Η ζυγαριά του Θεού…

 

Γράφει ο π. Θωμάς Ανδρέου, Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου και Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων

Σήμερα, είναι Κυριακή των Απόκρεω. Δίχως να το καταλάβουμε, βρεθήκαμε προ των πυλών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αυτό είναι το ίδιον του χρόνου. Να περνά, χωρίς να τον προλαβαίνεις. Στο σημερινό Ευαγγέλιο, θα ακούσουμε τον Χριστό να μας μιλά για την ώρα της μεγάλης κρίσεως, της στιγμής κατά την οποία θα βρεθούμε μπροστά στο δικαστήριο του Ουρανού. Κάποιος εύλογα θα διερωτηθεί, μα δικάζει ο Θεός της αγάπης;

Αν μπορούν να δικάζουν οι άνθρωποι με τους δικούς τους νόμους, δεν μπορεί να δικάσει ο Θεός; Ο Χριστός μιλά ξεκάθαρα στους ανθρώπους. Τίποτα δεν αφήνει ανεξήγητο. Και με τον ίδιο τρόπο μιλά για το Δικαστήριο του Ουρανού, κανόνας και ζυγαριά του οποίου είναι το ίδιο το Ευαγγέλιο. Οι άνθρωποι, δικάζουν και καταδικάζουν. Ο Θεός όμως όχι! Καταδίκη του Θεού για τον άνθρωπο, είναι το να μην μπορεί ο άνθρωπος να αισθανθεί τον Θεό! Και αν δεν μπορεί αυτό να συμβεί στην παρούσα ζωή, δύσκολα μπορεί να συμβεί στην αιώνια...

Στην Κρίση του Θεού, επαφιόμαστε όλοι οι άνθρωποι. Δίκαιοι και άδικοι, πλούσιοι και πένητες, γνωστοί και άγνωστοι! Δεν χωρίζει ο Θεός τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι, χωρίζονται μεταξύ τους. Η έννοια του καλού και του κακού, υπάρχει στην ψυχή του ανθρώπου. Η ελευθερία της βουλήσεως, κατοχυρώνεται μέσα από τις ανθρώπινες επιλογές. Στην δική σου κρίση , επαφίεται η πορεία της ζωής σου. Όταν σταθείς δίπλα στον άρρωστο, όταν δώσεις τροφή στον πεινασμένο, όταν ντύσεις τον γυμνό άνθρωπο, όταν του συμπαρασταθείς στις δοκιμασίες της ζωής, αυτό που κάνεις για τον άλλον, το δέχεται ο Θεός! Γιατί στο πρόσωπο του άλλου, θα συναντήσεις τον Θεό. Αυτή σου η καλοσύνη, ακόμα και αν την ξεχάσουν οι άνθρωποι, ο Θεός δεν την ξεχνά ποτέ!

Η έννοια της δικαίωσης ή της καταδίκης, είναι προϊόν της απόλυτης ελευθερίας με την οποία κατοχύρωσε ο Θεός τον άνθρωπο. Την ζυγαριά του Θεού, οι άνθρωποι την χειρίζονται. Απλά, τελικά ο Θεός αποδέχεται στην δική τους απόφαση.... Η κόλαση και ο παράδεισος, είναι έννοιες ασυμβίβαστες μεταξύ τους, που όμως έχουν μια κοινή αφετηρία. Τον άνθρωπο! Οι περισσότεροι δεν φοβούνται την κόλαση, γιατί απλά την βιώνουν στην καθημερινότητα τους! Όσοι όμως ποθούν τον παράδεισο, είναι γιατί η κόλαση που μετέτρεψε ο άνθρωπος την ζωή του, δεν τους αγγίζει! Και είναι κόλαση το να ζεις μόνο για σένα. Είναι κόλαση να μην μπορείς να χαρείς τα αγαθά της ζωής σου! Είναι κόλαση το να ζητάς περισσότερα από αυτά που έχεις ,χωρίς να υπολογίζεις τίμημα για να τα αποκτήσεις. Είναι κόλαση το να πιστεύεις πως ο κόσμος σου ανήκει! Είναι κόλαση το να αποζητάς την ευτυχία της ζωής, μέσα από την δυστυχία του άλλου...

Μιλά λοιπόν ο Θεός και όταν ομιλεί ο Θεός, ο άνθρωπος σιωπά... Πείνασα και δεν μου έδωσες φαγητό. Δίψασα και δεν μου πρόσφερες ένα ποτήρι νερό! Βρέθηκα στο κρεββάτι του πόνου και δεν μου  συμπαραστάθηκες! Βρέθηκα στην φυλακή και δεν με επισκέφθηκες... Ήμουν ξένος και αδιαφόρησες... Σου χάρισα τα πάντα και δεν μπόρεσες να τα απολαύσεις! Έδωσα σε εσένα ζωή και συ, έδωσες θάνατο στους γύρω σου. Αδιαφορείς μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία, χωρίς να γνωρίζεις πως η χαρά και οι λύπη, συγκατοικούν στην ζωή σου! Σε ευεργέτησα και συ μου φέρθηκες με αχαριστία...

Μόνος σου δίκασες και καταδίκασες τον εαυτό σου! Γιατί δεν μπόρεσες να διαχειριστείς την ελευθερία που σου χάρισα την οποία τελικά μετέτρεψες σε ακατάλυτα δεσμά! Η επιλογή σου να απομακρυνθείς από κοντά μου, έγινε και τιμωρία σου. Η κρίση μου, είναι κρίση σου. Η επιλογή σου, αποδοχή μου...

Κάθε μέρα σκεπτόμαστε διαφορετικά πράγματα στην ζωή μας! Ένα μόνο, δεν έχουμε χρόνο να θυμηθούμε. Πως πάνω από εμάς, είναι ο Θεός! Όμως, ποτέ δεν είναι αργά. Ο άνθρωπος έχει το μοναδικό προνόμιο σε όλη την δημιουργία να μπορεί να μετανοεί και αφού μπορεί να μετανοεί, μπορεί και να επανορθώσει. Το σημερινό Ευαγγέλιο, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από να υπενθυμίσει σε όλους μας, πως τελικά, την ζυγαριά του Θεού, την κρατούμε στα χέρια μας εμείς! Τότε τι κάνει ο Θεός! Αυτό που του ζήτησε ο άνθρωπος που τον θέλει κοντά Του όταν τον χρειάζεται και τον απορρίπτει όταν νομίζει πως δεν τον έχει ανάγκη! Απλά, παρακολουθεί...

Η απόλυτη έννοια του δικαίου, αφορά τον Θεό! Η έκφραση της δικαιοσύνης ανήκει στον άνθρωπο. Ακούγοντας λοιπόν το Ευαγγέλιο, ίσως αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα στην ζωή μας. Τα δεδομένα της ανθρώπινης λογικής, ανατρέπονται υπό της Θείας δικαιοσύνης. Τον παράδεισο και την κόλαση, τον προγευόμαστε και τον κατακτούμε στην καθημερινή ζωή μας! Στη δική μας επιλογή, ανήκει πως, που, πότε, θέλουμε να ζήσουμε, τον παράδεισο ή την κόλαση. Και σε αυτό, δεν επεμβαίνει καθόλου ο Θεός, απλά παρακολουθεί...