'Εκανε τις πιο μεγάλες περιοδείες...

Από τους Δώδεκα, ο απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος ήταν αυτός που έκανε τις πιο μεγάλες περιοδείες, σύμφωνα με την παράδοση. Και, πάντα σύμφωνα με την παράδοση, ίδρυσε τις πρώτες χριστιανικές Εκκλησίες στα πιο μακρινά μέρη, σε τόπους άγριους, αραιοκατοικημένους, απομονωμένους, εκεί όπου ακριβώς έξω από τα τείχη των ελληνικών και ρωμαϊκών αποικιών οργίαζε η άλογη φύση. Η σημαντικότερη από αυτές, από διοικητική άποψη, ήταν η Εκκλησία της προποντιακής Περίνθου / Ηρακλείας, έδρας της ρωμαϊκής Διοίκησης της Θράκης (που περιελάμβανε π. τη μισή Βαλκανική: από το Β-ΒΑ Αιγαίο και την Προποντίδα / Θάλασσα του Μαρμαρά έως τον Δούναβη και από τον ποταμό Νέστο μέχρι τα δυτικά παράλια του Εύξεινου Πόντου / Μαύρης Θάλασσας).

Ελάχιστα στοιχεία γνωρίζουμε, αλλά θεωρείται ότι μάλλον δεν θα πήγε ποτέ μέχρι το αρχαίο Βυζάντιον, την άλλοτε ισχυρή πόλη που έλεγχε τον Βόσπορο αλλά είχε πέσει σε παρακμή εκείνον τον καιρό. Παρόλα αυτά, η μετέπειτα παραδόσεις θέλουν τον Ανδρέα να ιδρύει την Εκκλησία του Βυζαντίου, να είναι αυτός πρώτος στον επισκοπικό κατάλογο και να χειροτονεί ο ίδιος τον Στάχυ για να τον διαδεχθεί στον θρόνο. Έτσι, η χριστιανική Κωνσταντινούπολη άγει την θρονική εορτή της στις 30 Νοεμβρίου, ημέρα της μνήμης του μαρτυρίου του. Χαρά όποιος βρεθεί σήμερα στο Φανάρι. Αλλά ο Βίος θέλει τον Πρωτόκλητο να διαπλέει τον Βόσπορο και να κηρύσσει τη νέα θρησκεία σε όλο τον Εύξεινο, από τα παφλαγονικά και τα ποντιακά παράλια μέχρι τα όρη του Καυκάσου, τις βόρειες στέπες (ουκρανορωσικές), τις σκυθικές ερημίες, τα μέρη του Θαλάσσιου Δούναβη και τις ελληνορωμαϊκές παράκτιες πόλεις της ευξεινοποντιακής Θράκης. Ο Βίος, μάλιστα, που μας δίνει αρκετές πληροφορίες (υστεροχρονισμένες κατά 200-250 χρόνια) αναφέρει ανθρωποφάγους έξω από τη Σινώπη κι άλλες τέτοιες αγριάδες. Αργότερα, διαδόθηκε και η παράδοση σύμφωνα με την οποία ο πρωτόκλητος ίδρυσε την Εκκλησία της Ιβηρίας (μεσαιωνική κεντρική Γεωργία) και της Κολχίδας. Το Πατριαρχείο της Τιφλίδας είναι μία από τις Χριστιανορθόδοξες Εκκλησίες, που τηρούν ακόμα τον Παλαιό Ημερολόγιο (δηλ. το Ιουλιανό) κι έτσι, οι Γεωργιανοί εορτάζουν στις 13 Δεκεμβρίου τον προστάτη της χώρας τους. Ο άγιος Ανδρέας, πολιούχος της Πάτρας, όπου σταυρώθηκε, είναι ο προστάτης και της Κύπρου, και της Σκωτίας (μεγάλες γιορτές που προαγγέλλουν τα Χριστούγεννα, αλλά και το ιστορικό Πανεπιστήμιο που είναι στο όνομα του), και της Ρουμανίας (όπου τηρείται και η αργία), και της Ουκρανίας (εκατοντάδες εκκλησίες – τώρα σχεδόν τα πάντα σκοτεινά), και της Ρωσίας, και της ισπανικής Τενερίφης (το μεγαλύτερο νησί των Καναρίων), και άλλων νησιών της Λατινικής Αμερικής. Η λατρεία του πολύ διαδεδομένη. Ο δικός του Σταυρός, σε σχήμα Χ, είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα εμβλήματα στον χριστιανικό κόσμο.

Η ζωή είναι ενιαία και δεν μερίζεται...

Προσπαθώ καθημερινά να κυλώ ανάμεσα στα πράγματα και στις ζωές των άλλων χωρίς να τις σταματώ με τα δικά μου εξωφρενικά θελήματα, και τις παράλογες δικές μου απαιτήσεις που ζητούν υπερβάλον μερίδιο ηδονής. Νυχτώνω, προσπαθώ να νυχτώσω φιλιωμένος με όλα και κυρίως βαφτισμένος σε εκείνη την αίσθηση που συστήνει την καρδιά της ζωής. Την αίσθηση πως η ζωή είναι ενιαία και δεν μερίζεται, πως δεν έχει μικρά και μεγάλα, σπουδαία και ελάχιστα παρά μονάχα λειτουργικά πνεύματα, σκέψεις, πράξεις και πράγματα που όλα μαζί αδιαλείπτως ιερουργούν την ενότητα και πλάθουν το ωραίο κορμί της ενιαίας ζωής.

Γιώργος Κόρδης

Παρατηρώ τους ανθρώπους με διάκριση...

Βγαίνω έξω στους δρόμους και κοιτώ τους περαστικούς και ετάζω τον τρόπο που κοιτούν γύρω τους τον κόσμο και τα πράγματα, τον τρόπο που βλέπουν προς τους άλλους...

Παρατηρώ τους ανθρώπους με διάκριση για να μη παρεξηγηθώ και βλέπω όσα καλά και κακά γίνονται στον κόσμο, τις αισιόδοξες στιγμές της ζωής, τους φόβους του πλανήτη, την αγωνία του για το άδηλο μέλλον. Ναι, όλα φαίνονται επάνω στους ανθρώπους όταν κάθονται στα καφενεία να πιούν καφέ και να συνομιλήσουν με φίλους και γνωστούς ή και αγνώστους συχνά. Καθρέφτες είναι οι άνθρωποι και δεν μπορούν όσο κι αν το θέλουν να κρυφτούν...

Γιώργος Κόρδης

Κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής...

Η προσευχή μας κατά τη διάρκεια της Τεσσαρακοστής των Χριστουγέννων θα μπορούσε να συνοψισθεί σε μια μόνο λέξη: "Έρχου!" Είναι το "Έρχου, Κύριε Ιησού!" με το οποίο τελειώνει η Αποκάλυψη.

Αν προφέρουμε αυτό το κάλεσμα με ειλικρίνεια και ζήλο, τότε γίνεται αληθινή ασκητική προσπάθεια. Πραγματικά, η ελπίδα και η προσμονή του Κυρίου αυξάνουν μέσα στην καρδιά μας. Κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής, αυτό το "Ερχου!" μας γεμίζει όλο και περισσότερο, προφέρεται με μεγαλύτερη ένταση, και διώχνει μακριά τους λογισμούς, τις νοερές εικόνες, τα πάθη που είναι ασύμβατα με την έλευση του Χριστού.

Αυτό το "Έρχου!" μας καθαρίζει και μας φλογίζει, θα μπορούσε να δώσει το δικό του ιδιαίτερο χρώμα στην προσευχή μας. Μακάρι να μπορέσουμε, κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής αυτής, να προφέρουμε το κάλεσμα μας προς τον Κύριο με τρόπο όλο και λιγότερο ατελή!" "Το άγγελμα της χαράς απευθύνεται και σ’ εμένα προσωπικά. Γεννήθηκε και για μένα ένας Σωτήρας. Ας αναγνωρίσουμε στη Γέννηση του Χριστού ένα δώρο πολύ προσωπικό κι ας το δεχτούμε με χαρά και ευγνωμοσύνη"....

+ μον. Λεβ Ζιλέ

Η ειρήνη του Χριστού...

Ο Χριστός επάνω στον σταυρό ένωσε τον άνθρωπο τόσο με τον Θεό, όσο και τον πλησίον, τον κάθε πλησίον. Έφερε την δική Του ειρήνη. Δείχνει αυτόν τον δρόμο στον καθέναν μας, ώστε να γίνει ο καινούργιος άνθρωπος της αγάπης, της ταπείνωσης, της καταλλαγής, της ειρήνης. Ο άνθρωπος της εμπιστοσύνης σ' Εκείνον για κάθε λεπτομέρεια της ζωής. Όχι ο άνθρωπος της απουσίας του κόπου ή της παραίτησης από τον αγώνα της ζωής, αλλά ο άνθρωπος που θυμάται ότι τα πάντα είναι η αγάπη.

Η ειρήνη του Χριστού έρχεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Έρχεται στην ενότητα σώματος και ψυχής, όταν οι επιθυμίες μας δεν λειτουργούν ως άκριτος οδηγός απόλαυσης, αλλά ως χαρά που συνυπάρχουμε, αγάπη και μοίρασμα σώματος και ψυχής, ως κοινωνία δηλαδή προσώπων. Και ειρηνεύουμε εντός μας, για να συνδράμουμε και στην εξωτερική ειρήνη. Διότι αυτός που δεν κινείται με γνώμονα το "εγώ" του, αλλά με την έγνοια για τον άλλο, τον κάθε άλλο, τότε λειτουργεί ειρηνικά. Ακόμη κι αν η αλήθεια πονά, τόσο τον ίδιο όσο και τον συνάνθρωπο, θα την πει, θα την υποστηρίξει, θα παλέψει γι'  αυτήν. Με σεβασμό όμως στην ελευθερία του άλλου, ακόμη κι αν αυτό φέρνει λύπη. Γι'  αυτό και ο καινούργιος άνθρωπος περνά από τον σταυρό, ακολουθώντας τον Χριστό σε κάθε στιγμή της ζωής.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός