Οἱ ἄνθρωποι ᾐσθάνοντο ἀνεξήγητον ἀγωνίαν...

Τὴν πρωίαν ἐκείνη ὁ οὐρανὸς ἦτο μολύβδινος καὶ ἡ γῆ ἐφαίνετο φαιά, ἡ δὲ θάλασσα λεία καὶ γαλήνιος εἶχε χρῶμα μέλαν καὶ ὑπέρυθρον. Οὐδεμία πνοὴ ὑπέσιζεν, ἀκίνητα ἔμενον τὰ κύματα εἰς τὸ πέλαγος, ἀκίνητα τὰ φύλλα εἰς τοὺς δρυμῶνας. Τὰ ἐπικαθήμενα νέφη οὔτε ὄμβρον ἠπείλουν οὔτε ἄνεμον, ἐφαίνοντο μόνον ὅτι ἔμενον κρεμάμενα ἐπὶ τοῦ ὁρίζοντος ὡς μορμολύκεια, ὡς ράκη πενίας ἡπλωμένα ἐπὶ δώματος καὶ μάτην ἐπαιτοῦντα μίαν ἀκτῖνα παρὰ τοῦ ἡλίου. Οἱ ἄνθρωποι ᾐσθάνοντο ἀνεξήγητον ἀγωνίαν ὑπὸ τὴν πίεσιν ταύτην τῶν στοιχείων καὶ τὸ πένθος τῆς φύσεως μετεδίδετο εἰς αὐτούς...

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ἡ Γυφτοπούλα.

Η αληθινή λατρεία του Θεού...

Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής της Σαμαρείτιδος: Ιωα 4:5-42.

Οι σύγχρονες κοινωνίες μετατρέπονται με όλο και ταχύτερους ρυθμούς σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες και οι χριστιανοί συναντούν στις καθημερινές τους συναναστροφές όλο και συχνότερα ανθρώπους διαφορετικής θρησκευτικής και γενικότερα πολιτισμικής προέλευσης, με τους οποίους καλούνται κάποιες φορές να συνεργαστούν. 

Η συνάντηση του Ιησού Χριστού με τη Σαμαρείτισσα, όπως αυτή περιγράφεται στο δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής της Σαμαρείτιδος, δίνει το μέτρο της αντιμετώπισης από τους χριστιανούς όσων προέρχονται από διαφορετικές πολιτισμικές παραδόσεις· όχι με μισαλλοδοξία, όχι με διάθεση αντιπαράθεσης, όχι με αισθήματα φόβου και ανασφάλειας που οδηγούν σε εχθρότητα, αλλά «γλυκείαις προσρήσεσιν μετοχετεύειν» τη συζήτηση από τα επουσιώδη στα ουσιώδη και σημαντικά...

Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

 

Μια συνάντηση που άλλαξε ολόκληρη ζωή...

 

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου π. Θωμάς Ανδρέου, Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων.

Οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα.  λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγώ εἰμι, ὁ λαλῶν σοι (Ιωαν. 4- 26). 

Κάπου στην Σαμάρεια της Παλαιστίνης βρίσκεται ο Κύριος, παρά τω φρέαρ του Ιακώβ. Εκεί, στο νερό, ο Χριστός σταμάτησε κουρασμένος οδοιπόρος στον κόσμο του πόνου, της λύπης και του στεναγμού, στον κόσμο της ασθένειας και της αμαρτίας… Σιμά του εκεί, μια γυναίκα. Η Φωτεινή! Έχει απέναντι της, τον φωτεινό ήλιο της δικαιοσύνης.
         Δεν το γνωρίζει όμως αυτό. Σε λίγο ο Ίδιος θα της το αποκαλύψει. Το φως που ακτινοβολεί από την γλυκιά μορφή Του, την μαγνητίζει κάνοντας την Φωτεινή, ολόφωτη! Ένας διάλογος αρχίζει μεταξύ τους. Ένας διάλογος που θα της αλλάξει ολόκληρη την ζωή! Πώς μιλά ο Θεός με τον άνθρωπο! Πώς ο Θεός συνδιαλέγεται με τον άνθρωπο, την στιγμή κατά την οποίαν ο άνθρωπος αδυνατεί να διαλεχθεί  με τον αδελφό του!

Σε μια κοινωνία που πολύ εύκολα στιγματίζει ανθρώπους έρχεται ο Χριστός να αγκαλιάσει κάθε έναν που αποδιώχνουν οι άνθρωποι από κοντά τους. Σε αυτήν την μεγάλη αγκαλιά του Χριστού χωρούν όλοι! Κλέφτες, πόρνες, ληστές, οι μεγαλύτεροι αμαρτωλοί όλων των εποχών, κατάφεραν να γίνουν άγιοι, οι φίλοι του Θεού! Μπρος στην ανθρώπινη αδιαλλαξία ξεδιπλώνεται το αμέτρητο έλεος της φιλανθρωπίας του Θεού για τον άνθρωπο.

Κάποια στιγμή, ο διάλογος κορυφώνεται. Η Αγία Φωτεινή αναζητά Τον Χριστό και Εκείνος της αποκαλύπτεται! Εγώ ειμί ο λαλών σοι Της λέει ! Από τις ελάχιστες προσωπικές αναφορές του Χριστού μέσα στα Ιερά Κείμενα των Ευαγγελίων, όπου ο Ίδιος ο Χριστός αποκαλύπτει στους ανθρώπους την Θεϊκή Του υπόσταση. Σε τέτοιες στιγμές, της αποκάλυψης Του Θεού, ο άνθρωπος γίνεται δυνατός, αφού μετέχει στην Θεϊκή υπόσταση του Χριστού ως κατά Χάριν Θεός. Ο άνθρωπος θεοποιείται μετέχοντας στην Θεία Χάρη! Αυτό αποδεικνύει περίτρανα πως ο Χριστιανισμός δεν αποτελεί ένα φιλοσοφικό ιδεολόγημα, αλλά εσωτερικό βίωμα η εξωτερίκευση του οποίου γίνεται ομολογία! 

 

 

Η περίπτωση της Αγίας Φωτεινής, έρχεται να επιβεβαιώσει το γεγονός πως ο Θεός ο ετάζων καρδίας και νεφρούς γνωρίζει την ψυχή του κάθε ανθρώπου, μπορεί και διακρίνει στο πλάσμα Του, ότι ο ίδιος ο άνθρωπος αδυνατεί να δει και στο ένα βήμα που κάνει ο άνθρωπος στην αναζήτηση του Θεού, κάνει δέκα βήματα ο Θεός για να τον φθάσει!  Η έννοια της αποστασίας, αφορά μόνον τον άνθρωπο. Ως απομάκρυνση που αποτελεί προσωπική επιλογή του ανθρώπου. Ακόμα όμως και όταν ο άνθρωπος απομακρύνεται από τον Θεό, ο Θεός δεν παύει να είναι κοντά του.

Στην περίπτωση της Αγίας Φωτεινής, αυτή η ξεχωριστή συνάντηση με τον Χριστό μας στάθηκε ικανή να της αλλάξει ολόκληρη την ζωή της! Κάθε άνθρωπος, έχει την προσωπική στιγμή της συνάντησης του με τον Θεό! Αρκεί να μην πάψει να Τον αναζητά στην ζωή του. Πολλές φορές, λανθασμένα, ο άνθρωπος αναζητά τον Θεό στις στιγμές της δυστυχίας του, ξεχνώντας Τον όταν είναι ευτυχισμένος. Χρειάζεται τον Θεό με τα δικά του μέτρα με βάση τις ανάγκες του. Ωστόσο, είναι σημαντικό ο άνθρωπος να μην ξεχνά την πρόσκληση που του απευθύνει πάντοτε ο Θεός: Δεύρο ακολούθει μοι... κάτι που συχνά επαναλαμβάνει στον άνθρωπο! Ουσιαστικά αυτή η συνάντηση της Αγίας με τον Χριστό αυτό κάνει, να Τον ακολουθήσει για πάντα!  Μακάριοι εκείνοι που αιχμαλωτίσθηκαν λοιπόν στα δίκτυα της Αγάπης του Θεού!  Είναι οι κληρονόμοι της Επουρανίου βασιλείας Του η οποία και ετοιμάσθηκε για αυτούς από καταβολής του κόσμου, Βασιλείας της οποίας και εμείς εύχομαι να κληρονομήσουμε. Αμήν.

Μεσούσης της εορτής...

Μεσούσης της εορτής διψώσάν μου την ψυχήν ευσεβείας πότισον νάματα· ότι πάσι, Σωτήρ εβόησας· ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω. Η πηγή της ζωής, Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.

Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη...

«Ο Χριστός, με την Ανάστασή Του, δεν μας πέρασε από ένα ποτάμι, από μια διώρυγα, από μια λίμνη. Μας πέρασε από το θάνατο στη ζωή. Τώρα είναι όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι, να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Έτσι έπρεπε και εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη, για την Ανάσταση του Κυρίου και τη δική μας».

♰Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

«Άνθρωπον ουκ έχω»...

Ο διάλογος του Ιησού με τον παράλυτο έχει αρκετές αναγνώσεις και ερμηνευτικές προσεγγίσεις.

1. Το ερώτημα του Χριστού δείχνει τον σεβασμό του στην ελευθερία του ανθρώπου. Ζητά τη συγκατάθεση του ανθρώπου κι έτσι προχωρεί στη θεραπεία.

2. Το ερώτημα εκ πρώτης όψεως φαίνεται περιττό. Όμως φέρνει στην επιφάνεια την αμαρτία του παραλυτικού. Η απάντηση του «Άνθρωπον ουκ έχω» δείχνει την διαπροσωπική δυσκολία του. Έχει και αυτός τη δική του ευθύνη, για την απομάκρυνση των άλλων.

3. Ένας εγωκεντρικός άνθρωπος που νομίζει πώς είναι το κέντρο του κόσμου και δεν βλέπει τις ανάγκες των άλλων, είναι καταδικασμένος να μένει μόνος κι έρημος.

4. Στο παράπονο του παράλυτου ο Χριστός απαντάει σύμφωνα με τον υμνογράφο: «Δια σέ άνθρωπος γέγονα». «Οι άνθρωποι έχουμε όρια, δεν αντέχουμε τις ατέλειες των άλλων. Η αγάπη του Θεού δεν έχει όρια.

5. Ο Χριστός ως γνήσιος ιατρός, θεραπεύει ολόκληρο τον άνθρωπο ψυχή τε και σώματι.

Επίσκοπος Αργολίδος Νεκτάριος