Για τον Μητροπολίτη Θεόκλητο...

Του Νίκου Παπαχρήστου

«Non omnis moriar», Οράτιος, 65-8 π.Χ., Λατίνος ποιητής

Επίκαιρη η φράση αυτή του Λατίνου συγγραφέα. Επίκαιρη της εβδομάδας αυτής την οποία η πίστη μας χαρακτήρισε Μεγάλη. Μεγάλη όχι για την έκταση της ούτε για τα μεγάλα της γεγονότα αλλά για την ανατροπή του μοναδικού γεγονότος της ζωής του ανθρώπου το οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να κατανικήσει με τις πήλινες δυνάμεις του.

Επίκαιρη όμως η φράση αυτή και ταιριάζει πολύ στη σκέψη μου η οποία από την Κυριακή των Βαΐων το απόγευμα, βρέθηκε κοντά σε ένα πρόσωπο που μου είπαν πως έφυγε πια αλλά δεν το πίστεψα.

Δεκαέξι χρόνια και τρεις ημέρες μετά την εκδημία του θρυλικού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ Τίκα τον ακολούθησε την Κυριακή ο πνευματικός υιός του Μητροπολίτης Ιωαννίνων κύρος Θεόκλητος Σετάκης.

Καθώς στη φύση τα πάντα ετοιμάζονται για την Άνοιξη του καιρού και στην πίστη μας για την Άνοιξη της πύλης των Ουρανών, με τα βάγια των φοινίκων στο χέρι, ο αείμνηστος ιεράρχης έκανε τη δική του ηρωική έξοδο από τον κόσμο των ανθρώπων για να περάσει μια για πάντα στη Βασιλεία του Θεού. Έκανε το Πάσχα του από τα εγκόσμια και τώρα θα γεύεται τους καρπούς του θείου ελέους.

Λόγια παραπανίσια ίσως χαρακτηρίσει κανείς τα γραφόμενα. Κι αυτό διότι στις συνειδήσεις των περί την εκκλησιαστική διοίκηση ανθρώπων ο μακαριστός Μητροπολίτης Θεόκλητος είχε ενθρονιστεί σαν ένας άνθρωπος πρακτικός, ευγενής, ευθύς  και αυθεντικός. Πρύτανις των οικονομικών της Εκκλησίας, αφτιασίδωτος στην όψη και στη συμπεριφορά δε δίσταζε να λέει την άποψη του με οποίο κόστος έστω κι αν στα μάτια κάποιων φαινόταν "ο μοντέρνος, ο καινοτόμος, ο αντιπαραδοσιακός" λες και η παράδοση είναι το όπλο όσων νόμισαν την πίστη μας για Μουσείο απέραντο και τη Θεολογία σαν περίληψη ενός ένδοξου παρελθόντος!

Μαχητικός, αδιαπραγμάτευτος, αυστηρός, με μια απλότητα αφοπλιστική που ίσως σκανδάλιζε εκείνους με την επιτηδευμένη ευγένεια και διπλωματικότητα, πορεύτηκε μια ζωή σαν ένας γνήσιος Άνθρωπος με πάθη, ελαττώματα και αδυναμίες. Αγωνιζόταν όμως διαρκώς έχοντας μια σταθερή μετάνοια στα σώψυχα του, και αυτό το ένιωθα κάθε φορά που τον συναντούσα, η οποία λες και ταυτόχρονα του δυνάμωνε το πάθος να ελαττώνει τις αδυναμίες του με τον δικό του τρόπο, μη γνωρίζοντας η δεξιά τι κάνει η αριστερά.

Πολλά στοιχεία από την ηγετική φυσιογνωμία του Σεραφείμ Τικα κοσμούσαν την ποιμαντορία του Πρωτοσυγκελλου του και διαδόχου του στα Γιάννινα Θεοκλήτου Σετακη. Γι ‘αυτό και με θέρμη και ισχύ στήριξε, το 2008, την εκλογή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β' πιστεύοντας ότι ταίριαζε με τις προοπτικές που χάραξε ο από Ιωαννίνων Αθηνών Σεραφείμ και κυρίως ότι αποκαθίστατο μια αδικία που είχε γίνει προς το πρόσωπο του τότε Θηβών, δέκα χρόνια πριν.

Σε μεγάλο διάστημα της ζωής του κρατούσε μια καχύποπτη στάση για το Φανάρι μη έχοντας εφαρμόσει ουσιαστικά και εγκάρδια το "έρχου και ίδε". Τα πράγματα άλλαξαν και ο Πατριαρχικός άμβωνας δεν έχει καιρό που στολίστηκε από τον ρηξικέλευθο και θεολογικό λόγο του και το μνημόσυνο του θα είναι αιώνιο και μυροβόλο στην Αυλή του Θρόνου καθώς στην τελευταία έψηση του Μύρου μέσα από την καρδιά του προσέφερε τα αργυρά φιαλίδια στα οποία τοποθετήθηκε.

Θα θυμάμαι πάντα με συγκίνηση τον μακαριστό Μητροπολίτη. Με συγκίνηση και νοσταλγία. Για τον τύπο του Αρχιερέα που κατέλιπε έξω από στερεότυπα και καλούπια. Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος. Πως η αναχώρηση του θα είναι ανάλαφρη. Διότι φεύγοντας άφησε πίσω του μια ολόκληρη ιστορία ανθρώπινη ίσως με αντιφάσεις. Ο Θάνατος του που σύντομα λίγες μόνο μέρες μετά θα αποδειχθεί Κοίμηση δεν θανατώνει σύνολο το πρόσωπο του Μητροπολίτη. Το έργο του, ο λόγος του, η παρουσία του θα μείνουν χαραγμένες στο πλήρωμα και στον ιστορικό οπότε έτσι δικαιώνεται το επίκαιρο του ποιητικού λόγου που προγράφτηκε.

Σεβαστέ Γέροντα, θα λείψει το πρόσωπο και το παράδειγμα της ντομπροσύνης σου και με απλότητα θα ανατρέχουμε στις σελίδες του βίου σου για να θυμόμαστε μέρες καλές που ανήκουν πια στο παρελθόν. Είμαστε όμως σίγουροι ιδίως τούτες τις μέρες πως,

«Ύπνω και θανάτω διδυμάοσιν» (Όμηρος, 800-750 π.Χ., Ποιητής).

Καλή Ανάσταση Γέροντα!