Καλή χρονιά!

Ευχές από την Ενορία μας στους αναγνώστες και στις αναγνώστριες του blog «Εις Κοπάνους» για μια καλή και ευλογημένη χρονιά, με πλούσιες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος!

Γεννήθηκε από Παρθένο...

Άγγελος ευαγγελίσθηκε στη Μαρία τη γέννηση του Χρίστου ως ανθρώπου, και Άγγελος ευαγγελίσθηκε στη Μαγδαληνή Μαρία τη φοβερή ανάσταση από τον τάφο. Νύχτα γεννιέται ο Χριστός στη Βηθλεέμ και πάλι νύχτα ξαναγεννιέται στη Σιών από τον τάφο. 

Με σπάργανα καταδέχεται να τυλιχθεί στη γέννηση, με σπάργανα και στην ταφή ξανατυλίγεται. Δέχεται σμύρνα όταν γεννήθηκε, σμύρνα και αλόη στην ταφή καταδέχεται. Εκεί άνδρας της Μαρίας ονομάζεται αυτός που δεν είναι άνδρας της, και εδώ ο Ιωσήφ που είναι απ’ την Αριμαθαία αναδεικνύεται ο κηδευτής της ζωής μας. Στη Βηθλεέμ και σε φάτνη ο τόπος της γεννήσεως, αλλά και στον τάφο σαν σε φάτνη ο τόπος της αναστάσεως.

Πρώτοι από όλους οι ποιμένες ευαγγελίζονται τη γέννηση του Χριστού, αλλά και πρώτοι από όλους ποιμένες του Χρίστου οι μαθητές ευαγγελίσθηκαν την αναγέννηση του Χρίστου από τους νεκρούς. Εκεί φώναξε το χαίρε ο Άγγελος προς την Παρθένο, και εδώ το χαίρετε ανέκραξε προς τις γυναίκες ο Άγγελος της μεγάλης αποφάσεως του Θεού, ο Χριστός...

Όπως ο Χριστός γεννήθηκε από Παρθένο, αφήνοντας σφραγισμένες τις κλειδαριές της παρθενίας, που εκ φύσεως είναι κλειστές και τις ανοίγει η μητρότητα, έτσι ακριβώς πραγματοποιήθηκε η αναγέννηση του Χρίστου από τον τάφο, χωρίς να ανοίξουν οι σφραγίδες του.

άγιος Επιφάνιος Σαλαμίνος

 

Η σφαγή των νηπίων

Η σφαγή των νηπίων (μνημονεύεται σήμερα). 

Λεπτομέρεια από "Προσκυνητάρι των Αγίων Τόπων", Βυζαντινό Μουσείο Μακρινίτσας, 2021.

Χριστούγεννα είναι ακριβώς αυτό...

Χριστούγεννα είναι ακριβώς αυτό: Το ότι έγινε ορατό το μέτρο και η ποιότητα η ανθρώπινη. Το ότι καταλάβαμε ότι ο άνθρωπος δεν μοιάζει με τίποτα... Ή μάλλον μοιάζει μόνο με τον Δημιουργό-Πατέρα του. Και όλο αυτό το μεγαλειώδες μυστήριο ο Χριστός το "σκέπασε" με ευτελέστατα σπάργανα μέσα από τα οποία λάμπει «ὁ τῆς θεότητος Του πλοῦτος».

Χρειάζονται λοιπόν μάτια ειλικρινή και υγιή, όχι μυωπικά, ούτε με αχρωματοψία, για να μπορέσουν να δουν αυτόν τον πλούτο της θεότητος! Σε όλη την παρουσία του ο Χριστός, και με την φανέρωση της ανθρώπινης ποιότητας και με τον υπονοιασμό της θεϊκής του υπόστασης, πάντοτε θεωρούσε και θεωρεί, πάρα πολύ άδικη και υπερβολικά συντριπτική για την ανθρώπινη ελεύθερη βούληση, την κυριαρχική απόλυτη και αδιαμφισβήτητη παρουσία του! Γι’ αυτό σαρκώθηκε μικρός και γυμνός! Γι’ αυτό μπήκε άγνωστος σ’ αυτό τον κόσμο, που κυνηγάει εντυπώσεις. Γι’ αυτό «ἐπράχθη ἐν ἡσυχία Θεοῦ, μυστήρια κραυγῆς» (Ιγνάτιος ο Θεοφόρος).

Αρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Η φυγή στην Αίγυπτο...

Η φυγή στην Αίγυπτο. 

Λεπτομέρεια πολύπτυχου, Εθνική Πινακοθήκη Μπολόνια, Ιταλία, 2022.

Τα Χριστούγεννα σημαίνουν...

Τα Χριστούγεννα, μεταξύ άλλων, σημαίνουν έκκληση στη γενναιοδωρία. Όχι μόνο στην ανταλλαγή και διακίνηση -καλόγουστων ή κακόγουστων, χρηστικών ή διακοσμητικών, "πνευματικών" ή "υλικών"- αγαθών, όσο στην προσφορά των πρώτων υλών που γεννούν και χτίζουν μια σχέση, όπως αισθημάτων και τρυφερότητας, σπλαχνικών βλεμμάτων και χειρονομιών αγάπης. 

Παναγιώτης Υφαντής

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2022

 

«Τοῦ δέ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν. Μνηστευθείσης γάρ τῆς μητρός αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρίν ἤ συνελθεῖν αὐτούς εὑρέθη ἐν γαστρί ἔχουσα ἐκ Πνεύματος ἁγίου» (Ματθ.1, 18 ).

Ἐπίκαιρη ὁμιλία ὑπό τοῦ πρωτ. Λάμπρου Χ. Τσιάρα. Ἰωάννινα

Μέσα σέ ἕνα στίχο, ἀγ. ἀδελφοί, ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος διατυπώνει μέ τρόπο λιτό καί ἀπολύτως καθαρό τό «μέγα μυστήριον τῆς εὐσεβείας». Καί αὐτό τό μυστήριον  εἶναι ὅτι «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄.Τιμ. 3, 16). Γιά δύο πράγματα ἐνδιαφέρεται νά μᾶς πληροφορήσει ὁ θεόπνευστος Εὐαγγελιστής: Τό ἕνα εἶναι, ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονός ὑπερφυσικό, πού ἔγινε μέ τήν ἐπενέργεια τοῦ ἁγ.Πνεύματος ἐπί τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, καί τό ἄλλο εἶναι, ὅτι περί τοῦ γεγονότος τούτου ἐλάλησαν οἱ Προφῆται:  «ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ἡσαΐας, 8^ος αἰ. π.Χ.).

Μέ τή βοήθεια τοῦ Εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ καί τῆς διασωθείσης Παραδόσεως, μποροῦμε νά βάλουμε τά γεγονότα σέ μιά σειρά… Ὁ Θεός «ἐπέβλεψεν ἐπί τήν προσευχήν τῶν ταπεινῶν» Ἰωακείμ καί Ἄννης, καί, παρά τήν στειρότητα τῆς Ἄννης καί τό προχωρημένο τῆς ἡλικίας καί τῶν δυό συζύγων, τούς χάρισε τέκνο εὐλογημένο, τήν Μαριάμ, τήν ὁποία, μόλις τριετίζουσα, ἀφιέρωσαν στό ναό τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, «ἡτοίμασε τό σκήνωμα αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος», ὥστε ἡ μικρή κόρη νά καταστεῖ ὁ ἔμψυχος ναός καί τό κατοικητήριό του. Ὅταν ἡ Μαριάμ μεγάλωσε σάν κορίτσι καί δέν μποροῦσε πλέον νά παραμένει στόν ναό, οἱ δέ γονεῖς της μᾶλλον θά εἶχαν ἀποθάνει, οἱ ἄνθρωποι τοῦ  Ἰουδαϊκοῦ Συμβουλίου - ἀνθρωπίνως σκεπτόμενοι - , ἀποφάσισαν νά τήν ἀποκαταστήσουν, μνηστεύοντάς την μέ τόν Ἰωσήφ, ἄνδρα σώφρονα καί εὐλαβῆ, καταγόμενον  “ἐκ γένους Δαυΐδ„ , πού εἶχε ζήσει στό παρελθόν ἔγγαμο βίο κι εἶχε μεγαλώσει καί παιδιά. Ἀλλά, πρίν ἡ παρθένος κόρη ὁδηγηθεῖ στήν οἰκία τοῦ Ἰωσήφ, πῆγε κι ἔμεινε γιά κάποιον καιρό στή Ναζαρέτ. Ἐκεῖ δέχτηκε τήν ἐπίσκεψη καί τόν χαιρετισμό τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, καί, κυρίως, ἔλαβε τήν καλή ἀγγελία, ὅτι κρίθηκε ἄξια ἐξαιρετικῆς καί μοναδικῆς μεταξύ τῶν γυναικῶν   τ ι μ ῆ ς  ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ: τῆς εἶπε δηλ. ὅτι θά συλλάβει καί θά γεννήσει τόν  Υἱόν τοῦ ‘Υψίστου, ὁ ὁποῖος θά  εἶναι  Σωτήρας καί Βασιλέας αἰώνιος. Ἡ Μαρία ἀπορεῖ γιά τό πρωτάκουστο καί ζητεῖ νά πληροφορηθεῖ· «πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω;» Κι ὁ Ἄγγελος τῆς  ἀποκρίθηκε καί τῆς εἶπε·  “Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπί σέ καί δύναμις ‘Υψίστου ἐπισκιάσει σοι». Γι’ αὐτό – συνέχισε – καί τό ἅγιον Βρέφος πού θά γεννηθεῖ μέ τόν ὑπερφυσικό ἐτοῦτο τρόπο, θά ἀναγνωρισθεῖ ὡς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἀπορεῖ, ρωτάει, μαθαίνει, πιστεύει καί, ὄχι μόνο θέτει τόν ἑαυτό της στή διακονία τοῦ θείου Μυστηρίου, ἀλλά καί εὔχεται γιά τήν πραγματοποίησή του: “ Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου , γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου„ , ἀπάντησε. Νά σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ἡ Παρθένος δέν ἐπελέγη ἐπειδή ἦταν ἁπλῶς ἡ καλύτερη, συγκριτικά, μεταξύ τῶν γυναικῶν, ἀλλ’ ἐπειδή ἦταν ἡ ἀπόλυτα καλύτερη καί ἁγιώτερη καί τιμιώτερη, ἀκόμη καί αὐτῶν τῶν ἀγγελικῶν Δυνάμεων, ὥστε νά ταιριάζει νά εἶναι μητέρα τοῦ Θεοῦ (Νικ.Καβάσιλας).

   Οὖσα ἀπολύτως προσηλωμένη ἡ Παρθένος στόν Θεό μέ ὅλη της τήν ὕπαρξη καί τή θέληση καί τήν ἐνέργεια, δέν ἄφησε ποτέ νά τήν ἀγγίξει ἡ κακία. Μεγαλωμένη στό ναό μέ τόν Νόμο καί τούς Προφῆτες, μέ τήν νυχθήμερη προσευχή, καί τήν ἀπόλυτη ἀφοσίωσή της στόν Θεό, οἰκοδόμησε ἐντός της ρωμαλέο λογισμό, ἀτσάλινη θέληση, μεγαλειώδη σωφροσύνη, ὥστε νά τρέψει σέ φυγή κάθε ἁμαρτία καί πονηρία, καί νά φτάσει ὡς τό ὕψιστο σημεῖο τοῦ ἀνθρωπίνως δυνατοῦ. Μέ ὅλ’ αὐτά ἡ Παρθένος κατάφερε νά ἑλκύσει ἀπάνω της τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἐπιβλέψει «ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ», καί νά λάβει σάρκα ἀπό τήν σάρκα της, κι ὄχι μόνο σάρκα ἀλλά καί ψυχή καί νοῦ καί θέληση κι ἐνέργεια ἀνθρώπινη. Μέ μιά φράση, « ἡ Παρθένος δέν χρησιμοποιήθηκε ἁπλῶς ὡς ἄβουλο καί ἄψυχο ὑλικό κι “ ἔγινε„ ὅ,τι ἔγινε, δίχως ἡ ἴδια νά πράξει τίποτε» (Νικ.Καβάσιλας). Χωρίς τήν συγκατάθεση καί τήν συνεργία της, ὁ Θεός δέν θά παραβίαζε τίς πύλες τῆς ἀνθρωπότητος, διότι δέν θέλει νά μᾶς σώσει μέ τή βία.

Τώρα, μιά λεπτομερής ἀναφορά στήν ἐπίσκεψη τῆς Θεοτόκου – μετά τόν Εὐαγγελισμό της – στήν Ἐλισάβετ, θά μᾶς πήγαινε μακρυά. Θά ποῦμε μόνο, ὅτι πηγαίνοντας ἐκεῖ, «εἰς τήν ὀρεινήν» ἄκουσε τήν συγγενή της Ἐλισάβετ – φωτισμένη ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ – νά ἐπιβεβαιώνει, ὅτι – δέχεται τήν ἐπίσκεψη τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖ ἔμεινε ἥ Μαριάμ τρεῖς μῆνες, ὥσπου ἡ Ἐλισάβετ γέννησε τόν Ἰωάννη· καί ἐπέστρεψε…,  ποῦ ἐπέστρεψε;  Στόν ναό;  ὄχι· στό σπίτι τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ; ὄχι· «ὑπέστρεψεν εἰς τόν  οἶκον αὐτῆς», καθώς μᾶς πληροφορεῖ ὁ Λουκᾶς, πού γνωρίζει τά πράγματα καί τά γεγονότα ἀπό τήν πιό ἔγκυρη κι ἀξιόπιστη πηγή: τήν ἴδια τήν Παρθένο.

***

 

   Τό τελευταῖο σημεῖο τῆς πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως εὐαγγελικῆς .περικοπῆς, ἀναφέρεται στόν προβληματισμό τοῦ Ἰωσήφ, καθώς πρόσεξε καί εἶδε ὅτι ἡ μνηστή του ἦταν ἔγκυος. Βεβαίως ἔβλεπε τήν ἀθωότητα τῆς Μαρίας καί δέν ἔβανε κακό μέ τό μυαλό του. Ἀλλά τό δίλημμα ἐνώπιόν του ἤτανε μεγάλο: νά τήν ἐκθέσει σέ δημόσιο χλευασμό καί στίς αὐστηρές συνέπειες τοῦ Νόμου; Δέν τό ἤθελε. Ἀλλά καί νά τήν πάρει στό σπίτι του δέν μποροῦσε, γιατί ἦταν ἄνθρωπος εὐσεβής καί πιστός στό Νόμο… Ἀπό τή δύσκολη θέση τόν ἔβγαλε ὁ Θεός· Κι ἐνῶ λοιπόν εἶχε σκεφθεῖ νά ἀπολύσει κρυφά τήν μνηστή του, Ἄγγελος Κυρίου ἐμφανίζεται στόν ὕπνο του καί τοῦ λέγει: Ἰωσήφ, ἀπόγονε τοῦ Δαυΐδ, μή φοβηθεῖς νά πάρεις σπίτι σου Μαριάμ τήν γυναῖκα σου, διότι αὐτό πού συμβαίνει μέσα της εἶναι «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου». Τοῦ ἀναθέτει δέ καί τήν τιμητική ἀποστολή, νά εἶναι ὁ θετός πατέρας τοῦ παιδιοῦ. Βεβαίως ὁ Ἰωσήφ, ὡς σώφρων καί θεοφοβούμενος ἄνθρωπος, ἔκαμε ὅπως τόν πρόσταξε ὁ Ἄγγελος Κυρίου: πῆρε στό σπίτι του τήν μνηστή του καί δέν τήν γνώρισε ποτέ ὡς σύζυγο, ἀντιλαμβανόμενος ἀπολύτως, ὅτι κλήθηκε ἀπό τόν Θεό νά διακονήσει τό μέγα μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, καί ὅτι ὁ ρόλος του δεν εἶναι αὐτός τοῦ συζύγου, ἀλλά τοῦ προστάτη τῆς ἁγνότητος τῆς Θεομήτορος, καί, παράλληλα τῆς νομικῆς κάλυψης τοῦ παιδιοῦ.

***   

   Ἀκούοντας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, αὐτά πού σᾶς λέμε τώρα, κάποιοι ἀδελφοί μας, ἴσως προβληματίζονται, γιατί δυσκολεύονται νά πιστέψουν στό λόγο τοῦ Ἀρχαγγέλου πρός τήν Παρθένο, «ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα»: στόν Θεό δηλ. δέν εἶναι τίποτα ἀδύνατο· (Λουκ.α, 37). Ὁ ἐκ τῶν μεγίστων θεολόγων καί πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, λέγει τά ἑξῆς, σχετικῶς μέ τό ἀειπάρθενον τῆς Θεοτόκου: «ὅπως εἰς τήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου σύλληψιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἡ Μαρία ἦτο ἀπείρανδρος καί ἀπειρόγαμος, ἔτσι καί εἰς τήν γέννησιν ὁ τεχθείς τήν αὑτῆς παρθενίαν ἐφύλαξεν ἄτρωτον, μόνος διελθών δι’ αὐτῆς καί κεκλεισμένην τηρήσας αὐτήν». Τα λόγια τοῦ Δαμασκηνοῦ συστοιχοῦν ἀπολύτως μέ τήν προφητεία τοῦ Ἰεζεκιήλ (6^ος αἰ. π.Χ.), ὁ ὁποῖος τήν Παρθένο ἐννοώντας, μιλάει γιά τήν πύλη πού βλέπει κατά ἀνατολάς καί λέγει· αὐτή ἡ πύλη ἦτο κεκλεισμένη. Καί ὁ Κύριος μοῦ εἶπε, (συνεχίζει): «Υἱέ ἀνθρώπου ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, καί οὐκ ἀνοιχθήσεται, καί οὐδείς οὐ μή διέλθῃ δι’ αὐτῆς· ὅτι Κύριος ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ εἰσελεύσεται δι’ αὐτῆς καί ἔσται κεκλεισμένη» (Ἰεζ.43, 27ἐξ.).

   Θαῦμα ὄντως αὐτό, τό τῆς ἀειπαρθένου. Ἀλλά τό μέγιστο θαῦμα καί μυστήριο εἶναι τό ὅτι «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο». Τό θαῦμα τῆς Θεοτόκου ἁπλῶς ὑπεμφαίνει (=ὑποδηλώνει) τό μέγιστο θαῦμα τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως… Ὁ Θεός, λοιπόν, ἐρχόμενος εἰς τόν κόσμον, δέν συνοδεύεται ἀπό ἀστραπές καί καταιγίδες· δέν συντρίβει ὅ,τι συναντάει  ἐμπρός του· κατέρχεται ἀθόρυβα «ὡς ὑετός ἐπί πόκον», ὡσάν ψιλή δροσούλα ἀπάνω στό ποκάρι. Τό ἴδιο κι ὅταν ἀνασταίνεται: ἐξέρχεται τοῦ τάφου χωρίς νά χρειασθεῖ νά θρυμματίσει τόν λίθον τοῦ μνήματος· οὔτε κἄν νά τόν μετακινήσει. Βγαίνει καί φεύγει, ἀφήνοντας τόν τάφο σφραγισμένο, καί τούς φύλακες νά μήν ἔχουν ἀντιληφθεῖ τήν ἔξοδό του. Ὁ λίθος θά κυλισθεῖ ὕστερα, ἀπό τόν ἄγγελο, γιά νά διαπιστώσουν οἱ μυροφόρες μαθήτριες τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἔπειτα, ὅταν πηγαίνει νά συναντήσει τούς μαθητές στό ὑπερῶον, δέ χτυπάει γιά νά τοῦ ἀνοίξουν· ἐμφανίζεται ἀνάμεσά τους καί τούς δείχνει τίς πληγές του. Κάποια φορά ἔφαγε κιόλας μαζί τους, ἀλλά, καί «ἄφαντος ἐγένετο ἀπ’ αὐτῶν», χωρίς δηλ. ν’ ἀνοίξει ἡ πόρτα γιά νά ἐξέλθει. Μά εἶναι δυνατόν, αὐτός πού δημιούργησε τούς φυσικούς νόμους, νά ὑποτάσσεται σ’αὐτούς, καί νά μήν μπορεῖ νά τούς ἀναστείλει ὅταν θέλει; Τί εἶναι τό θαῦμα; ἀναστολή εἶναι τῶν φυσικῶν νόμων, ὅταν ὁ Θεός τό θέλει.

***

   Ἀγαπητοί ἀδελφοί. Κάποτε στά χρόνια τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς Ἀναγέννησης στήν Εὐρώπη τέθηκε τό ἐρώτημα: «γιατί ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος; Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους ἡ ἀπάντηση εἶναι δοσμένη μέσ’ἀπό τά κείμενα τῆς θείας Γραφῆς καί, ἀκολούθως, ἀπό τήν Ἀποστολική καί ἁγιοπατερική Παράδοση. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός, ὄντας ἄναρχος καί αἰώνιος καί ἀνεξιχνίαστος Θεός, ἦρθε στόν κόσμο μας, ἀπό ἄφατη φιλανθρωπία κινούμενος, καί πῆρε ἀπάνω του τή φύση μας, τό εἶναι μας, τή ζωή μας, ἔτσι ὥστε ἡ γέννησή του να εἶναι καί δική μας γέννηση σέ μιά καινούρια ζωή. Αὐτό σημαίνει, ὅτι ὁ Θεός κατέβηκε ὡς τόν ἄνθρωπο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά ὑψωθεῖ ὡς τόν Θεό· ὅτι ὁ Θεός «κεκοινώνηκε σαρκός και αἵματος», ἔγινε δηλ. «κοινωνός» τῆς φύσεώς μας, ὥστε κι ἐμεῖς νά γίνουμε «θείας φύσεως κοινωνοί» (Β’Πετρ.1, 4). Κι ἀκόμα σημαίνει, ὅτι, ὁ Θεός συγκαταβαίνει καί γίνεται υἱός ἀνθρώπου, γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος υἱός τοῦ Θεοῦ («ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν») [Γαλ.4, 5]. Αὐτά ἀκούγονται κάπως λογοτεχνικά· δέν εἶναι. Στήν κίνηση τοῦ Θεοῦ, ἐννοεῖται ὅτι πρέπει κάτι νά κάνουμε κι ἐμεῖς. Μέ τήν ἐνσάρκωση τοῦ Λόγου δέν ὑψωνόμαστε στή σφαῖρα τοῦ θείου αὐτομάτως. Χρειάζεται πρωτίστως νά κάνουμε χῶρο στήν καρδιά μας καί νά δώσουμε κατάλυμα σέ αὐτόν πού «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους»· νά τοῦ ἐμπιστευθοῦμε ἀπόλυτα τή ζωή μας, νά ζήσουμε τή ζωή του μέσα στό ἅγιο Σῶμα του, τήν Ἐκκλησία μας. Ἀλλοιῶς, ἡ θεία Γέννηση θά μένει γιά μᾶς ἐντελῶς ξένη, ἤ μᾶλλον ἐμεῖς θά μένουμε ξένοι ἀπό αὐτήν, ἀκολουθώντας τό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς καί τίς κοσμικές συνήθειες τῶν ἡμερῶν. Ἄν ἔτσι περάσουμε τοῦτες τίς ἅγιες ἡμέρες, δέν θά ἀξιωθοῦμε νά «ἴδωμεν τό ρῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ὑμῖν». Ποιό ρῆμα; ποιό γεγονός; «ὅτι ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἔστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυΐδ».

 Το λοιπόν ἀδελφοί:

  Χριστός ἐξ ούρανῶν· ἀπαντήσατε. Χριστός ἐπί γῆς· Ὑψώθητε.

ΑΜΗΝ.

Η σάρκωση είναι μία ουσιαστική ευκαιρία...

«Θεολογία χωρίς διάλογο, άμεσο και ανοιχτό, με το σύνολο του πολιτισμού, δεν μπορεί να γίνει. Ο Θεός για να σώσει τον κόσμο, δεν κρύφτηκε στην έρημο, αλλά σαρκώθηκε στο κέντρο του κόσμου σε μια φάτνη και σαρκώθηκε για τον κόσμο […] Η σάρκωση είναι μία ουσιαστική ευκαιρία για τον άνθρωπο να ξαναδεί τον εαυτό του, και βλέποντας τον να δει και τον κόσμο ολάκερο. Να συναντηθεί με τον κόσμο και να γιορτάσει την υποχώρηση της οντολογικής μας μοναξιάς».

Χρυσόστομος Σταμούλης,

Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Σαν φίλος και σωτήρας...

Ο Χριστός θα έρθει όχι σαν Θεός - κριτής και εξουσιαστής των ανθρώπων, αλλά σαν φίλος και σωτήρας. «Ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον, αλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον»(Ιωαν.ιβ΄,47 ).Δεν ήλθα για να καταδικάσω τον κόσμο, αλλά για να τον σώσω. Θα έρθει ως απελευθερωτής, για να λυτρώσει τους ανθρώπους από κάθε μορφή δουλείας (πνευματική, κοινωνική, θρησκευτική), να τους απελευθερώσει από δεισιδαιμονίες, προλήψεις, ανασφάλειες, προκαταλήψεις και στερεότυπα.

Ανδρέας Αργυρόπουλος,

θεολόγος. 

Τα σπάργανα του Χριστού...

Αφού λοιπόν όλοι σκιρτούν από χαρά, θέλω κι εγώ να σκιρτήσω, θέλω να χορέψω, θέλω να πανηγυρίσω. Δίχως κιθάρα, δίχως αυλό, δίχως λαμπάδες αναμμένες στα χέρια μου. Πανηγυρίζω κρατώντας, αντί γι’ αυτά, τα σπάργανα του Χριστού. Αυτά είναι η ελπίδα μου, αυτά η ζωή μου, αυτά η σωτηρία μου, αυτά ο αυλός μου, αυτά η κιθάρα μου. Γι’ αυτό τα ‘χω μαζί μου: Για να πάρω από τη δύναμή τους δύναμη, για να φωνάξω μαζί με τους αγγέλους, «δόξα στον ύψιστο Θεό», και με τους ποιμένες, «και ειρήνη στη γη, ευλογία στους ανθρώπους».

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

 

Διδάξου νά προσκυνᾶς μαζί μέ τούς μάγους...

Ποιός λοιπόν ἐρευνώντας θά βρεῖ μιά τέτοια γέννηση; Ποιός λόγος θά κατανοήσει τόν τρόπο τοῦ μυστηρίου; Κανείς νά μήν προσπαθήσει νά φθάσει τόν ἀκατάληπτο μέ ἀνθρώπινες σκέψεις· διότι ἐδῶ δέν χρειάζονται ἀναλογίες, ἀλλά μόνο πίστη.

Σταμάτα νά ἐρευνᾶς, ἄνθρωπε, καί διδάξου νά προσκυνᾶς μαζί μέ τούς μάγους. Μπόρεσε πρῶτα νά ἀντικρύσεις κατευθείαν τίς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου καί τότε θά ἀτενίσεις ἀκίνδυνα τήν παρθενική γέννα. Ἡ θεότητα εἶναι φωτιά πού κατακαίει, ἄν θελήσεις νά ψηλαφήσεις τή φλόγα, θά κατακάψεις τά χέρια σου χωρίς νά βρεῖς τίποτε.

άγιος Εφραίμ ο Σύρος

Το ξαπλωμένο βρέφος στο σπήλαιο...

Το ξαπλωμένο βρέφος στο σπήλαιο, είναι πια η κάθοδος του Λόγου στον Άδη και η έκφραση ίσως η πιο εκπληκτική του προλόγου του Δ΄ Ευαγγελίου: Το φως λάμπει στα σκοτάδια. Η απόλυτη πολικότης που περιέχει αυτός ο λόγος υποχρεώνει να κατανοήσουμε τα σκοτάδια στην τελευταία τους σημασία, καταχθόνια, προσδιορίζοντας όλο το τραγικό του Σχεδίου του Θεού μέσα από την ιστορία. Από την άποψη του χρόνου, είναι η πιο αγωνιώδης συνύπαρξη του Φωτός και του σκότους, του Θεού και του Σατανά. Από την άποψη της αιωνιότητος: ο Ήλιος που έδυσε με Αυτόν διασκορπίζει παντοτινά τα σκοτάδια του θανάτου!

Παύλος Ευδοκίμωφ