά των χρωμάτων της φύσης, εμείς που δεν μπορούμε να καταλάβουμε στο ελάχιστο τι σημαίνει να ζεις στο σκοτάδι, να μην ξέρεις αν στο ουράνιο στερέωμα, διαφεντεύει ο ήλιος της ημέρας, ή η σελήνη της νυκτός...

Εμείς που απολαμβάνουμε την θέα των προσώπων των αγαπημένων μας και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τι σημαίνει να μην μπορείς να δεις το πρόσωπο της μάνας από τα σπλάχνα της οποίας γεννήθηκες! Τυφλός εκ γενετής... Προκαλεί τον οίκτο όλων όσων βλέπουν εκείνον, που δεν μπορεί να τους δει!

Δώρον Θεού το φως! Δώρον ανεκτίμητο και πολυτιμότατο για τον άνθρωπο. Και ο άγνωστος τυφλός, αυτό το γνωρίζει καλά... Εκεί, τον συναντά το Φως του κόσμου! Εκείνος που όποιος τον ακολουθεί, δεν ζει στο σκοτάδι, αλλά στο φως της ζωής. Συναντά τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης, τον Κύριο Ιησού Χριστό, Εκείνον που συμπάθησε με τον άνθρωπο όσο κανείς. Στέκει μπροστά του ο Χριστός! Με μια παράξενη στα μάτια των ανθρώπων κίνηση, δημιουργεί πηλό και τον τοποθετεί στα μάτια του τυφλού! Πηλό! 

Χώμα, για να συμπληρώσει εκεί που λείπει...Ο συνδημιουργός του ανθρώπου, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Χριστός, χρησιμοποιεί το χώμα από το οποίον ο Δημιουργός έπλασε το πλάσμα Του, ώστε να αποκαταστήσει το μεταπτωτικό έλλειμμα, να αποκαταστήσει το πλάσμα στο πρότερο κάλλος, γιατί ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ζει στο φως... Τον προτρέπει να πάει και να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και ο τυφλός υπακούει! Δεν αμφισβητεί το θαύμα! Υπακούει στο θέλημα Του Θεού... Και το θαύμα επιτελείτε... Ο άγνωστος τυφλός, βρίσκει το φως του. Βλέπει γύρω του εικόνες που δεν μπορούσε να φαντασθεί. Βλέπει πως είναι ο άνθρωπος και τα έργα των χειρών του...

Όμως, υπάρχουν κάποιοι γύρω του που αρνούνται να πιστέψουν αυτό που βλέπουν... Αρνούνται να δεχθούν πως τα δικά τους μάτια δεν αντέχουν εμπρός στο θαύμα. Πως είναι δυνατόν να είναι αυτός ο τυφλός εκ γενετής διερωτώνται. Μήπως είναι κάποιος που του μοιάζει; Μήπως δεν είναι αυτός; Και τον ανακρίνουν οι εθελοτυφλούντες να μάθουν πως θεραπεύθηκε. Εκείνος τους απαντά υπομονετικά. Δεν γνωρίζει το πρόσωπο του Θεανθρώπου, δεν το έχει δει! Άκουσε μόνον την φωνή Του. Άκουσε μόνον το όνομα Του: Ιησούς...

Καλούν τους γονείς του. Επιμένουν να μην θέλουν να δουν αυτό που βλέπουν. Οι γονείς, δειλιάζουν μπροστά στην ανθρώπινη μικρότητα. ''ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ''. Έτσι είναι ο άνθρωπος! Χρειάζεται τον Θεό, μόνον όταν νομίζει πως τον έχει ανάγκη... Ξανά ερωτήσεις: πως έγινε, πως έγινες καλά, ποιος σε έκανε καλά... Ξανά οι ίδιες απαντήσεις από τον θεραπευμένο άνθρωπο που ζει το θαύμα... Μια ομολογία πίστεως που γίνεται αιτία να τον διώξουν από κοντά τους.

Εκεί έξω, τον συναντά ο Χριστός. Και τον ρωτά :''σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ;'' Εύλογη η απάντηση του πρώην τυφλού που δεν έχει δει το πρόσωπο του ευεργέτου του: ''καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;'' Όπως και στην Σαμαρείτιδα Αγία Φωτεινή, έτσι και τώρα ο ίδιος ο Κύριος αποκαλύπτεται στον άνθρωπο: ''καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν'' Αυτός που βλέπεις και αυτός που σου μιλά...

Να μπορούσα να βρισκόμουν μπροστά σε αυτήν την σκηνή! Ο θεραπευμένος άνθρωπος, να γονατίζει και να προσκυνά το ζωντανό θαύμα, Εκείνον που του χάρισε το φως, Εκείνον που τον λύτρωσε από τα δεσμά του, Εκείνον που του χάρισε τα πάντα... Σκέπτομαι τελικά, μήπως τα μάτια αυτά λίγο μετά, Τον είδαν να φέρει τον Σταυρό του μαρτυρίου, Τον είδαν να δέχεται εμπτυσμούς και μάστιγας και κολαφισμούς, Τον είδαν να πεθαίνει επάνω στον σταυρό του Γολγοθά χαρίζοντας με τον δικό Του θάνατο την αιώνια ζωή στον άνθρωπο...

Άθελα μου, θυμάμαι την υπέροχη υμνολογία που μας θυμίζει το Θείον Πάθος που ζήσαμε: Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε και μυστικά παρακαλώ το Φως της ζωής να μην καταστώ ποτέ τυφλός, ενώ θα βλέπω...