Γνωρίζουμε στα μέλη της Αγίας Εκκλησίας μας ότι την ερχόμενη Κυριακή του Θωμά («Αντίπασχα») πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» πόλεως Ιωαννίνων, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:
Σάββατο 30 Απριλίου:
Ώρα 19.00 μ.μ.: Μέγας Εσπερινός, με Αρτοκλασία.
Κυριακή 01 Μαΐου:
Ώρα 07.00 π.μ.: Όρθρος - Θεία Λειτουργία.
Το αναστημένο σώμα του Χριστού είναι σώμα υλικό, φύση κτιστή. Διαφέρει όμως από τα σώματα των άλλων αναστημένων, γιατί αυτό υπάρχει τώρα πια με τον τρόπο του ακτίστου, τον τρόπο της ελευθερίας από κάθε φυσική αναγκαιότητα. Έτσι ενώ είναι αισθητό και απτό, με σάρκα και οστά, ενώ μπορεί να πάρει τροφή όπως όλα τα άλλα σώματα (και ο αναστημένος Χριστός τρώει μέλι και ψάρι μπροστά στα μάτια των μαθητών του) και ενώ τα σημάδια των πληγών που δέχτηκε είναι ψηλαφητά επάνω του, όμως το ίδιο αυτό σώμα μπαίνει στο υπερώο «των θυρών κεκλεισμένων» και γίνεται άφαντο στους Εμμαούς και τελικά αναλαμβάνεται στους ουρανούς ενθρονίζοντας την ανθρώπινη «πηλό» στη δόξα της θείας ζωής...
Χρήστος Γιανναράς
Ἀνέτειλε τὸ ἔαρ, δεῦτε εὐωχηθῶμεν, ἐξέλαμψεν ἡ Ἀνάστασις Χριστοῦ, δεῦτε εὐφρανθῶμεν ἡ τοῦ Ἀθλοφόρου μνήμη, τοὺς πιστοὺς φαιδρύνουσα ἀνεδείχθη, διὸ φιλέορτοι, δεῦτε μυστικῶς αὐτὴν πανηγυρίσωμεν, οὗτος γὰρ ὡς καλὸς στρατιώτης, ἠνδρίσατο κατὰ τῶν τυράννων, καὶ τούτους κατῄσχυνε, μιμητὴς γενόμενος τοῦ πάθους τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, οὐκ ἠλέησε τὸ σκεῦος τὸ πήλινον τὸ ἑαυτοῦ, ἀλλὰ γυμνὸν ἀνεχάλκευσεν, ἐν βασάνοις αὐτὸ προσαμειβόμενος, αὐτῷ βοήσωμεν, Ἀθλοφόρε ἱκέτευε, εἰς τὸ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Από την Υμνογραφία της ημέρας
Όπου δεν τους σήκωσε απλώς από το βαθύ σκοτάδι του Θανάτου αλλά τους ανάστησε όλους εξάπανατος στην Υπόστασή Του, τους αγκάλιασε, τους πήρε στον κόρφο του, τους εγκολπώθηκε η ίδια η Ζωή για να είναι σε κοινωνία αγάπης με όλα.
Κι ο Κόσμος ο μικρός, ο μέγας ο λειψός ολόκληρος είδε φως αληθινό και πήρε χαρά καλή όπου Χριστός ανέστη εκ νεκρών και έδωσε στην ανθρωπότητα Ανάσταση και τρόπο και δρόμο να ζει κι όχι απλώς συνταγή να αποφεύγει το θάνατο.
Γιώργος Κόρδης
Η ανάσταση του Χριστού, σε αντίθεση με την ανάσταση λχ του Λαζάρου, δεν πιστοποιείται από τις αισθήσεις ή άλλη αποδεικτική ισχύ σαν αυτές που χρησιμοποιούμε για να βεβαιώσουμε ένα ιστορικό γεγονός. Είναι ζήτημα πίστης. Και φανέρωσης του Αναστάντος σε όσους Εκείνος επιθυμεί να φανερωθεί. Οι υπόλοιποι ας αρκεστούμε στη μαρτυρία των αυτοπτών...
Δεν είναι καθόλου εύκολο βέβαια να τους πιστέψουμε. Θυμίζω ότι στο μήνυμα των Μυροφόρων πως αναστήθηκε ο Χριστός, οι μαθητές ηπίστουν, δεν τις πίστεψαν. Εμείς έχουμε περισσότερη πίστη; Ή έχουμε συνηθίσει πια το μήνυμα ότι ο Χριστός ανέστη; Ας το ψάξει ο καθένας μας. Όταν είσαι υγιής το λες εύκολα. Στο κρεβάτι του πόνου και του θανάτου ασφαλώς η πίστη στην ανάσταση είναι που μετράει.
Αν θέλουμε πάντως να γευθούμε τι μπορεί να σημαίνει η ανάσταση δεν έχουμε παρά να ζήσουμε με τον τρόπο του Αναστάντος, ο οποίος νίκησε τον θάνατο πεθαίνοντας από αγάπη για τους ανθρώπους. Ήγουν να αγαπάμε όσο μπορούμε και κυρίως αυτούς που δεν είναι ευσυμπάθητοι και όσους η κοινωνία έχει θέσει στο περιθώριο.
Γιώργος Μπάρλας
Ζούμε εδώ και καιρό μια παρατεταμένη Μεγάλη Παρασκευή, όπου δίπλα μας όλα καταρρέουν. Η Εκκλησία των ακανθών και του Σταυρού οφείλει να σταθεί στο πλευρό όλων των τραυματισμένων από το πάθος αυτό ανθρώπων και να δείξει για μια ακόμα φορά πως το κακό δεν μπορεί να είναι αιώνιο. Η Ανάσταση θα έλθει.
Χρυσόστομος Σταμούλης
Σήμερον... Πάντα σήμερον. Μια σταύρωση κάπου, κάποιος, ο Ιησούς πάλι σήμερον, όπως και κάθε μέρα. Κι εμείς θεατές, ανήμποροι κατά κανόνα, υποφέρουμε κυρίως γιατί νιώθουμε ανήμποροι να σταματήσουμε μόνοι μας το κακό. Εκεί, στην ουσιαστική ανημποριά μας πηγάζει ο μεγαλύτερος πόνος μας, οι καταθλίψεις μας, η γκρίνια, οι απελπισίες...
Τον νυμφώνα σου βλέπω, ψάλλουμε και ίσως δεν πάει το μυαλό μας ότι πρόκειται για το γαμήλιο δωμάτιο... Ψάλλουμε ακόμη συνεχώς για νυμφίο (γαμβρό), φίλους του νυμφίου, γαμήλιο δείπνο, γαμήλιο ένδυμα, γαμήλια ένωση και πάει λέγοντας. Το ερωτικό στοιχείο είναι έντονα παρόν τη Μ. Εβδομάδα και τι να πρωτοπεί κανείς λ.χ. για το τροπάριο της Κασσιανής...
Μόνο ερωτικά μπορεί να ζήσει κανείς τη σχέση με τον Θεό, ειδικά τον Θεό που σταυρώνεται από μανικόν έρωτα για τον άνθρωπο. Πώς ανταποκρινόμαστε σε αυτόν τον έρωτα; Με τον φόβο της τιμωρίας, με τη διάθεση ανταμοιβής ή, πολύ σπάνια, με έρωτα. Όλα τα αποδέχεται ο Θεός. Αλλά ο άνθρωπος δεν αντέχει χωρίς τον έρωτα προς τον Θεό. Εξού και οι πολλαπλές νευρώσεις όσων επενδύουν μόνο στον φόβο ή την ανταμοιβή.
Γιώργος Μπάρλας
