«Μια γιορτή χωρίς τέλος...»

«Το άχρονον φως, εκ τάφου σωματικώς, πάσιν επέλαμψεν».

Ο χρόνος, αντί να προσανατολίζεται προς τον θάνατο, ακολουθώντας την πορεία του μέσα σ' ένα σκοτάδι που δεν έχει νόημα, έγινε χρόνος στραμμένος προς την Ανάσταση, μια γιορτή χωρίς τέλος, φωτεινή και αναλλοίωτη...

π. Αλέξανδρος Καριώτογλου

«Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»

Δέν εἶναι ὅμως ἡ Κυριακή τοῦ Θωμᾶ ἐξεικόνισμα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ἁπλῶς καί μόνο γιατί εἶναι ἡ ὀγδόη ἡμέρα ἀπό τοῦ Πάσχα. Ἀλλά καί γιατί εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στό μέσον τοῦ κύκλου τῶν ἕνδεκα μαθητῶν, τῆς διαπιστώσεως τοῦ γεγονότος τῆς ἀναστάσεως, τῆς ἄρσεως κάθε ἀμφιβολίας, τῆς προσωπικῆς κοινωνίας καί τῆς ψηλαφήσεως τοῦ ἀναστάντος. Ἀκριβῶς δέ ἡ παρουσία αὐτή καί ἡ ψηλάφησις εἶναι τύπος τῆς αἰωνίου παρουσίας τοῦ Χριστοῦ κατά τόν μέλλοντα αἰῶνα ἐν τῷ μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας Του. Τότε τίποτε δέν θά ἐμποδίσῃ τήν ποθητή θέα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ, καί τήν προσωπική κοινωνία μέ Αὐτόν. Τότε τά φράγματα τῆς δυσπιστίας θά πέσουν καί μαζί μέ τόν Θωμᾶ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ θά ὁμολογῇ τήν σωτήριο ὁμολογία: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20, 28). 

Ιωάννης Φουντούλης

«Ο Απόστολος Θωμάς, δείχνει έναν διαφορετικό δρόμο...»

 

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου κ. Θωμάς Ανδρέου, Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Ιωαννίνων.

 

Ακούω πολλές φορές να μου λένε, πιστεύω πολύ! Λάθος! Το ίδιο λάθος σαν να λες πιστεύω λίγο. Πόσο εύκολο είναι να έχεις πίστη; Αν δούμε τον Απόστολο Θωμά, αμφιβάλει, δεν αρνείται να πιστέψει. Άλλο αρνούμαι να πιστέψω και άλλο δεν μπορώ να πιστέψω.

      Στην πρώτη περίπτωση, ο ίδιος ο Θεός περπάτησε μεταξύ των ανθρώπων και όμως εκείνοι δεν Τον πίστεψαν. Στην δεύτερη περίπτωση ο άνθρωπος θέλει, αλλά η λογική του τον εμποδίζει να πιστέψει. Πόσο ωραία το θέτει εκείνος ο δύστυχος πατέρας που προσμένει την θεραπεία του παιδιού του από τον Χριστό: πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τη απιστία (Μαρκ. 9-24). Θεωρούμε πως πιστεύουμε και όμως στην κάθε δυσκολία που η κάθε ημέρα μας επιφυλάσσει η εκφραζομένη πίστη μας δεν λειτουργεί.

       Ο Απόστολος Θωμάς, δείχνει έναν διαφορετικό δρόμο. Ο Θεός αποκαλύπτεται σε όσους τον αναζητούν σε όσους ψάχνουν να τον βρουν, όχι σε όσους θεωρούν δεδομένη την ανυπαρξία του. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να βλέπει. Από τις πρώτες στιγμές της ζωής του ανοίγοντας τα μάτια του λαμβάνει εικόνες τις οποίες και διατηρεί μέχρι και το κλείσιμο του κύκλου της επίγειας ζωής του. Έχει την ανάγκη να ψηλαφίζει αυτό που βλέπει. Ο Θεός κοιτά τις καρδιές των ανθρώπων μέσα στις οποίες δεν μπορούν να δουν οι άλλοι άνθρωποι.

      Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός πως συνάντησε στον δρόμο προς την Δαμασκό, εκείνον που είχαν απορρίψει οι άλλοι σαν διώκτη της Εκκλησίας, τον Παύλο, ο οποίος μετά από αυτήν την συνάντηση γίνεται κήρυκας και Απόστολος των εθνών; Θέλω, αλλά αδυνατώ να πιστέψω! Αυτή είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Αμφιβάλλω και δεν απορρίπτω. Στην αναζήτηση του ανθρώπου, έρχεται η επιβεβαίωση από τον Θεό. Ένας άνθρωπος που αποζητά να βρει την παρουσία του Θεού στην ζωή του, θα έρθει η στιγμή που θα την αντιληφθεί. Όχι σαν δική του ανακάλυψη, αλλά ως αποκάλυψη του Θεού προς αυτόν!