Ο Μητροπολίτης Θεόκλητος και ο Νεομάρτυρας Γεώργιος

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Ιωαννίνων κυρός Θεόκλητος, ως αρχιμανδρίτης και πρωτοσύγκελος της Ι. Μ. Ιωαννίνων, ήταν εκείνος που πραγματοποίησε την Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου, του εν Ιωαννίνοις αθλήσαντος και πολιούχου ημών, την 26η Οκτωβρίου του 1971, εκατόν τριάντα τρία χρόνια από το «δι’ αγχόνης» μαρτύριο του Αγίου μας, στις 17 Γενάρη του 1838.

«...Τα ανακομιζόμενα ως άνθη εαρινά οστά του μάρτυρος ο Πρωτοσύγκελος -ο σημερινός Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος- παρέδιδε στους παρεστώτας εν κατανύξει αρχιερείς, οι οποίοι τα παρέδιδαν στον Ιωαννίνων Σεραφείμ. Ο οικείος Μητροπολίτης ένδακρυς παρελάμβανε αυτά…

Βαθεία συγκίνηση προκλήθηκε, όταν ο Πρωτοσύγκελος ανεκόμισε με φόβο και ευλάβεια την τιμία κάρα του αγίου, την οποία, αφού ασπάστηκε εν συντριβή, παρέδωσε στον Μητροπολίτη του…» (Κ. Π. Βλάχος, «Βίος του αγίου ενδόξου νεομάρτυρος Γεωργίου του εν Ιωαννίνοις» - Ιωάννινα 2000).

«Τελουμένης δε της εκταφής ταις του Πρωτοσυγκέλου χερσίν, ου η κλήσις Θεόκλητος»

«…και νυν μετά πολυχρόνιον ταφήν, τα σα λείψανα τα σεπτά, οσίαις χερσίν ανακομισθέντα εκ λαγόνων της γης, χαράς έπλησαν πάντας…»

Πολλά χρόνια μετά, το 1991, ο δεσπότης μας αναμιμνησκόμενος, έγραφε στο Λεύκωμα της Ανακομιδής, μια έκδοση του Ι. Ν. Αγ. Αθανασίου (της Μητροπόλεως) Ιωαννίνων:

«Επιφωσκούσης της εικοστής έκτης Οκτωβρίου, πάσα η πόλις των Ιωαννίνων… προσπελάζοντας τον Τάφο του Νεομάρτυρα Γεωργίου, του εν Ιωανίννοις αθλήσαντος, για να αναλάβει εξ’ αυτού τα καθαγιασθέντα λείψανα του τιμίου σκηνώματος του πολιούχου της… και να αποδώσει την προσήκουσαν τιμήν στα λείψανα του προστάτη της Αγίου, να εκφράσει το θαυμασμό και το δέος, να καταθέσει ικεσίαν εκτενή, για να κερδίσει την πρεσβεία Του, ώστε να καταξιωθεί της, έστω και για ελάχιστα, προσπέλασης στο χώρο του Αγίου και της Θεότητας…».

Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων κυρός Θεόκλητος (Αφιέρωμα)

Ένα μικρό αφιέρωμα στο μακαριστό μητροπολίτη Ιωαννίνων κυρό Θεόκλητο, που εκοιμήθη το απόγευμα της Κυριακής των Βαΐων, μέσα από κείμενα, δημοσιεύσεις και φωτογραφικό υλικό στο blog μας Εις Κοπάνους...

Διαβάστε μ' ένα κλικ στους παρακάτω συνδέσμους:

Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος για το Οικουμενικό Πατριαρχείο: 

http://eiskopanous.blogspot.gr/2009/05/blog-post_328.html

Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος: «Η Εκκλησία είναι ευχαριστιακό γεγονός»:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2009/12/blog-post.html

Ιωαννίνων Θεόκλητος: “Σήμερα ἀκούγονται ἄλλα «εὐαγγέλια» καὶ ἄλλοι «προφῆτες» μιλοῦν στὸν κόσμο”:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8.html

Ο Ιωαννίνων Θεόκλητος για την πόλη των Ιωαννίνων:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2009/02/blog-post_25.html

Ο Ιωαννίνων Θεόκλητος σε μια συνέντευξη αρχείου εφ’ όλης της ύλης… (ΕΤ. Κ, 28.09.08):

http://eiskopanous.blogspot.gr/2012/09/280908.html

Θεοκλήτου του Σεβασμιωτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Ιωαννίνων, υπερτίμου και εξάρχου πάσης Ηπείρου και Κερκύρας,

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ...

Για τον Μητροπολίτη Θεόκλητο...

Του Νίκου Παπαχρήστου

«Non omnis moriar», Οράτιος, 65-8 π.Χ., Λατίνος ποιητής

Επίκαιρη η φράση αυτή του Λατίνου συγγραφέα. Επίκαιρη της εβδομάδας αυτής την οποία η πίστη μας χαρακτήρισε Μεγάλη. Μεγάλη όχι για την έκταση της ούτε για τα μεγάλα της γεγονότα αλλά για την ανατροπή του μοναδικού γεγονότος της ζωής του ανθρώπου το οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να κατανικήσει με τις πήλινες δυνάμεις του.

Επίκαιρη όμως η φράση αυτή και ταιριάζει πολύ στη σκέψη μου η οποία από την Κυριακή των Βαΐων το απόγευμα, βρέθηκε κοντά σε ένα πρόσωπο που μου είπαν πως έφυγε πια αλλά δεν το πίστεψα.

Δεκαέξι χρόνια και τρεις ημέρες μετά την εκδημία του θρυλικού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ Τίκα τον ακολούθησε την Κυριακή ο πνευματικός υιός του Μητροπολίτης Ιωαννίνων κύρος Θεόκλητος Σετάκης.

Καθώς στη φύση τα πάντα ετοιμάζονται για την Άνοιξη του καιρού και στην πίστη μας για την Άνοιξη της πύλης των Ουρανών, με τα βάγια των φοινίκων στο χέρι, ο αείμνηστος ιεράρχης έκανε τη δική του ηρωική έξοδο από τον κόσμο των ανθρώπων για να περάσει μια για πάντα στη Βασιλεία του Θεού. Έκανε το Πάσχα του από τα εγκόσμια και τώρα θα γεύεται τους καρπούς του θείου ελέους.

Λόγια παραπανίσια ίσως χαρακτηρίσει κανείς τα γραφόμενα. Κι αυτό διότι στις συνειδήσεις των περί την εκκλησιαστική διοίκηση ανθρώπων ο μακαριστός Μητροπολίτης Θεόκλητος είχε ενθρονιστεί σαν ένας άνθρωπος πρακτικός, ευγενής, ευθύς  και αυθεντικός. Πρύτανις των οικονομικών της Εκκλησίας, αφτιασίδωτος στην όψη και στη συμπεριφορά δε δίσταζε να λέει την άποψη του με οποίο κόστος έστω κι αν στα μάτια κάποιων φαινόταν "ο μοντέρνος, ο καινοτόμος, ο αντιπαραδοσιακός" λες και η παράδοση είναι το όπλο όσων νόμισαν την πίστη μας για Μουσείο απέραντο και τη Θεολογία σαν περίληψη ενός ένδοξου παρελθόντος!

Μαχητικός, αδιαπραγμάτευτος, αυστηρός, με μια απλότητα αφοπλιστική που ίσως σκανδάλιζε εκείνους με την επιτηδευμένη ευγένεια και διπλωματικότητα, πορεύτηκε μια ζωή σαν ένας γνήσιος Άνθρωπος με πάθη, ελαττώματα και αδυναμίες. Αγωνιζόταν όμως διαρκώς έχοντας μια σταθερή μετάνοια στα σώψυχα του, και αυτό το ένιωθα κάθε φορά που τον συναντούσα, η οποία λες και ταυτόχρονα του δυνάμωνε το πάθος να ελαττώνει τις αδυναμίες του με τον δικό του τρόπο, μη γνωρίζοντας η δεξιά τι κάνει η αριστερά.

Πολλά στοιχεία από την ηγετική φυσιογνωμία του Σεραφείμ Τικα κοσμούσαν την ποιμαντορία του Πρωτοσυγκελλου του και διαδόχου του στα Γιάννινα Θεοκλήτου Σετακη. Γι ‘αυτό και με θέρμη και ισχύ στήριξε, το 2008, την εκλογή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β' πιστεύοντας ότι ταίριαζε με τις προοπτικές που χάραξε ο από Ιωαννίνων Αθηνών Σεραφείμ και κυρίως ότι αποκαθίστατο μια αδικία που είχε γίνει προς το πρόσωπο του τότε Θηβών, δέκα χρόνια πριν.

Σε μεγάλο διάστημα της ζωής του κρατούσε μια καχύποπτη στάση για το Φανάρι μη έχοντας εφαρμόσει ουσιαστικά και εγκάρδια το "έρχου και ίδε". Τα πράγματα άλλαξαν και ο Πατριαρχικός άμβωνας δεν έχει καιρό που στολίστηκε από τον ρηξικέλευθο και θεολογικό λόγο του και το μνημόσυνο του θα είναι αιώνιο και μυροβόλο στην Αυλή του Θρόνου καθώς στην τελευταία έψηση του Μύρου μέσα από την καρδιά του προσέφερε τα αργυρά φιαλίδια στα οποία τοποθετήθηκε.

Θα θυμάμαι πάντα με συγκίνηση τον μακαριστό Μητροπολίτη. Με συγκίνηση και νοσταλγία. Για τον τύπο του Αρχιερέα που κατέλιπε έξω από στερεότυπα και καλούπια. Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος. Πως η αναχώρηση του θα είναι ανάλαφρη. Διότι φεύγοντας άφησε πίσω του μια ολόκληρη ιστορία ανθρώπινη ίσως με αντιφάσεις. Ο Θάνατος του που σύντομα λίγες μόνο μέρες μετά θα αποδειχθεί Κοίμηση δεν θανατώνει σύνολο το πρόσωπο του Μητροπολίτη. Το έργο του, ο λόγος του, η παρουσία του θα μείνουν χαραγμένες στο πλήρωμα και στον ιστορικό οπότε έτσι δικαιώνεται το επίκαιρο του ποιητικού λόγου που προγράφτηκε.

Σεβαστέ Γέροντα, θα λείψει το πρόσωπο και το παράδειγμα της ντομπροσύνης σου και με απλότητα θα ανατρέχουμε στις σελίδες του βίου σου για να θυμόμαστε μέρες καλές που ανήκουν πια στο παρελθόν. Είμαστε όμως σίγουροι ιδίως τούτες τις μέρες πως,

«Ύπνω και θανάτω διδυμάοσιν» (Όμηρος, 800-750 π.Χ., Ποιητής).

Καλή Ανάσταση Γέροντα! 

Ιωαννίνων Θεόκλητος: Ως ήχος δωρικός αδιάπτωτος

Του Ευστάθιου Χ. Λιανού Λιάντη

Κυριακή εσπέρας της Βαϊφόρου… Ιδού ο Νυμφίος έρχεται.

Εξήλθε ο Νυμφίος για να προϋπαντήσει τον άγγελο της Εκκλησίας των Ιωαννίνων. Άγγελο πλέον στην ουσία, αφού κατέλειπε τον χοϊκό χιτώνα ως ενθύμημα στη στρατευόμενη Εκκλησία και ανήλθε αιώνιος λειτουργός στη θριαμβεύουσα.

Κενώθηκε η καθέδρα του Αγίου Αθανασίου των Ιωαννιτών για να σταθεί σε αυτήν το Μεγαλοβδόμαδο ο Νυμφίος, ο Ραπισθείς, ο Σταυρωθείς και Αναστάς Ιησούς. Ο τύπος του Χριστού, ο Επίσκοπος, κλήθηκε στην Άνω Ιερουσαλήμ όταν ο Χριστός είχε μεταβεί στην επίγεια. Πάτησαν στα ίδια βάγια, βαίνοντας και οι δυο προς την Ανάσταση.

«Ἀλκίνοε κρεῖον, πάντων ἀριδείκετε λαῶν, ὥρη μὲν πολέων μύθων, ὥρη δὲ καὶ ὕπνου»

Φτάνει η ώρα που ο αγώνας της διήγησης, ο μύθος, αρτιώνεται, και ακολουθεί ο ύπνος. Το τρανό πνεύμα, που γέμιζε μεγαλείο το σώμα, νιώθει τον νόστο και φεύγει για την αιώνια πατρίδα του και, τότε, το σώμα μικραίνει και χωράει σε ένα ξύλινο κιβούρι.

Στέκεσαι και κοιτάζεις το σκήνος, που έχει τη μορφή του ανθρώπου που γνώριζες. Από τα αρχιερατικά άμφια μένουν ακάλυπτα μόνον τα χέρια και το πρόσωπο. Και άθελα εστιάζεις στον δείκτη και τον μέσο, στο σκούρο χρώμα της πίσσας στο ένωμά τους. Πόση αγρύπνια, πόσος πόνος, πόσος στοχασμός ανάμεσα σ’αυτά τα δύο δάχτυλα; Οι ποριστές της ευσέβειας δεν του συγχωρούσαν το κάπνισμα, κι ας το παρέβλεπαν για τον Παπαδιαμάντη και τον Νεκτάριο Πενταπόλεως.

Ο χρόνος του στέρησε μονάχα την όραση. Τον έβλεπες όρθιο και δωρικό να περπατά αργά ψηλαφώντας γύρω του, και ένιωθες πως μια παρόμοια εικόνα φανταζόταν ο Όμηρος, όταν ιστορούσε τον Τειρεσία:  «χρησμό από την ψυχή να πάρετε του Τειρεσία, που μάντης στη Θήβα ήταν τυφλός, μα η δύναμη κρατάει του νου του ακόμα». Όντως, η δύναμη του νου του κρατούσε· το πνεύμα αύξανε και η σάρκα ελάττωνε. Κι αυτό το ελάχιστο υλικό που έμεινε απ’αυτόν ενταφιάσθηκε το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης στον Άγιο Νικόλαο των Κοπανών.

Υψώνεται τώρα ενώ το σώμα του ενώνεται με τη γη. Αφομοιώνεται με τον τόπο και μαρτυρά: «Ἀδελφοί μου ὑμεῖς, ὀστᾶ μου καὶ σάρκες μου ὑμεῖς. Δεν θα φύγω ποτέ από κοντά σας. Θα είμαι μαζί σας μέχρι την τελική Ανάσταση, όπου θα ενωθούμε αξεδιάλυτα. Σας ακούω· σας αισθάνομαι να βηματίζετε. Είμαι η μνήμη σας και είστε το παρόν μου». Και ο λαός τον αφουγκράζεται και απαντά: «Δε μας χωρίζει ο θάνατός σου· μας ενώνει. Τώρα σε ξέρουμε καλύτερα. Τώρα σε αγαπάμε περισσότερο, γιατί μπορούμε να δούμε τη ζωή σου ολόκληρη, να τη διηγηθούμε. Ξέρουμε ότι έφυγες για να επιστρέφεις. Ἐπιστράφηθι καὶ χάρισαι ημὶν τὸ θεάσασθαί σε, τὸν ημὶν φίλτατον».

Από τη χτεσινή Πανήγυρη του Ναού...

Κυριακή του Θωμά χτες και, σύμφωνα με παλαιό έθιμο της πόλης των Ιωαννίνων, πανηγύρισε όπως κάθε χρόνο ο Ναός μας. Το πρόγραμμα των λατρευτικών ακολουθιών, που τελέστηκαν τόσο το απόγευμα του Σαββάτου όσο και κατά τη διάρκεια της χθεσινής ημέρας, θα το βρείτε σε προηγούμενη ανάρτηση. 

Σήμερα παραθέτουμε φωτογραφικό υλικό από τη Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Αρχιμ. Φιλοθέου, Πρωτοσυγκέλου της Ι. Μ. Ιωαννίνων και συλλειτουργούντων των ιερέων του ναού, π. Αποστόλου και π, Δημητρίου, του προϊσταμένου του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου (Περιβλέπτου), π. Χρήστου, καθώς και των συνταξιούχων εφημερίων του Αγ. Νικολάου «εις Κοπάνους» π. Περικλή και π. Αγγέλου.

Κυριακή του Θωμά «στους Κοπάνους»

Γνωρίζουμε στα μέλη της Αγίας Εκκλησίας μας ότι την ερχόμενη Κυριακή του Θωμά («Αντίπασχα») πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους») πόλεως Ιωαννίνων.

Την παραμονή, Σάββατο 26 Απριλίου, στις 19.00 μ.μ. θα ψαλλεί ο Μέγας Εσπερινός με Αρτοκλασία.

Την κυριώνυμο ημέρα, Κυριακή 27 Απριλίου και ώρα 07.00 π.μ., θα τελεσθεί ο Όρθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ενώ το απόγευμα, στις 7, η Ιερά Παράκληση στον Απόστολο Θωμά.

Ενθύμιον...

«Εις Κοπάνους», Πάσχα 1900...

Χριστός Ανέστη Αληθώς

Ο Αυλώνος Χριστόδουλος στην ενορία μας

 

Τρισάγιο στον τάφο του μακαριστού Μητροπολίτη Ιωαννίνων κυρού Θεοκλήτου τέλεσε το πρωί της Μ. Πέμπης ο Μητροπολίτης Αυλώνος κ. Χριστόδουλος, ο οποίος προεξήρχε χτες στο ναό μας στη Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου και κήρυξε το θείο λόγο.

«Εις Κοπάνους» ο μακαριστός Θεόκλητος

Στην αυλή του Ναού μας, δίπλα στους τάφους των αοιδίμων Μητροπολιτών Ιωαννίνων Δημητρίου και Βελλάς Αθανασίου, ετάφη χτες το απόγευμα ο μακαριστός Μητροπολίτης Ιωαννίνων κυρός Θεόκλητος, μετά την εξόδιο ακολουθία που εψάλη στο Μητροπολιτικό Ναό της πόλης μας, προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Τοποτηρητού της Ιεράς μας Μητροπόλεως κ. Ιερωνύμου.

Διαβάστε και δείτε περισσότερα στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.amen.gr/article17652

Στο blog του Ναού μας, μετά το πέρας της Μ. Εβδομάδας, θα παρουσιάσουμε ένα εκτενές αφιέρωμα στο μακαριστό Μητροπολίτη Ιωαννίνων, μέσα από κείμενα, ομιλίες και πλούσιο αρχειακό φωτογραφικό υλικό.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος

Την τελευταία του πνοή άφησε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο των Ιωαννινων, όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες, ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος.
 
Γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα. Χειροτονήθηκε το 1958 Διάκονος και το 1960 Πρεσβύτερος. Από το 1968 διετέλεσε Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων. Εξελέγη Μητροπολίτης το 1975.

«Ιδού αναβαίνομεν...»

Πορεία στη Μεγάλη Εβδομάδα, μέσα από κείμενα και αναρτήσεις προηγούμενων ετών:

«Προ έξη ημερών του Πάσχα...»:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2011/04/blog-post_8343.html

Το τροπάριο της Κασσιανής:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2013_04_01_archive.html

Μικρό οδοιπορικό στη Μεγάλη Εβδομάδα (α μέρος):

http://eiskopanous.blogspot.gr/2009/04/blog-post_9792.html

Μικρό οδοιπορικό στη Μεγάλη Εβδομάδα (β μέρος):

http://eiskopanous.blogspot.gr/2009/04/blog-post_13.html

Μικρό οδοιπορικό στη Μεγάλη Εβδομάδα (γ μέρος):

http://eiskopanous.blogspot.gr/2009/04/blog-post_18.html

«Εσύ, Μαρία, εσύ ανύψωσες την Εύα»

(Της Λίνας Νικολακοπούλου στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» της 22-23/4/1995)

Ποτέ δεν αγάπησα, δεν ταυτίστηκα, δεν ενστερνίστηκα το προπατορικό αμάρτημα και τις ζωγραφιστές του εικόνες. Το πριν και το μετά του. Ένας Αδάμ και μια Εύα πρώτα αθώοι κι αδαείς μεσ’ στο παράδεισο, μετά φριχτοί κι άθλιοι, ντυμένοι με τη γύμνια τους και το σκοτάδι της δαγκωνιάς της γνώσης, να πορεύονται στο πουθενά της πλάσης.

Με πόνους να γεννήσεις τα παιδιά σου. Υπάρχει άραγε κι άλλος τρόπος;

Με το αίμα σου και τον ιδρώτα σου να καλλιεργήσεις τη γη. Δηλαδή πως αλλιώς να δαμάσεις αυτό που σε ξεπερνάει, το ανερμήνευτο. Για μένα, Παράδεισος και άγνοια δεν πάνε μαζί. Το φως έχει βαρύτητα κι αξία μονάχα σε συνδυασμό με το σκοτάδι. Όλα είναι διπλά. Το καλό και το κακό, η ζωή κι ο θάνατος, η ζωή που δεν είναι ζωή κι ο θάνατος που δεν είναι θάνατος.

Το παραμύθι του Θεού του τιμωρού μόνο αποστροφή και απόγνωση γεννούσε στην ψυχή μου.

Αυτή η οριστικά κομμένη γραμμή της επικοινωνίας και της συνάντησης θνητού και Αιώνιου, μ’ όλο το λάθος στην πλάτη του ανθρώπου φορτωμένο , αυτό το δείγμα ζευγαριού που μ’ ένα φίδι ατέλειωτα θα γεύεται την πτώση, ήτα πολύ βαριά Διαθήκη κι ανελέητη. Πολλά χρόνια μετά, πολύ πρόσφατα τώρα, με δεδομένη εμπειρικά την ορθόδοξη πίστη μου, ξαναγυρίζω στις πηγές να καταλάβω και να μετα – λάβω της Ευαγγελίας το χαρμόσυνο μήνυμα που έφερε στον άνθρωπο ο Χριστός στα λόγια και στο βίο του.

Για την ανύψωση του κόσμου στο Ανάστημά Του, την Ανάσταση της Αληθείας την Τρίτη μέρα κατά τας γραφάς, την ένθεή μας φύση.

Καινή η Διαθήκη, με καινούργια μάτια κι εμείς να την διαβάσουμε, Στα μάτια της Μαγδαληνής είδα τα δάκρυά μου. Θες πόρνη, θες ελεύθερη, γι’ άλλους δαιμονισμένη. Μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινη, που ανύψωσε την Εύα. Σημείο αναφοράς πολύτιμο κι αναίτια για όλους μας κρυμμένο. Το μεγαλείο της γυναίκας που βυθίστηκε στη φύση της, για ν’ ανεβεί απ’ το μηδέν και να βρει το Ένα. Όχι που τη διαλέξανε, μα διάλεξε εκείνη το τι και ποιον περίμενε να βρει και να πιστέψει.

Δαίμονες είναι οι αισθήσεις, πέντε τον αριθμό. Δαίμονας η επιθυμία, δαίμονας και η οργή της γνώσης. Το σύνολο επτά.

Δεν τους παλεύεις με τα όχι και τα μη. Μονάχα με το είμαι. Είμαι κομμάτι από την ύλη αυτού του κόσμου. Είμαι το χάος και το φως, είμαι ο δίπλα, είμαι εσύ, είμαι ο Λόγος, είμαι η Άνοιξη και ΕΙΝΑΙ η Αγάπη.

Την είδε η Μαγδαληνή τη Σταύρωση Του δίπλα στην Παναγία Μητέρα Του, άντεξε την ζωή μετά τον θάνατό Του. Έτρεξε άφοβα στον τάφο του κι είδε αγγέλους που της είπαν για την Ανάσταση. Κι όταν της φανερώθηκε με το λεπτό Του σώμα, σ’ αυτήν τα πρόσφερε τα τελευταία λόγια Του, και το ποτέ ξανά στο αντάμωμά τους, μέχρι το τότε μιας αλλιώτικης συνάντησης...

Κυριακή των Βαΐων

Του Αρχιμ. Επιφ. Θεοδωρόπουλου*

Αναγράφει το «Ωρολόγιο»:

«Πέντε μέρες προ του Νομικού Πάσχα, ερχόμενος ο Ιησούς από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, έστειλε δύο από τους μαθητές του και του έφεραν ένα ονάριο και αφού κάθισε πάνω του εισερχόταν στη πόλη. Ο λαός μόλις άκουσε ότι έρχεται ο Ιησούς (είχαν μάθει και τα περί αναστάσεως του Λαζάρου) έλαβαν στα χέρια τους βάϊα από φοίνικες και πήγαν να τον προϋπαντήσουν. Άλλοι με τα ρούχα τους, άλλοι έκοβαν κλαδιά από τα δένδρα και τα έστρωναν στο δρόμο όπου διερχόταν ο Κύριος και τον ακολουθούσαν. Ακόμα και τα νήπια τον προϋπάντησαν και όλοι μαζί φώναζαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιωαν. ιε΄).

Αυτή τη λαμπρή και ένδοξο πανήγυρη της εισόδου στα Ιεροσόλυμα του Κυρίου εορτάζομε αυτή τη Κυριακή.

Σήμαιναν δε τα βάϊα, οι κλάδοι των φοινίκων, την κατά του διαβόλου και του θανάτου νίκη του Χριστού. Το δε Ωσαννά ερμηνεύεται σώσον παρακαλώ. Το δε πωλάριο της όνου και το κάθισμα του Ιησού πάνω του, ζώου ακάθαρτου κατά τον νόμο τους, σήμαινε τη πρώην ακαθαρσία και αγριότητα των εθνών και την μετά από λίγο υποταγή αυτών στο άγιο Ευαγγέλιο...

*Περίοδος Τριωδίου

Σάββατο του Λαζάρου

Του Αρχιμ. Επιφ. Θεοδωρόπουλου*

Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου.

Αναγράφει το «Ωρολόγιο»:

«Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία που τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ. ι΄, 38-40, Ιωαν. ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα περίπου δύο μίλια. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του.

Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄, 44)

Αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

Το έτος 890 μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κ.λ.π.

Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο.

Η Ανάσταση του Λαζάρου επέτεινε το μίσος των Εβραίων, που μόλις την έμαθαν ζήτησαν να σκοτώσουν τον Λάζαρο και το Χριστό...

Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.

*Περίοδος Τριωδίου

Εσπερινή Προηγιασμένη «εις Κοπάνους»

Εσπερινή Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων θα τελεσθεί στο Ναό μας την ερχόμενη Τετάρτη 9 Απριλίου, 7-9 μ.μ.

Η εξουσία ως διακονία...

Του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Ενώ ο Ιησούς, καθώς πορεύεται με τους δώδεκα μα­θητές του στα Ιεροσόλυμα, προλέγει σ’ αυτούς το επικείμενο πάθος του, δυο από αυτούς, ο Ιάκωβος και ο Ιωάν­νης, που βρίσκονται ακόμη στην προ του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος περίοδο -όπως άλλωστε και οι άλλοι μαθητές-  και συμμερίζονται μάλλον τις αντιλήψεις των Ιουδαίων περί Μεσσίου ως κοσμικού ηγέτη, απευθύνουν προς το διδάσκαλό τους το ακόλουθο αίτημα:

«Διδάσκαλε, θέλουμε να μας κάνεις τη χάρη που θα σου ζητήσουμε». «Τι θέλετε να κάνω για σας;» τους ρώτησε εκείνος. «Όταν θα εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία σου», του αποκρίθηκαν, «βάλε μας να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στα αριστερά σου».

Ο Ιησούς δεν αγανακτεί για το παράλογο αυτό αίτημα των μαθητών, αλλ’ αφού προηγουμένως τους δείχνει το δρόμο του πάθους και της θυσίας χρησιμοποιεί την κατάλληλη αυτή ευκαιρία για να απευθύνει σε όλους τους μαθητές του τα ακόλουθα βαρυσήμαντα λόγια που συνιστούν και το κέντρο του αναγνώσματος:

«Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σ' εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους».

Τα λόγια αυτά είναι αξιοπρόσεκτα, γιατί μας δίνουν το πραγματικό νόημα και περιεχόμενο της ηγεσίας, είτε γενικά στην κοινωνία, είτε ειδικότερα μέσα στην Εκκλησία. Το νόημα αυτό μπορεΐ να συνοψισθεί στη φράση ότι η ηγεσία είναι ταπείνωση και διακονία. Οι άρχοντες και ηγέτες των εθνών καταδυναστεύουν και κατεξουσιάζουν τους υπηκόους τους κάνοντας όχι απλώς χρήση αλλά και κατάχρηση της εξουσίας, όπως φαίνεται από τα σύνθετα ρήματα με το «κατά» που χρησιμοποιεί ο Ιησούς. Το μεγαλείο του χριστιανού ηγέτη δεν βρίσκεται στην εξου­σία και στον πειρασμό που εμφωλεύει σ’αυτόν που την έχει αλλά στη διακονία, στην προσφορά τουεαυτού του για τους άλλους. Οι λέξεις «διάκονος» και «δούλος» που απαντούν στο κείμενό μας δείχνουν και υπογραμμίζουν την αποστολή του ηγέτη, ή, αν προχωρήσουμε λίγο πε­ρισσότερο, την αποστολή της Εκκλησίας μέσα στον κό­σμο. Δεν είναι πηγή δυνάμεως η εξουσία και το αξίωμα που έχει κανείς, αλλ’ αφορμή και μέσο διακονίας. Η αποστολή αυτή απορρέει από το παράδειγμα του ίδιου του θεμελιωτή της Εκκλησίας που δεν ήλθε στον κόσμο για να διακονηθεί αλλά για να διακονήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για την εξαγορά των αιχμαλώτων στη δύναμη του σατανά ανθρώπων.

Τα λόγια αυτά λέγονται από τον Χριστό στους μαθητές του λίγο ακριβώς πριν από το πάθος του· και η Εκκλησία όρισε την ανάγνωση της περικοπής μια εβδομάδα πριν από την εβδομάδα του πάθους, για να θυμίσει στον κάθε χριστιανό που έχει κάποια εξουσία στα χέρια του, είτε μικρή είτε μεγά­λη, ότι η σκέψη του πρέπει να είναι στραμμένη στη δια­κονία και στο πάθος, αν θέλει να είναι πραγματικός μαθη­τής του Χριστού.

Συνοψίζοντας τα νοήματα του σημερινού αναγνώσματος μπορούμε να πούμε τα ακόλουθα:

1.  Το πάθος και ο σταυρός του Χριστού είναι το «λύτρο» που δόθηκε για την εξαγορά των ανθρώπων από την αιχμαλωσία του κακού και αποτελούν την πιό αξιόλογη προσφορά και διακονία προς την ανθρωπότητα. ΄Ο­ποιος δεν αναγνωρίζει αυτή την προσφορά, εξακολουθεί να είναι δέσμιος των προβλημάτων του ή τρέπεται σε άλλες απατηλές λύσεις πού οδηγούν στην απογοήτευση.

2.  Ο σατανικός πειρασμός της εξουσίας που μπορεί να φωλιάζει σε κάθε ηγέτη, μικρό ή μεγάλο, εκκλησιαστι­κό ή κοσμικό, είναι δυνατό να τον οδηγήσει στην προσω­πική του ικανοποίηση και όχι στην ταπεινή και γόνιμη εκπλήρωση της αποστολής του, που είναι η προσφορά τουεαυτού του στην υπηρεσία των πολλών.

Και 3. Η φιλοδοξία του χριστιανού είναι νόμιμη και αξιέπαινη, όταν συμπίπτει με την επιθυμία του να μιμηθεί το πάθος του Χριστού, βέβαια όχι πάντοτε με την έννοια του μαρτυρίου αλλά με τις συνέπειες που μπορεί να έχει μια γνήσια εκπροσώπηση του χριστιανισμού μέσα σ’ έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Πηγή: Amen.gr

Το μυστήριο του Ευχελαίου

Τὸ Εὐχέλαιο εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο τελεῖται στὸ Ναὸ ἡ στὸ σπίτι γιὰ τὴν ἴαση σωματικῶν καὶ ψυχικῶν ἀσθενειῶν. Τὸ Εὐχέλαιο τῆς Μ.Τετάρτης δὲν ἔχει κάποια μαγικὴ ἐπενέργεια στὴν πνευματική μας ζωή, ἀλλὰ εἶναι μιὰ ἄρρηκτη ἀλυσίδα μαζί μὲ τὰ ἄλλα Μυστήρια στὰ ὁποῖα θὰ πρέπει νὰ συμμετέχουμε, π.χ. Ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία.

Ἡ σύσταση τοῦ Μυστηρίου

Ἡ σύσταση τοῦ εὐχελαίου, ὅπως καὶ τῶν ὑπόλοιπων μυστηρίων, ἀνάγεται στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ μάλιστα τὴν Καθολικὴ Ἐπιστολὴ Ἰακώβου (ε´ 14-15). Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική: Εἶναι κάποιος ἀπὸ σᾶς ἄρρωστος; Νὰ προσκαλέσει τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας νὰ προσευχηθοῦν γι᾿ αὐτὸν καὶ νὰ τὸν ἀλείψουν μὲ λάδι, ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Καὶ ἡ προσευχὴ ποὺ γίνεται μὲ πίστη θὰ σώσει τὸν ἄρρωστο· ὁΚύριος θὰ τὸν κάνει καλά. Κι ἂν ἔχει ἁμαρτίες, θὰ τοῦ τὶς συγχωρέσει.

Ἔτσι, ἡ ἀποστολικὴ παραγγελία ἀποτέλεσε τὴ βάση πάνω στὴν ὁποία θεμελιώθηκε ἡ πίστη καὶ ἡ τελετουργικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας. Τελετουργοὶ τοῦ φιλανθρώπου τούτου μυστηρίου εἶναι οἱ πρεσβύτεροί της Ἐκκλησίας, προσκαλούμενοι γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ στὴν οἰκία τοῦ ἀρρώστου χριστιανοῦ. Πλησίον τοῦ ἀσθενοῦς προσεύχονται θερμά. Ἐπικαλοῦνται τὴ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος γιὰ νὰ εὐλογηθεῖ τὸ λάδι ποὺ παρατίθεται. Καὶ στὴ συνέχεια ἀλείφουν τὸν ἄρρωστο χριστιανὸ μὲ τὸ εὐλογημένο πλέον ἔλαιο. Ἡ ἐπάλειψη μὲ τὸ εὐλογημένο ἔλαιο, σώζει τὸν ἄρρωστο.

Ἡ τέλεση τοῦ Μυστηρίου

Ἡ ἀκολουθία τοῦ εὐχελαίου τελεῖται «εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος». Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ σωματικὴ ἀσθένεια θεωρεῖταιὡς ὁ πικρὸς καρπὸς τῆς ἁμαρτίας. Ὁποιαδήποτε ἀσθένεια, ὡς διαταραχὴ τῆςἁρμονικῆς λειτουργίας τοῦ σώματος, ὀφείλεται σὲ πνευματικὰ αἴτια καὶ κυρίως στὴ διαταραχὴ τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Στὰ ἱερὰ κείμενα δὲν παρουσιάζεται μόνο ἡ στενὴ σύνδεση τῆς ἀσθένειας μὲ τὴν ἁμαρτία ἀλλὰσυγχρόνως ὑποδεικνύεται καὶ ὁ τρόπος τῆς θεραπείας: ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὸν Θεό...

Τὰ ὁρατὰ στοιχεῖα τοῦ Εὐχελαίου

Γιὰ τὴν τέλεση τοῦ μυστηρίου τοποθετεῖται πάνω σε κάποιο τραπέζι τὸεὐαγγέλιο, μικρὴ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, κανδήλα ἀναμμένη καὶ δοχεῖο μὲ ἀλεύρι, δίπλα στὸ ὁποῖο ἀνάβονται ἑπτὰ κεριά. Ἡ κανδήλα πρέπει νὰ εἶναι καθαρὴ καὶμέσα τοποθετεῖται ἁγνὸ λάδι, ἔνδειξη καθαρῆς καὶ ὁλοπρόθυμης προσφορᾶς στὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ καλὸς Σαμαρείτης στὴν ὁμώνυμη παραβολή, περιποιεῖται στοργικὰ τὸν τραυματία ρίχνοντας στὶς πληγές του λάδι καὶ κρασί. Τὸ λάδι, μετὰ τὶς εὐχὲς τῶν ἱερέων, δὲν εἶναι πιὰ κοινὸ λάδι· ὅπως καὶ στὴβάπτιση: τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας, μετὰ τὶς εὐχὲς τοῦ λειτουργοῦ, δὲν εἶναι πιὰκοινὸ νερό.

Στὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας γίνεται ἡ χρίση μὲ τὸ ἁγιασμένο ἔλαιο. Χρίεται σταυροειδῶς τὸ μέτωπο, τὸ σαγόνι, οἱ δύο παρειὲς καὶ τὰ χέρια μέσα στὴν παλάμη καὶ στὸ ἐξωτερικό τους μέρος. Μ᾿ αὐτὴ τὴν χρίση, ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ θεραπεύσει τὸ πνεῦμα, τὶς σκέψεις καὶ ὁλόκληρο τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο.Ἀκόμη, νὰ δίνει δύναμη σ᾿ ἐκεῖνα τὰ μέλη τοῦ σώματος μὲ τὰ ὁποῖα κάνουμε τὶς περισσότερες πράξεις· (π.χ.τὰ χέρια εἶναι τὰ μέλη ποὺ ἐκτελοῦν τὶς ἐντολὲς τοῦμυαλοῦ μας).

Παρεξηγημένες ἐκδοχὲς τοῦ Μυστηρίου

1. Πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα, ὁρισμένοι θεωροῦν ὅτι μὲ τὴν συγχωρητικὴ εὐχὴ τοῦ εὐχελαίου ἀναπληρώνουν τὴν ἐξομολόγηση, ποὺ δὲν κάνουν γιὰ διάφορους λόγους. Ἡ συγχωρητικὴ εὐχὴ τοῦ εὐχελαίου δὲν καταργεῖ τὴν ἐξομολόγηση. Ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν, ποὺ παρέχεται στὸ μυστήριο τοῦ εὐχελαίου, δὲν ἀναφέρεται στὰ ἁμαρτήματα ποὺ γνωρίζουμε καὶ δὲν ἐξομολογούμαστε, ἀλλὰ σὲ ὅσα μικρὰ ξεχάσαμε ἢ ἀγνοοῦμε. Διότι κανένα μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας δὲνἀναιρεῖ τὸ ἄλλο, ἀλλὰ τὸ ἕνα συμπληρώνει τὸ ἄλλο μέσα στὸ μεγάλο «μυστήριο» τῆς Ἐκκλησίας.

2. Μία ἄλλη παρεξήγηση συμβαίνει μὲ τὸ ἀλεύρι, ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ τὴστήριξη τῶν κεριῶν. Ὁρισμένοι πιστοὶ δὲν ἀρκοῦνται στὴ χρίση μὲ τὸ ἁγιασμένο ἔλαιο, ἀλλὰ ζητοῦν καὶ ἀλεύρι γιὰ διάφορες χρήσεις: νὰ τὸ βάλουν κάτω ἀπὸ τὸμαξιλάρι τοῦ παιδιοῦ τους «γιὰ νὰ δείξει ὁ Θεὸς τὸ τυχερό τους», ἢ «γιὰ νὰ φύγει τὸ κακὸ ἀπὸ τὸ σπίτι», ἢ γιὰ νὰ τὸ ἀραιώσουν μὲ νερὸ καὶ νὰ τὸ πιεῖ ὁ ἀσθενής.Ἐπειδὴ τὰ παραπάνω ἐγγίζουν τὴ δεισιδαιμονία, πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι τὸμυστήριο ὀνομάζεται εὐχέλαιο καὶ ὄχι «εὐχάλευρο». Ἐκεῖνο ποὺ ἁγιάζεται εἶναι τὸ λάδι καὶ ὄχι τὸ ἀλεύρι.

3. Ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη παρεξήγηση, ποὺ συνιστᾶ σύγχυση τοῦ σκοποῦ τοῦεὐχελαίου. Πολλοὶ ζητοῦν εὐχέλαιο γιὰ νὰ ἐγκαινιάσουν τὸ καινούργιο τους σπίτιἢ τὸ κατάστημα. Γιὰ τὰ σπίτια, τὰ καταστήματα, τὰ ὀχήματα καὶ ὅλα τὰὑπόλοιπα ὑπάρχουν οἱ ἀντίστοιχες ἁγιαστικὲς πράξεις. Ἀκόμη, δὲν εἶναι καὶ λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ ζητοῦν ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ τελέσει ἁγιασμὸ καὶ εὐχέλαιο μαζί, πράγμα ποὺ δείχνει σύγχυση καὶ παρεξήγηση. Λὲς καὶ χρειάζεται περισσότερεςἀπὸ μία ἁγιαστικὲς πράξεις γιὰ νὰ ζητήσουμε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

4. Μία ἄλλη παρεξήγηση συνδέεται μὲ τὴν ἀντίληψη ὅτι τὸ εὐχέλαιο ἀφορᾶ τοὺς ἑτοιμοθάνατους καὶ ὅσους γενικὰ βρίσκονται στὴν τελικὴ φάση τῆς ἀσθενείας τους. Παρατηρεῖται ἄλλοτε μία ἀποφυγὴ τελέσεως τοῦ εὐχελαίου ἀπὸ τὸ φόβο μήπως προκληθεῖ ἡ ἐπισπευσθεῖ ὁ θάνατος τοῦ ἀσθενῆ. Ὁ φόβος αὐτός, ὅμως, εἶναι ἀδικαιολόγητος. Οἱ συγγενεῖς φοβοῦνται νὰ τὸ ποῦν στὸν ἀσθενῆ. Ὁἀσθενὴς φοβᾶται νὰ τὸ ζητήσει. Τὸ εὐχέλαιο εἶναι γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὴ ζωή. Γιὰὑγεία καὶ ζωὴ μιλοῦν ὅλες οἱ αἰτήσεις καὶ οἱ εὐχὲς τοῦ μυστηρίου.

Τέλος, εἶναι δυνατὸ νὰ διατυπωθεῖ καὶ μία ἔνσταση: γιατί δὲν θεραπεύει πάντοτε; τὸ μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου δὲν συστάθηκε γιὰ νὰ καταργεῖ κάθε ἀσθένεια, τὸν θάνατο καὶ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Πολλὲς φορὲς φέρνει ἔμμεση θεραπεία. Ἄλλωστε, ἡ θεραπεία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἴδια χάρη παρέχεται σὲ ὅλους· ὅλοι ὅμως δὲν θεραπεύονται. Ἡ θεραπεία μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι πάντοτε γιὰ τὸ εὐρύτερο συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου. Παραμένει γιὰ νὰπαιδαγωγήσει ἴσως τὸν ἀσθενῆ καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει μὲ βεβαιότητα στὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία· ὅποτε καὶ πάλι ἐπιτυγχάνεται ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τοῦμυστηρίου.

Ἀπαραίτητα ὑλικά

Γιὰ τὸ Εὐχέλαιο ἀπαραιτήτως χρειάζονται τὰ παρακάτω:

α) ἕνα κανδήλι μὲ λάδι ἐλιᾶς (καὶ λίγο κόκκινο κρασὶ)

β) θυμιατὸ καὶ θυμίαμα

γ) εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἡ τῆς Παναγίας ἡ κάποιου Ἁγίου

δ) μία κούπα μὲ ἀλεύρι προκειμένου ἔπειτα νὰ ζυμωθεῖ καὶ νὰ γίνει πρόσφορο

ε) ἑπτὰ (7) κεράκια ὅσα εἶναι καὶ τὰ Εὐαγγέλια ποὺ θὰ ἀναγνωσθοῦν στὸΕὐχέλαιο

στ) τὰ ὀνόματα « ὑπὲρ ὑγείας» τῶν ἐπιτελούντων τὸ Εὐχέλαιο

ζ) μία θρυαλλίδα (μπατονέτα) γιὰ τὴ χρίση τοῦ ἁγίου ἐλαίου.

Τὸ ἁγιασμένο ἔλαιο φυλάσσεται καὶ δὲν πετιέται! Πρέπει νὰ καίγεται στὸ κανδήλι μέχρι τέλους. Μετὰ τὴ πλήρη καύση, ἡ καντηλήθρα καὶ ὅσα χρησιμοποιηθοῦν γιὰ τὸ καθάρισμα τοῦ ἔσωθεν περιεχομένου, καίγονται σὲ ἀσφαλῆ τόπο.