Της ημέρας...

 

Για την εορτή...

Δια χειρός Γιώργου Κόρδη...

Της ημέρας...

 

Η προεόρτια μοναξιά και το κρύψιμο του Θεού

Γέροντας Αιμιλιανός, Προηγούμενος Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας (+)

Η καθημερινή ζωή του μοναστηριού δεν είναι μόνον πρακτική ζωή ή πεζότητα, αλλά μπορεί να είναι πτέρυγες που καλύπτουν μία άλλη πραγματικότητα, ένα βαθύτερο βίωμα, το οποίο ζη κάθε μέλος της αδελφότητος χωριστά και, σαν μια καρδιά και μια ψυχή, ολόκληρη η αδελφότητα. Αυτό το βίωμα είναι συμμετοχή «κατά το μέτρον της ηλικίας» (Εφ. 4,13), δηλαδή της δυνάμεως, της χωρητικότητος, της διαθέσεως και της αγωνιστηκότητος του κάθε μέλους, στην εμπειρία της Εκκλησίας. Τότε είναι φανερό ότι στο μοναστήρι ζη ο Θεός, όχι μόνον ο άνθρωπος.

Η Γέννησις του Κυρίου, που αρχίσαμε να εορτάζωμε, συνυφασμένη με όλα τα γεγονότα της ζωής του Κυρίου και της Θεοτόκου, δημιουργεί ένα άλλο κάλυμμα. Με την σάρκωσι του Λόγου καλύφθηκε η θεότης, ώστε το φως της να μην τυφλώση και κατακαύση το ανθρώπινο γένος, διότι η θεότης είναι «πυρ καταναλίσκον»(Εξ. 4,24· 9, 3), κατακαίον τα πάντα, είναι όμως και φως. Οι άνθρωποι δεν έπρεπε εξ αρχής να το καταλάβουν αυτό· τόσο πολύ μάλιστα, ώστε «εις τα ίδια» ερχόμενος ο Χριστός να μην τον αναγνωρίση ούτε ο περιούσιος λαός του και να τον διώξη ως ξένο και άγνωστο (Ιω. 1,11). Όντως, ως ξένος και άγνωστος καταδικάσθηκε, και ως ενσαρκωτής του αποπομπαίου τράγου (Λευϊτ. 16, 7-10· 20-22·26) εξήλθε από την ζωή.

Το γεγονός αυτό μαρτυρεί ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να δη τον Θεόν με τα πήλινα μάτια του. Ποιος μπορούσε να καταλάβη ότι κάτω από την σάρκα του Χριστού κρυβόταν ο Θεός; Δεν το κατάλαβε ούτε η Παναγία Μητέρα του· δεν το κατάλαβαν ούτε οι απόστολοι, οι οποίοι ζούσαν κάθε ημέρα μαζί του και πολλές φορές σκανδαλίζονταν εξ αιτίας του· τόσο πολύ μάλιστα, ώστε να δώσουν αφορμές να μείνουν στην ιστορία αμφισβητήσεις σχετικά με τον Χριστόν, που δεν θα τολμούσε κανείς να τις επινοήση εναντίον του πατέρα του, της μητέρας του, ούτε κάν εναντίον του εχθρού του. Και όμως τις επινόησαν εναντίον του Χριστού.

Η σοφία του Θεού μπορεί να βρίσκη τρόπους να κρύβη την θεότητα. Για ποιό λόγο; Διότι ο άνθρωπος φοβάται το πολύ φως, το άνοιγμα των ουρανών, φοβάται την αιωνιότητα, και αντ’ αυτών, προτιμά οτιδήποτε τον κάνει να νοιώθη ότι είναι μόνος του, γιατι Θεός σημαίνει κάτι παγκόσμιο και καθολικό. Ο άνθρωπος είναι έτσι φτιαγμένος από την αμαρτία, από την δεύτερη, θα λέγαμε, σαρκική γέννησί του, είναι έτσι επενδεδυμένος μετά τον πειρασμό της Εύας, ώστε να θέλει να ζη μόνος του, το ισχυρότερο βίωμά του είναι η μόνωσίς του. Παντού υπάρχουν καρδιές που ζουν μόνες. Είναι δυνατόν να τις βρη κανείς ακόμη και εκεί όπου τόσο πολύ συνωθούνται οι άνθρωποι. Ο καθένας έχει την δυνατότητα να κρύβη την ζωή τπυ και να μένη ολομόναχος. Και τούτο, διότι δεν μπορεί να ζη με έναν Θεόν καθολικόν και αιώνιον.

Ο άνθρωπος λοιπόν έκανε θεό τον εαυτό του, για να ζη μέσα στην μιζέρια του, στην παροδικότητα και την συμβατικότητά του, στην ανάπαυσι που κάθε φορά δημιουργεί για τον εαυτό του: Σήμερα αυτό είναι μια χαρά, αύριο μια προσευχή, μεθαύριο ένα πανηγύρι, αντιμεθαύριο μια αμαρτία, και μετά κάτι άλλο· κάτι δηλαδή που διασκεδάζει και ταυτόχρονα κατατεμαχίζει την ζωή του, τον χρόνο του, την καρδιά του, την βούλησί του – άλλο θέλει και άλλο κάνει – και μέσα στην διάσπασι του χρόνου δημιουργεί συζυγίες της μοναξιάς του. Έτσι, η μοναξιά που μοιάζει με παμφάγο θηρίο κατατρώγει, διαλύει κάθε μορφή ανάπαυλας, και ο «θεός», ο ευρισκόμενος κάτω στην γη από την πτώσι του, μένει πάλι μόνος του.

Κρύβεται ο Θεός, διότι οι άνθρωποι φοβούνται να τον κρατήσουν κοντά τους. Όπως το παιδάκι φοβάται το ύψος ή το βάθος, όπως ιλιγγιά κανείς μπροστά στους παμμεγέθεις αριθμούς, έτσι ακριβώς ιλιγγιούμε μπροστά στον καθολικόν Θεόν, σε αυτόν ο οποίος είναι πάνω από όλα και ταυτόχρονα περικλείει τα πάντα. Το κρύψιμο του Θεού είναι η μεγαλύτερη έκφρασις της ταπεινώσεως και της αγάπης του·  είναι μία κένωσις, η οποία αείποτε συνέβαινε και συνεχίζει να συμβαίνη, ενώ με την μορφή της σαρκώσεως παρουσιάσθηκε κατά την γέννησι του Χριστού. Ο Χριστός συνεχίζει τις καθόδους του, την κένωσί του, με το να καθιστά μέτοχον του εαυτού του την καρδιά, την σκέψι , το μυαλό, την αμαρτία του καθενός. Αίρει τα πάντα επάνω του, για να μπορή, κρυπτόμενος όπισθεν αυτών, να διευκολύνη τον άνθρωπο να τον κρατά δέσμιο της αγάπης του, χωρίς να αναιρή την ελευθερία του.

Αρχιμ. Αιμιλιανού, Λόγοι εόρτιοι Μυσταγωγικοί, Ίνδικτος, Αθήναι 2014, σ. 287-289.

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Οι γυναίκες...

Το 1990, σε μια μελέτη που άνοιξε νέους δρόμους, η Ελίζαμπεθ Κλαρκ, επιφανής ερευνήτρια του πρώιμου Χριστιανισμού, κατέδειξε ότι σημαντικός λόγος της γρήγορης διάδοσης του Χριστιανισμού ήταν ότι οι γυναίκες λειτούργησαν ως οι πρώτοι οικονομικοί υποστηρικτές της χριστιανικής κοινότητας· ήταν «προστάτιδες, όχι ιερείς». Σύμφωνα με την Κλαρκ, η υποστήριξη που πρόσφεραν οι γυναίκες δεν ήταν μόνο θέμα χριστιανικής ευσέβειας, αλλά ήταν επίσης αποτέλεσμα ευρύτερων κοινωνικών και πολιτιστικών αλλαγών που προέκυπταν στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Ακριβώς τη στιγμή που η ρωμαϊκή κοινωνία περιόριζε τις δυνατότητες των γυναικών να πατρονάρουν κοσμικά γεγονότα, μια μικρή αλλά αποφασισμένη ομάδα από αριστοκράτισσες έστρεψε την υποστήριξη της προς τον Χριστιανισμό. Και η συνέχεια, με απλά λόγια, ανήκει στην ιστορία...

Τζωρτζ Δημακόπουλος, «Scholars not priests».

Φωτογραφία: Κωστής Δρυγιανάκης, ναός Αγίας Αικατερίνης, Μάλες, Κρήτη, 2015.

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Η αφροσύνη της... σύνεσης

Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Θ´ Κυριακής του Λουκά...

Ο Χριστός γνωρίζει ότι όσο ο άνθρωπος επιμένει να αναζητά ασφάλεια σε επίγεια στηρίγματα, θα επιλέγει δρόμους και πολιτικές που θα εξουθενώνουν άλλους ανθρώπους. Μόνον όταν ο άνθρωπος κατορθώσει να απεγκλωβιστεί από τη λογική της αναζήτησης της ατομικής του εξασφάλισης και εμπιστευτεί τον Θεό, μόνον τότε μπορεί να καταστεί συνεργάτης του Θεού και να αγωνιστεί για τον ερχομό της Βασιλείας του...

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Για την εορτή...

   

Εισόδια της Θεοτόκου δια χειρός Γεωργίου Κόρδη...

Με ένα τραγούδι...

Θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει την πατερική θεολογία με ένα τραγούδι. Αν ωστόσο προχωρήσουμε πιο βαθιά στην λατρεία της Εκκλησίας, και μάλιστα πρωτίστως στην Θεία Λειτουργία, θα συνειδητοποιήσουμε ότι γινόμαστε ένα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, στεκόμαστε δίπλα τους την στιγμή που προσευχόμαστε, μία προσευχή που επιδιώκει να απαντήσει στην αγάπη του Ενανθρωπήσαντος Χριστού (ο οποίος είναι παρών μαζί μας στην Θεία Λειτουργία), κουβαλώντας μαζί μας σε αυτήν την απάντηση και τις ανησυχίες του κόσμου, προκειμένου αυτές να ενσωματωθούν στην αγάπη του Θεού...

π. Ανδρέας Λάουθ, «Ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἕν…»: Οι πατέρες, η παράδοση και η θεολογία του «μεταξύ», κείμενο διάλεξης (Βόλος & Αθήνα, 15-16.5.2013).

Φωτογραφία: Όλια Γκλούσενκο, ναός Παναγίας Μεσοχωρίτισσας, Μάλες, Κρήτη, 2006.

Η μάνα η Παναγιά...

"Όπως χαράζει η αυγή του κόσμου η πληγή

ν' ανθίζει σαν κλαδί σαν κερασιά σαν στάχυ.

Κι η μάνα η Παναγιά να πλένει στοργικά

ρούχα μαρτυρικά που ζήσαν απ' τη μάχη".

Σταμάτης Κραουνάκης

Παντάνασσα...

"Θάλασσά μου άνασσα

φύλαξα βαθειά μου εσένα.

Παναγιά Παντάνασσα

τα φιλιά τα έχω ταγμένα σε σένα..."

Σταμάτης Κραουνάκης

Της ημέρας (Εισόδια)...

 

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Σαρανταλείτουργο «εις Κοπάνους»...

Σαρανταλείτουργο, η τέλεση, δηλαδή, της Θείας Λειτουργίας για σαράντα συνεχείς μέρες, θα πραγματοποιηθεί και φέτος στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», αρχής γενομένης από τη σημερινή Κυριακή 15 Νοεμβρίου μέχρι τα Χριστούγεννα.

Όσοι επιθυμούν, μπορούν να δώσουν προς μνημόνευσιν στους ιερείς του Ναού τα ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων.

Της ημέρας...

 

Τα όρια της αγάπης προς τον πλησίον

Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Η´ Κυριακής του Λουκά.

Επιλέγοντας ο Ιησούς να προβάλει ως πρότυπο αγάπης προς τον πλησίον την αγάπη που επιδεικνύει ένας αιρετικός και αλλόφυλος στέλνει ένα μήνυμα τόσο στους μαθητές του που ζήτησαν την παραδειγματική τιμωρία των Σαμαρειτών όταν αυτοί αρνήθηκαν να δεχτούν τον Ιησού όσο και στον νομοδιδάσκαλο ο οποίος αναγκάζεται τελικά να ομολογήσει ότι η έννοια του “πλησίον” υπερβαίνει τόσο τα φυλετικά όσο και τα θρησκευτικά όρια.

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Για τη σημερινη γιορτή...

 Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος...

Δια χειρός Γιώργου Κόρδη

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

"Σταυρό Χριστού..."

"Ενώ μου πρέπει και συνειδητά δέχομαι ότι σταυρώνομαι, ως βλάσφημος και αγνώμων ληστής, υποσυνείδητα πλανώμενος, βιώνω ότι σηκώνω "σταυρό Χριστού".

Όποιος ανεβαίνει μόνος του πάνω στον σταυρό του, ανεβαίνει στη φωλιά του, για να κάνει αυγό κακαρίζοντας...".

π. Αντώνιος Ρωμαίος στο "Λακτίσματα σε καρφιά", εκδ. Εν πλω, Αθήνα 2020.

Της ημέρας...

 

Της ημέρας...

 

Οι άγγελοι του παπά Σταμάτη Σκλήρη

Του Χρυσόστομου Σταμούλη*, Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

«Φίλες και φίλοι,

Υπάρχουν μερικά ονόματα, κάποια πρόσωπα, που έρχονται από το βάθος της προσωπικής μας μυθολογίας. Ε, λοιπόν, μια τέτοια περίπτωση είναι για μένα η περίπτωση του  ιερέα-γιατρού παπά Σταμάτη Σκλήρη, ο οποίος θεωρείται ως «ο πιο σημαντικός μεταρρυθμιστής της βυζαντινής αγιογραφίας και της σύνδεσής της με την κοσμική ζωγραφική». Δεν θα μείνω στο «πιο σημαντικός», ούτε στο «ίσως» που προηγείται της πρότασης  που συναντάμε στην ανακοίνωση της εκδήλωσης. Και τούτο διότι είναι σα να παλεύουμε να πούμε αν είναι μεγαλύτερος ο Μπαχ από τον Μπετόβεν ή τον Μότσαρτ. Σε κάθε περίπτωση, η συμβολή του στο χώρο της ζωγραφικής τέχνης είναι μεγάλη και τούτο είναι που με φέρνει απόψε εδώ από τη Θεσσαλονίκη, κατόπιν της ευγενικής πρόσκλησης του Γιάννη Ναζλίδη και της εκλεκτής του συζύγου, της αγαπητής μου Μαίρης. Σε έναν χώρο καθαρά καλλιτεχνικό και άκρως φιλόξενο.

Λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη. Πάντα, ή μάλλον από ένα σημείο και μετά, με ενοχλούσε αφόρητα η παραμονή της Εκκλησίας και βεβαίως και της θεολογίας της, στη χώρα της απλής συντήρησης και ως εκ τούτου στη χώρα της μανικής αντιγραφής του παρελθόντος. Ξέρετε, το έχουν πει πολλοί, θα το επαναλάβω και εγώ, πως η συνεχής επιστροφή στο παρελθόν και η συστημική ειδωλοποίησή του ανήκει σε εκείνα τα σώματα, ατομικά ή συλλογικά δεν έχει καμία σημασία, τα οποία αδυνατούν να υπάρξουν στο παρόν και να διαλεχθούν δυναμικά μαζί του. Η σημερινή Εκκλησία μοιάζει σε πολλές περιπτώσεις, ευτυχώς όχι πάντα,  με κείνο τον δυστυχισμένο άνθρωπο που περιγράφει ο Πεντζίκης, που έκλεισε την πόρτα του και απομονώθηκε, γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί και να αφομοιώσει τα πράγματα που καθημερινά έρχονταν και χτυπούσαν την πόρτα του, τον φοβισμένο άνθρωπο που δεν πλένονταν για να μη κρυολογήσει, τον άνθρωπο που ζούσε σε μια περασμένη εποχή χωρίς να μπορεί να δει τα σημερινά, να αποδεχτεί το αναποδογύρισμα που έφερε η ζωή. Γράφει σχετικά: «Ζούσε διαρκώς σ’ εκείνη την εποχή και δεν μπορούσε να δει τα σημερινά. Τον θύμωνε κάθε άγνωστο και καινούριο, τον ενοχλούσε. Δεν ήθελε να βγει να μετακινηθεί από τον κόσμο του. Φοβόταν την πάλη, δεν μπορούσε ν’ αναλάβει τις ευθύνες μιας οποιασδήποτε δράσης, τον κούραζαν. Καλύτερα ήταν όπως ο ίδιος ήξερε, αγωνίζονταν να κρατιέται στα παλιά. Μέχρι την τελευταία μέρα του πριν πεθάνει περνούσε στα μαλλιά του μπογιά»[1] [...] Λοιπόν, η περίπτωση του παπά Σταμάτη, δείχνει τον άλλο δρόμο, που διασχίζει το σήμερα και παλεύει τη νοηματοδότησή του. Άλλωστε, και αυτό το γνωρίζουμε καλά, τα λειτουργικά μας κείμενα, τα υμνολογικά μας κείμενα, αναφέρονται κυρίως και κατεξοχήν στη σήμερον. «Σήμερον κρεμάται», «Σήμερον γεννάται», «Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις». Μια σήμερον που συμποσώνει το χθες και το αύριο. Πως να το κάνουμε «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον, ο αυτός και εις τους αιώνας». Γεγονός που δίνει στη ματιά άλλες διαστάσεις. Τις διαστάσεις που προκαλεί ο διάλογος με την αμεσότητα. Γι’ αυτό και οι αγιογραφίες του παπά Σταμάτη, όπως και τα ζωγραφικά του έργα, αλλά ακόμα και τα σχέδια του στα διάφορα περιοδικά,  τολμούν τα ατόλμητα. Τολμούν δηλαδή την πρόσληψη, που μαζί με την κένωση αποκαλύπτει τις χριστολογικές διαστάσεις της ζωγραφικής του, η οποία ξεκάθαρα εντάσσεται εντός αυτού που εγώ ονομάζω «πολιτισμό της σάρκωσης».

Η Νεοβυζαντινή Ζωγραφική, όπως λέγεται, λειτουργεί ως Γλώσσα και Έκφραση εντός της  Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης. Πράγμα που σημαίνει πως στέκεται απέναντι στο οποιοδήποτε δήθεν και στους οποιουσδήποτε δήθεν. Απέναντι σε κάθε εμμονή. Γράφει σχετικά: «Η εμμονή είναι αυτό που λέμε “δήθεν”.  Αντί να εκφραστεί κανείς με παρθενικότητα, κάνει κάτι πράγματα “δήθεν”.  Δηλαδή, σαν να ήταν ένας βυζαντινός, κάθεται  και φτιάχνει ένα ποτήρι και ένα λουλουδάκι μέσα.  Όπως έφτιαχναν οι βυζαντινοί ένα λουλουδάκι σε ένα βάζο.  Το θέμα είναι για να μην είναι δήθεν.  Θα μπορούσε ένας καλλιτέχνης να είναι τόσο παρθένος στην καρδιά, ώστε την ώρα που βγαίνει από το σπίτι του, τον σκουπιδοτενεκέ να τον βλέπει με τόσο παρθένο μάτι κι όταν τον ζωγραφίσει να λάμπει; Άμα αυτός βγάζει από μέσα του φως, θα φτιάξει και τα σκουπίδια και τον ντενεκέ, μ’ ένα τρόπο που θα τους υπαγορεύει η καρδιά του.  Για να το κάνει αυτό ο ζωγράφος, πρέπει να πιστεύει στην Ανάσταση ή να έχει Θεία φώτιση που δεν μπορεί να τη συνειδητοποιήσει. Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα: πώς να πετύχoυμε τη γνησιότητα χωρίς την αντιγραφή» [...] Ε, λοιπόν, εδώ κρύβεται το μέγα θέμα. Η αντιγραφή, οι εμμονές και όλα τα σχετικά αποκαλύπτουν το ανέραστο του τρόπου μας. Διότι ο έρωτας σημαίνει την έξοδο από τον κλειστό εαυτό και το άνοιγμα στη χάρη της δημιουργίας, όλης της δημιουργίας του Θεού. Ενώ το ανέραστο είναι αυτοερωτικό. Δεν θαυμάζει, αλλά αυτοθαυμάζεται. Αγνοεί το θαύμα, διότι το ίδιο πιστεύει πως είναι θαύμα. Η λύση βρίσκεται εντός του και όχι σε αυτό το πρόσωπο που απέξω φωτίζει τον κτιστό εαυτό. Διαβάζουμε στον Μεγάλο Κανόνα του Αγίου Ανδρέα Κρήτης,  «Αὐτοείδωλον ἐγενόμην τοῖς πάθεσι τὴν ψυχήν μου βλάπτων, Οἰκτίρμων· ἀλλ᾿ ἐν μετανοίᾳ με παράλαβε καὶ ἐν ἐπιγνώσει ἀνακάλεσαι· μὴ γένωμαι κτῆμα, μὴ βρῶμα τοῦ ἀλλοτρίου (τοῦ διαβόλου), Σωτήρ, αὐτός με οἴκτειρον».

Και επειδή δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω, διότι κάθε προσπάθεια να αγγίξω κάτι που με ξεπερνά έχει τη δική της επικινδυνότητα, θα κλείσω με τα λόγια του παπά Σταμάτη και θα επανέλθω στη συζήτηση, εάν υπάρχει τέτοια διάθεση. Γράφει, λοιπόν, «Αν μία τέχνη είναι τόσο συνειδητοποιημένη, που εκ των προτέρων θα ξέρει ο ζωγράφος τι θα φτιάξει και τι θα βγει από το έργο του, τότε δεν είναι τέχνη.  “Αλλοίμονο αν ήξερα που θα καταλήξω”, έλεγε ο Πικάσο. “Ξεκινάω να ζωγραφίζω και δεν ξέρω που θα καταλήξω”.  Αν δεν υπάρχει το απρόβλεπτο, χάνει όλη την ποίηση η τέχνη"».

[1] Ν. Γ. Πεντζίκη, Ο πεθαμένος και η ανάσταση, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1987, σ. 32-33.

("Να ’σαι φτωχαδάκι του πνεύματος.

*Παπά Σταμάτης Σκλήρης". Κείμενο που διάβασα στα εγκάνεια της Έκθεσης των παπά Σταμάτη Σκλήρη και Γιάννη Ναζλίδη, στο

Εκκοκκιστήριο ιδεών, στη Βέροια, στις  4 Μαΐου 2019. Το επανέλαβα λίγο αργότερα στην ίδια έκθεση στον Ιανό της Αθήνας).

Αρχάγγελος Γαβριήλ...

Αντρέι Ρουμπλιόφ (Andrei Rublev), Αρχάγγελος Γαβριήλ.

Ναός της Ανάληψης στο Βλαδιμίρ, 1408.

 

Εάν εξαγγέλλει κάτι...

"Ο καθένας μπορεί να είναι άγγελος, εάν λειτουργεί και ως έτσι. Εάν μεταφέρει κάτι, εάν εξαγγέλλει κάτι σε κάποιον, τότε με αυτήν την έννοια, προφανώς και υπάρχουν άγγελοι...".

Γιώργος Κόρδης

Ο συμπονετικός Θεός...

"Φρονώ ότι βασικό κριτήριο οφείλει να είναι ο συμπονετικός Θεός, το Πνεύμα της αχόρταγης αγάπης. Οι επισημάνσεις της σύγχρονης ερμηνευτικής, οι οποίες δεν μιλούν αφηρημένα για ιεραποστολή, αλλά την ψηλαφούν σε σχέση και σε ρήξη με κάθε είδους κακό (πνευματικό και κοινωνικό), το οποίο χαρακτηρίζει τον παλαιό άνθρωπο, είναι πολύ σημαντικές για την άρθρωση μιας στιβαρής Ορθόδοξης ερμηνευτικής... Νομίζω πως είναι ανυπολόγιστης σημασίας η Ματθαιική διαβεβαίωση ότι ο Χριστός είναι παρών και συνοδεύει τους μαθητές. Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός δεν απορροφάται από τους μαθητές, δεν υποκαθίσταται από αυτούς, δεν εκχωρεί την εξουσία του σε αυτούς. Είναι ο κριτής και της Εκκλησίας."

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Το βλέμμα...

Στις μέρες της σύγχυσης αλήθειας και ψεύδους που βιώνουμε, το βλέμμα έχει αποκτήσει άλλη διάσταση και τη δύναμη να ακυρώσει το όποιο προσωπείο. Όσο κι αν καλυπτόμαστε εξωτερικά, πάντοτε το εσωτερικό θ’ ανέρχεται στην επιφάνεια αποκαλύπτοντας της ψυχής το καθρέφτισμα… το αντιφέγγισμα φωτός ή σκότους… την εναγώνια αναζήτηση “συνομιλίας” με του καθενός μας το βλέμμα...
Προχωράμε κοιτάζοντας μπροστά, με σύνεση κι αισιοδοξία…
Καλό μήνα! 

Χρήστος Π. Γαρουφαλής