«Και δος ημίν εν παντί χρόνω και καιρώ...»

Ο θυσίαν αινέσεως και λατρείαν ευάρεστον, την λογικήν ταύτην και αναίμακτον θυσίαν προσδεχόμενος παρά των επικαλουμένων σε εν όλη καρδία Χριστέ ο Θεος ημών, ο Αμνός και Υιός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου, ο μόσχος ο άμωμος, ο μη δεχόμενος αμαρτίας ζυγόν και τυθείς δι' ημάς εκών, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, τους δε εσθίοντας αγιάζων, ο εις ανάμνησιν του εκουσίου Πάθους σου, και της ζωοποιού τριημέρου Εγέρσεώς σου, κοινωνούς ημάς αναδείξας των αρρήτων και αναδείξας των αρρήτων και επουρανίων και φρικτών σου Μυστηρίων, του αγίου σου Σώματος και του τιμίου σου Αίματος, τήρησον ημάς τους δούλους σου, τους διακόνους, τους άρχοντας ημών, τον στρατόν, και τον περιεστώτα λαόν, εν τω σω αγιασμώ, Και δος ημίν εν παντί χρόνω και καιρώ μελετάν την σην δικαιοσύνην, όπως, προς το σον θέλημα οδηγηθέντες και τα ευάρεστά σοι ποιήσαντες, άξιοι γενώμεθα και της εκ δεξιών σου παραστάσεως, όταν ελεύση κρίναι ζώντας και νεκρούς, Τους εν αιχμαλωσία αδελφούς ημών ανάρρυσαι, τους εν ασθενεία επίσκεψαι, τους εν κινδύνοις θαλάσσης κυβέρνησον, και τας προαναπαυσαμένας ψυχάς επ' ελπίδι ζωής αιωνίου ανάπαυσον, όπου επισκοπεί το φως του προσώπου σου, και πάντων των δεομένων της σης βοηθείας επάκουσον, ότι συ ει ο δοτήρ των αγαθών, και σόι την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω σου Πατρί, και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν, και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων (Από τη Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου).