Ο άγνωστος παράλυτος…!

 

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου π. Θωμάς Ανδρέου, Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων.

Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν... [2] (Ιωαν. 5-7)

Πώς να γυρίσω το χρόνο πίσω; Πώς να βρεθώ στην Πόλη που περπάτησε ο Χριστός;  Να σταθώ εκεί, στην Βησθαϊδά στο βασίλειο του πόνου;

Να δω Εκείνον, τον αναλαβόντα τας ασθενείας του λαού θεραπεύσαι, τον βαστάζοντα τους πόνους του! Κάπου εκεί, μέσα στο πλήθος των πονεμένων που περιμένουν υπομονετικά την μεγάλη στιγμή της θεραπείας τους, περιμένει υπομονετικά ένας παράλυτος… Περιμένει 38 ολόκληρα χρόνια! Περιμένει και ελπίζει… 38 χρόνια πάνω σε ένα φορείο, που έγινε τάφος του και φυλακή του! Περιμένει την στιγμή  κατά την οποίαν ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ. Όποιος εκείνην ακριβώς την στιγμή, έμπαινε μέσα στο νερό της κολυμβήθρας, ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.

Τον πλησιάζει Εκείνος! Τον κοιτάζει κατάματα και τον ρωτά: Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; Θέλεις να γίνεις καλά; 38 χρόνια είναι αυτά! Ποίος μπορεί να το αντέξει;  Και όμως! Τι άραγε να είδε ο Χριστός, στα μάτια αυτού του πονεμένου ανθρώπου εκείνη την ώρα ; Την υπομονή; Την πίστη; Την ελπίδα;  Τον πόνο της ασθενείας; Τον χρόνο που τον κράτησε καθηλωμένο για 38 χρόνια στην κλίνη της ασθενείας του; Την πίστη και την βεβαιότητα πως θα γίνει μια μέρα κοινωνός του θαύματος; Η απάντηση του αγνώστου σε εμάς παραλυτικού, γνωστού όμως σε Εκείνον που στέκει εμπρός του καθηλώνει εμάς που την ακούμε… Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει... Για φαντάσου!  Εκατοντάδες άνθρωποι γύρω του, και κανείς δεν βρέθηκε να τον βοηθήσει… Τι μεγάλο παράπονο πλημμυρίζει την ψυχή του αγνώστου παραλυτικού… Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω…! Δεν είναι μονάχα η τραγικότητα της μοναξιάς του! Δεν είναι μονάχα ο πόνος που κουβαλά στην ψυχή του… Είναι ένα μεγάλο παράπονο για όλους εκείνους που δεν μπορούν ούτε για μία στιγμή, να σκεφθούν τον εαυτό τους στην θέση αυτού του δυστυχούς ανθρώπου. Για όλους όσους περνούν αδιάφορα δίπλα του που προσπερνούν τον ανθρώπινο πόνο… Για όλους εκείνους που δεν γνωρίζουν πως ο πόνος είναι δανεικός! Σήμερα ανήκει στον έναν αλλά αύριο στον άλλον! Όμως θα πρέπει να γνωρίζουμε πως όποιον εγκαταλείπουν οι άνθρωποι, στέκει συμπαραστάτης του ο Θεός! Ο Χριστός δεν προσπερνά τον άνθρωπο, όπως κάνει ο συνάνθρωπος… Στέκει κοντά του. Απλώνει το χέρι και αυτό κάνει και τώρα! Τον αποδεσμεύει από τα δεσμά της ασθενείας του! Του δίνει την εντολή να αφήσει κενό το φορείο του, την φυλακή του, που τον κράτησε 38 χρόνια ζωντανό νεκρό πάνω του… Και το θαύμα επιτελείται! Ο παράλυτος στέκει όρθιος μπροστά στον Χριστό. Αρχίζει να κάνει τα πρώτα του βήματα προς τον Σωτήρα και Λυτρωτή του!

Όμως, κάποιοι άλλοι, που μπορεί να περπατούν όμως βιώνουν την ψυχική παραλυσία τους, ρωτούν τον άγνωστο παραλυτικό ποιος τον έκανε καλά! Επιμένουν στο ερώτημα τους ,αποκαλύπτοντας με τον τρόπο αυτό την δική τους παραλυσία… Την ημέρα του Σαββάτου, τολμάς να σηκώσεις το φορείο σου, τον ρωτούν! Στα δικά τους τυφλά μάτια, δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα της συνάντησης του ανθρώπου εκείνου με το ζωντανό θαύμα, αλλά το γεγονός πως παραβιάζει τον νόμο. Δεν μπορούν να δουν το θαύμα, δεν μπορούν να δεχθούν αυτό που ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Έτσι όμως δεν είναι και σήμερα ο άνθρωπος; Αγνώμων απέναντι στον Θεό!

Όμως, αυτός ο άγνωστος σε εμάς παραλυτικός, αναγγέλλει με ευγνωμοσύνη η οποία ξεχειλίζει τα μύχια της ψυχής του, τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ... Πολλές φορές, η σωματική αναπηρία καθίσταται ανύπαρκτη μπροστά στην πνευματική! Όμως το παράπονο του ανθρώπου παραμένει… Κύριε, άνθρωπον ούκ έχω… Απέναντι σε αυτό το παράπονο, μπορούμε όλοι εμείς, να παραμείνουμε απαθείς; Έχουμε το δικαίωμα, όταν ο Θεός αγαπά και ενδιαφέρεται για τον πάσχοντα άνθρωπο, εμείς να καλύπτουμε τα μάτια και τα αυτιά μας;

Η αδιαφορία μας για τον άλλον είναι μεγάλη αμαρτία στα μάτια Του Θεού της οποίας τους καρπούς, ποτέ να μην γευθούμε στην πορεία της ζωής μας. Αμήν!