«του Λόγου διαγγέλους…»

«Πτωχούς δε τάξας του Λόγου διαγγέλους
συνέμπορον δίδωσι την πίστιν μόνην,
γυμνοίς, αχάλκους, πήραν ουκ εξημμένοις,
ασανδάλοις τε και απόροις, μυστήριον
όλης επιτρέψας της νέας οικουμένης,
και μηδέ ράβδον εν χερσίν εών έχειν,
ως πίστις είη του λόγου το ευσθενές».

«Και ορίζοντας πτωχούς να γίνουν μηνυτές του Λόγου
ως βοηθό στον δρόμο τους δίνει μόνο την πίστη,
σε γυμνούς, άχαλκους, που ούτε σάκκο δεν είχαν στο δρόμο,
σε ασάνδαλους και πτωχούς, το μυστήριο
εμπιστεύθηκε όλης της νέας οικουμένης.
Και δεν άφησε ούτε ραβδί να έχουν στα χέρια τους,
για να μπορεί να είναι μόνον η πίστις η δύναμις του λόγου».

Γρηγορίου του Θεολόγου, «'Έπη θεολογικά, Ποίημα Ι', Περί αρετής Β'» PG 37,720-721.

«Σε κοινωνία…»

«Ακόμη και σήμερα ένα καλογεράκι ενδέχεται να είναι περισσότερο ευάρεστο στον Θεό από ότι ο αισιόδοξος προτεσταντισμός σου, μασκαρά! ο Θεός γαρ αυτόν προσελάβετο και δυνατεί [...] στήσαι αυτόν. Αλήθεια, η δυνατότητα αυτή θα έπρεπε να μας παρακινήσει να είμαστε σε κοινωνία μαζί του. Αν δεν το κάνουμε, αν θέλουμε να είμαστε κατ' εξοχήν οι δυνατοί, τότε είμαστε μετά βεβαιότητος ασθενείς. Αν δεν έχουμε αρκετή γνώση για το ύψος της γνώσης μας, ώστε, μόλις σκαρφαλώσουμε εκεί, να κατέλθουμε και πάλι, τότε είμαστε μετά βεβαιότητος μέσα στην άγνοια".

Karl Barth, «Η προς Ρωμαίους επιστολή», εκδ. «Άρτος Ζωής».

«Για εσωτερική ειρήνη…»

«Ο αγώνας μας για εσωτερική ειρήνη ξεκινά μέσα μας, απελευθερώνοντάς μας από τον εαυτό μας και κοιτάζοντας προς τον έξω κόσμο. Τη στιγμή που θα κοιτάξουμε προς τα έξω, θα κατανοήσουμε ότι η απληστία, ο φόβος, το μίσος, δεν έχουν θέση στη δημιουργία μιας οικογένειας, μιας κοινωνίας, ενός έθνους, ή μιας κοινοπολιτείας εθνών, είναι καταστροφικά…».

Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ, «Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ και Ο ΑΛΛΟΣ, Στοχασμοί για τις ανθρώπινες σχέσεις», εκδ. «Πορφύρα».

Σπουδή στην εικόνα του Γενεθλίου του Προδρόμου

Στην εικόνα του Γεννεσίου του Προδρόμου η Ελισάβετ βρίσκεται πάνω σε μεγαλόπρεπο και υψηλό κρεβάτι. Τα ενδύματά της περιβάλλουν με σεμνότητα όλο το γηρασμένο σώμα της. Είναι λεχώ, δηλαδή μόλις γέννησε το παιδί της, τον Πρόδρομο Ιωάννη. Μολονότι τον απέκτησε στο βαθύ γήρας της, στο πρόσωπό της διακρίνουμε πιο έντονα τα χαρακτηριστικά της συστολής και της σεμνής σωφροσύνης, παρά τα χαρακτηριστικά της έξαλλης χαράς που ήταν φυσικό να συνέβαινε σε μια άλλη συνηθισμένη γυναίκα. Η Ελισάβετ δόξαζε τον Θεό και στον καιρό της ατεκνίας της και τώρα πού παρ' ελπίδα έγινε Μητέρα. Πίσω της διακρίνουμε ένα καταστόλιστο μαξιλάρι, για την ανάπαυση του σώματός της μετά τις ωδίνες του τοκετού και ακόμη πιο πίσω την οικία της σεμνή και επιβλητική. Η οροφή της οικίας είναι σκεπασμένη με κόκκινο ένδυμα πού συμβολίζει το κάλυμα του νόμου. Πλάι της στέκονται οι θεραπαινίδες, που ετοιμάζουν την τράπεζα του φαγητού και της προσφέρουν από τα παρατιθέμενα εδέσματα, για την ενδυνάμωση του σώματός της.

Στο κάτω μέρος της εικόνας άλλη θεραπαινής γνέθει νήμα και με την άκρη του ποδιού της κινεί τον λίκνο, δηλαδή την κούνια του νεογέννητου Ιωάννη. Η κούνια σκεπασμένη με λευκό ύφασμα, φυλάει τον θησαυρό, δηλαδή το βρέφος που θα δώσει τέλος στη σκιά του νόμου και θα οδοποιήσει την ημέρα του φωτός και της χάριτος. Ο Ιωάννης είναι τυλιγμένος με τα σπάργανα όπως τα συνηθισμένα βρέφη, αλλά φορεί και φωτοστέφανο. Το πρόσωπό του λάμπει από χάρη, γιατί έχει ήδη γεμίσει από το Άγιο Πνεύμα, όπως προανήγγειλε ο Άγγελος Κυρίου. Δίπλα του, από τα δεξιά βλέπουμε τον πατέρα του τον Ζαχαρία, να κάθεται σε κάθισμα ωραίο, με ταπεινό αλλά και λαμπρό υποπόδιο και να γράφει σε πινακίδα, με τον κάλαμό του, την λέξη Ι ω ά ν ν η ς. Είναι το όνομα που θα δοθεί στο βρέφος.

Γιατί οι συγγενείς και ολοι οι γνωστοί και γείτονες που είχαν συναθροισθεί στην οικία του Ζαχαρία, περίμεναν να δοθεί στο βρέφος - όπως ήθελε η παράδοση - το όνομα του πατέρα του δηλαδή «Ζαχαρίας». Αλλά η Ελισάβετ έλεγε ότι θα ονομασθεί Ιωάννης. Όλοι απορημένοι ζήτησαν και τήν γνώμη του Ζαχαρία και εκείνος σαν βουβός και αλαλος που ήταν, εγραψε σε πινακίδα το όνομα Ιωάννης, προξενώντας θαυμασμό σε όλους τους παρευρισκομένους. Τότε με θαυμαστό τρόπο λύθηκε ο δεσμός της γλώσσας του και είπε την θαυμάσια ωδή, που διαβάζομε στό α΄ κεφάλαιο του κατά Λουκάν Αγίου Ευαγγελίου (Λουκ. α΄, 68-79):

«Ας είναι ευλογημένος ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, γιατί ήρθε και λύτρωσε το λαό του.

Για χάρη μας έστειλε ένα δυνατό σωτήρα από τη γενιά του Δαβίδ, του δούλου του, όπως ακριβώς είχε πει αιώνες πριν με το στόμα των αγίων προφητών του.

Μ’ αυτόν μας έσωσε από τους εχθρούς μας και από την εξουσία όλων όσοι μας μισούσαν.

Έδειξε την ευσπλαχνία του στους πατέρες μας κι επλήρωσε την άγια διαθήκη του˙

τήρησε τον όρκο που έδωσε στον πατέρα μας τον Αβραάμ, να μας αξιώσει, αφού γλιτώσουμε απ’ τα χέρια των εχθρών, να τον λατρεύουμε σαν άνθρωποι που του ανήκουμε και κάνουμε το σωστό ενώπιόν τους σ’ όλη μας τη ζωή.

Κι εσύ, παιδί μου θα ονομαστείς προφήτης του ύψιστου Θεού, γιατί θα προπορευτείς πριν από τον Κύριο για να ετοιμάσεις το δρόμο του, να κάνεις γνωστή στο λαό του τη σωτηρία με τη συχώρεση των αμαρτιών τους.

Επειδή ο Θεός μας είναι γεμάτος ευσπλαχνία, θα κάνει ν’ ανατείλει για μας ένα φως από ψηλά, για να φωτίσει αυτούς που ζουν στο σκοτάδι και κάτω από τη σκιά του θανάτου, και να οδηγήσει τα βήματά μας στο δρόμο της ειρήνης».

Όντως τα λόγια του Ζαχαρία θαυμάσια και χαροποιά. Κανενός ανθρώπου η γέννηση συνδυάσθηκε με τέτοια γεγονότα και μηνύματα, όπως του Ιωάννου. Γι’ αυτό και είναι για όλους ο λύχνος που φωτίζει, η αυγή πού μαρτυρεί τον Ήλιο Χριστό, ο τελευταίος Προφήτης που είδε με τα μάτια του τον Μεσσία και τον κήρυξε και τον βάπτισε στον Ιορδάνη ποταμό. Αυτός που προσκύνησε τον Χριστό από την μήτρα της μητέρας του Ελισάβετ, όταν την επισκέφθηκε η Θεοτόκος φέροντας στην κοιλιά της τον Δεσπότη Χριστό. «Ένδοθεν γαρ ο δούλος αινούσε τον Δεσπότην», όπως σημειώνει ο υμνωδός.

Αυτός ο Ιωάννης είδε το Αγιο Πνεύμα, εν είδει περιστεράς να κατεβαίνει προς τον Κύριο, και να επισφραγίζει την φωνή του Θεού Πατρός, που ακούστηκε εξ Ουρανού: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ηυδόκησα Αυτού ακούετε».

«Προφήτα και Πρόδρομε της παρουσίας Χριστού, αξίως ευφημήσαι σε ουκ ευπορούμεν ημείς οι πόθω τιμώντες σε στείρωσις γαρ τεκούσης και πατρός αφωνία, λέλυνται τη ενδόξω και σεπτή σου γεννήσει και σάρκωσις Υιού του Θεού κόσμω κηρύττεται».

Το Γενέθλιον του Τιμίου, Ενδόξου, Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου

Στις 24 Ιουνίου η Αγία του Χριστού Εκκλησία τιμά και εορτάζει το Γενέθλιο του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος είχε την μεγαλύτερη τιμή από κάθε άλλο άνθρωπο, είχε δηλαδή την τιμή να βαπτίση τον ίδιο τον Δεσπότη Χριστό. Αυτόν διάλεξε ο Κύριός μας από όλους τους γηγενείς για υπουργό του φρικτού Μυστηρίου της Βαπτίσεώς του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αγία μας Εκκλησία τρία μόνο Γενέθλια τιμά καί εορτάζει: 1) του Δεσπότου και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στις 25 Δεκεμβρίου 2) της Παναχράντου Αυτού Μητρός Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας στις 8 Σεπτεμβρίου και 3) του ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου στις 24 Ιουνίου.

Είναι πράγματι ο Τίμιος Πρόδρομος η μεγαλύτερη μορφή της Εκκλησίας μας κατά την αψευδή μαρτυρία του Κυρίου μας που είπε: «δεν υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους που γεννήθηκαν από γυναίκα (δηλαδή κατά τους όρους της φύσεως, αφού ο ίδιος ο Χριστός γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου και εκ της Παρθένου Μαρίας υπέρ φύσιν) μεγαλύτερος από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο».

Ενός λοιπόν τέτοιου Θεομαρτύρητου άνδρα το Γενέθλιο τιμούμε και δοξάζομε. Και είναι φυσικό το γεγονός, ότι προηγήθηκαν πολλά παράδοξα και καινοφανή γεγονότα πριν από την Γέννησή του, τα οποία μας τα διηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο πρώτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του με κάθε λεπτομέρεια.

Λέγει λοιπόν ότι στις ημέρες του Βασιλιά Ηρώδη ζούσε στην Ιουδαία κάποιος ιερέας που λεγόταν Ζαχαρίας. Είχε σύζυγό του την Ελισάβετ, η οποία ήταν απόγονος του Ααρών του προφήτου.

Ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ ήταν άνθρωποι στολισμένοι με πολλές αρετές, με φόβο Θεού, με δικαιοσύνη, με ευλάβεια και σωφροσύνη, και τηρούσαν επιμελώς τις εντολές του Θεού. Παρόλο όμως που αγαπούσαν τον Θεό, ο Κύριος δοκίμαζε την υπομονή τους και την πίστη τους. Και για πολλά χρόνια δεν άκουγε την δέησή τους, που τον παρακαλούσαν να τους χαρίση παιδί.

Ειχαν πια γεράσει πολύ και ο Ζαχαρίας και η στείρα σύζυγός του Ελισάβετ και δεν είχαν πλέον ελπίδα να τεκνοποιήσουν, αφού οι όροι της φύσεως είχαν παρέλθει λόγω του γήρατος. Ούτε όμως περίμεναν πλέον την απάντηση στις προσευχές τους, που πολλές φορές είχαν κάνει στον Θεό, αλλ’ υποτάσσονταν αδίστακτα στο θέλημά του και δέχονταν, χωρίς δυσαρέσκεια τη δοκιμασία και το όνειδος της ατεκνίας τους.

Ενώ λοιπόν ο ιερέας Ζαχαρίας βρισκόταν στο Ναό και θυμίαζε στο Ιερό Βήμα, φανερώθηκε σ’ αυτόν Άγγελος Κυρίου για να προμηνύσει τη γέννηση του επιγείου και ενσάρκου Αγγέλου, του Βαπτιστού Ιωάννου. Βλεποντάς τον ο Ζαχαρίας ταράχθηκε και φοβήθηκε τόσο πολύ ώστε έμεινε εκστατικός. Τότε ο Άγγελος άρχισε να του λέγει τα εξής: «Μή φοβάσαι Ζαχαρία. Γιατί ο Θεός δέχθηκε την προσευχή σου και η γυναίκα σου η Ελισάβετ θα γεννήσει υιόν. Και θα τον ονομάσεις Ι ω ά ν ν η . Και θα δοκιμάσης μεγάλη χαρά και αγαλλίασι. Πολλοί θα χαρούν για την γέννησή του γιατί θα είναι μεγάλος και περιφανής ενώπιον του Θεού. Θα λάβει όλο το πλήρωμα της Θείας Χάριτος και θα γεμίση από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, όταν ακόμη θα κυοφορείται στην κοιλιά της μητέρας του Ελισάβετ. Και θα επιστρέψει (με το κήρυγμά του) πολλούς Ισραηλίτες στη γνώση του αληθινού Θεού, του Κυρίου αυτών».

Ακούγοντας έκπληκτος ο Ζαχαρίας όλο αυτό τό ξενήκουστο γι’ αυτόν μήνυμα του Αγγέλου, κατεπλάγη και τον ρώτησε γεμάτος απορία:

«Πως είναι δυνατό να γίνη αυτο; και με ποιο τρόπο θα το γνωρίσω και θα το πιστεύσω; Πως μπορώ να βεβαιωθώ, τη στιγμή που είμαι τόσο γέρων στην ηλικία και η γυναίκα μου ομοίως υπέργηρη και στείρα;»

Τότε ο Άγγελος του είπε: «Εγώ που σου μιλώ είμαι ο Άρχων Γαβριήλ, που στέκομαι μπροστά στο Θρόνο του Θεού και με έστειλε ο Θεός να σου πω όλα αυτά τα χαρμόσυνα μηνύματα. Όμως επειδή δεν τα πίστεψες, θα μείνεις άλαλος μέχρι την ημέρα που θα εκπληρωθούν όσα σου προανήγγειλα, δηλαδή μέχρι να γεννηθεί ο Ιωάννης».

Πράγματι από εκείνη την ημέρα έμεινε ο Ζαχαρίας βουβός και άλαλος, έως ότου η Ελισάβετ γέννησε με χαρά τόν Πρόδρομο. Ντρεπόταν όμως να διακυρήξει την γεννησή του για το τόσο πολύ προχωρημένο γήρας της.

«Για το Θεό...»

«Δεν σημαίνει ότι θα χάσουμε τη σωτηρία, αν δεν είμαστε μεγάλοι ήρωες. Αλλά αν δεν μπορούμε να είμαστε ήρωες, αν δεν μπορούμε να λειτουργούμε με όλο το θάρρος, όλη μας την ενέργεια, όλη την αγάπη για το Θεό και την πιστότητα σε Αυτόν, τουλάχιστον ας νοιώθουμε συντριβή, ας έχουμε επίγνωση, ας μετανοούμε. Αλλά κι αυτό είναι κάτι που μας λείπει πολύ, διότι πράγματι μετανοούμε για μεμονωμένες ατομικές μας πράξεις, μετανοούμε για τη νοοτροπία μας, αλλά οι περισσότεροι από μας δεν ξέρουμε ακόμη ότι ο λόγος για τον οποίον πρέπει να μετανοούμε είναι ότι δεν ζούμε εν Χριστώ...».

Anthony Bloom, «Του Χριστού ή του κόσμου τούτου;», εκδ. «Πορφύρα», Αθήνα 2018, σσ. 108-109.

«Δεν μυρίζουν Θεό...»

«Προτιμώ να μιλώ για ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο, κινηματογράφο, για ταινίες, βιβλία που διάβασα, παρά για "θεολογία" και όλα αυτά τα "θρησκευτικά". Δεν μυρίζουν Θεό. Άσε που όλοι αυτοί που ασχολούνται με αυτά, αισθάνονται ότι κρατούν τον Θεό στο τσεπάκι τους, και ότι ο Θεός τους ανήκει. Μιλάνε με τόση ευκολία για τον Θεό που φαίνεται ότι δεν πάλεψαν ποτέ μαζί Του...». 

Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος.

«Πίστη…»

«Κάθε πίστη

έστω κι αναποφάσιστη κοστίζει.

Ολόκληροι να της καταβληθούμε

απαιτεί». 

Κική Δημουλά, ποιήτρια.

«Το γεγονός των υπάκουων ψαράδων…»

«Ο Πέτρος άφησε και το σπίτι του και τη γυναίκα του. Ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης άφησαν το σπίτι και τον πατέρα τους. Κι όλοι τους τον ακολούθησαν. Για ποιο λόγο να στενοχωρηθούν; Δεν είχαν αγωνιστεί όλη νύχτα άσκοπα; Εκείνος που μπορεί να κάνει τα πάντα, θα μπορούσε να θρέψει κι αυτούς και τις οικογένειές τους. Εκείνος που στολίζει τα κρίνα του αγρού και τα κάνει πιο θαυμαστά ακόμα κι από το βασιλιά Σολομώντα, ο ίδιος θα φροντίσει και για το δικό τους ντύσιμο. Η τροφή και το ντύσιμο είναι το ελάχιστο που έχουν να φροντίσουν. Εδώ ο Κύριος τους καλεί στο μέγιστο: στη βασιλεία του Θεού. Όταν μπορεί να τους δώσει το μέγιστο, είναι δυνατό να μην μπορέσει να τους δώσει το ελάχιστο; Ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος έγραψε αργότερα: “πάσαν την μέριμναν υμών επιρρίψαντες επ' αυτόν, ότι αυτώ μέλλει περί υμών” (Α Πέτρ. ε, 7).

Τί σημαίνει τώρα το γεγονός των υπάκουων ψαράδων, που τράβηξαν τα πλοιάριά τους στην ακτή, τα εγκατέλειψαν, όπως κι οτιδήποτε άλλο κατείχαν κι ακολούθησαν το Χριστό; Πως ο άνθρωπος που είναι προικισμένος από το Θεό, όταν προχωρεί στα βαθιά, εγκαταλείπει το σώμα με τα πάθη του, καθώς και κάθε εφάμαρτο δεσμό με το οποίο ήταν δεμένος ως τότε, εγκαταλείπει δηλαδή τα πάντα. Εγκαταλείπει όχι μόνο το σώμα και τους δεσμούς του, αλλ’ ακόμα και το παλιό πνεύμα του με όλες τις ιδέες του. Και τότε ακολουθεί Εκείνον που ντύνει όσους καλεί με το νέο ένδυμα της σωτηρίας, που καλεί πάντα τους υπάκουους πιστούς στα πνευματικά βάθη».

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Αγρυπνία στο Ναό μας

Γνωρίζουμε στα μέλη της αγίας μας Εκκλησίας ότι την ερχόμενη Κυριακή 10 Ιουνίου θα τελεσθεί Αγρυπνία στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», επί τη εορτή της ιεράς θεομητορικής εικόνας «Άξιον Εστί».

Η Αγρυπνία θ’ αρχίσει στις 9. 00 το βράδυ.

«Έχε το νου σου στο παιδί...»

Μια μουσική εκδήλωση με τραγούδια ελλήνων δημιουργών, που οι στίχοι τους μιλούν για παιδιά, θα παρουσιάσουν τα παιδιά της Χορωδίας και της Ορχήστρας του Πνευματικού Κέντρου Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους», τη Δευτέρα 11 Ιουνίου στις οχτώ και μισή το βράδυ, στην αίθουσα «Βασίλειος Πυρσινέλλας» του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ιωαννιτών.

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

«Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων…»

«Οι άνθρωποι όμως, αφότου έβγαλαν από τη γη το χρυσάφι, το ασήμι και τα πολύτιμα πετράδια και αφότου έφτιαξαν ρούχα μαλακά και περιττά και αφότου απέκτησαν άλλα παρόμοια πράγματα, που αποτελούν αιτίες πολέμων και επαναστάσεων και τυραννικών καθεστώτων, κυριεύθηκαν από παράλογη υπεροψία. 
Έτσι, δεν δείχνουν ευσπλαχνία στους δυστυχισμένους συνανθρώπους τους και δεν θέλουν ούτε με τα περίσσια τους να δώσουν στους άλλους τα αναγκαία. Τι βαναυσότητα! Τι σκληρότητα! Δεν σκέφτονται, αν όχι τίποτ’ άλλο, πως η φτώχεια και ο πλούτος, η ελευθερία και η δουλεία και τ’ άλλα παρόμοια εμφανίστηκαν στο ανθρώπινο γένος μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, σαν αρρώστιες που εκδηλώνονται μαζί με την κακία και που είναι δικές της επινοήσεις».

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

«Στον παράδεισο δεν πάμε νίκη νίκη…»

«Η δοκιμασία που μας επισκέφτηκε δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Θεός που προσπαθεί να μας οδηγήσει και πάλι πίσω σε μια αλήθεια που ξεχάσαμε. Να μας θυμίσει τι “δεν είμαστε”. Και ναι, δεν είμαστε ούτε τέλειοι ούτε παντοδύναμοι. Απλά είμαστε άνθρωποι. Και αυτό δεν πρέπει να μας φοβίζει. Δεν είμαστε αναμάρτητοι και αυτό δεν πρέπει να μας απελπίζει. Αντιθέτως. Σε αυτό το ταξίδι της ζωής, δυο πράγματα δεν πρέπει ποτέ να λησμονήσουμε. Πρώτον στον παράδεισο δεν πάμε νίκη νίκη, αλλά όπως λέει ο Άγιος Σέργιος ήττα ήττα. Και δεύτερον, ότι μονάχα όταν μεγαλώνεις τον άνθρωπο μέσα σου μοιάζεις του Θεού. Κράτα την ανθρωπιά μέσα σου και μην απελπίζεσαι».

π. Λίβυος

Ο άγιος Λουκάς Κριμαίας για τους Αγίους…

«Ο μόνος καρδιογνώστης Θεός γνωρίζει τους αγνώστους στον κόσμο πτωχούς τω πνεύματι, οι οποίοι δεν υψώνουν τον εαυτό τους πάνω από τους άλλους και ειλικρινά θεωρούν τους εαυτούς τους πιο αμαρτωλούς και χειρότερους από τους άλλους, οι οποίοι κλαίνε ήσυχα για τις αμαρτίες τους και για τις βαθιές θλίψεις και τις αδικίες που υπάρχουν στον κόσμο. Αυτοί πεινούν και διψούν την αλήθεια στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των λαών, αλλά η πραότητά τους και η αγάπη δεν τους επιτρέπει να πολεμούν γι’ αυτή την αλήθεια, συμμετέχοντας στις επαναστάσεις.

Όχι μόνο τη γήινη αλήθεια πεινούν και διψούν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά σε βαθμό ασύγκριτα μεγαλύτερο, πεινούν και διψούν την ανώτερη, την Θεία, αλήθεια. Με όλη την καρδιά τους λυπούνται όλους αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν και ζουν μέσα στην ανέχεια. Όμως και οι ίδιοι είναι φτωχοί και λίγα μπορούν να δώσουν σ’ εκείνους που είναι φτωχότεροι απ’ αυτούς. Αλλά αυτή η μικρή τους προσφορά είναι μεγάλη στα μάτια του Θεού, σαν την προσφορά της χήρας, η οποία έβαλε στο θησαυροφυλάκιο του Ναού όλη την περιουσία της.

Οι καρδιές τους, που αδιαλείπτως καθαρίζονται με την ταπείνωση και τα δάκρυα, με την πραότητα και την ευσπλαχνία, λάμπουν ενώπιον του Θεού με την αγνότητά τους. Με ταπεινά λόγια αγάπης συμφιλιώνουν τους εχθρούς. Όμως αυτή η αγάπη, που έχουν στο Θεό και τα αγαθά τους έργα, γίνονται καρφί στο μάτι αυτών που ζουν χωρίς την πίστη στο Θεό. Τους κυνηγάνε, τους διώχνουν για την αγάπη τους στο Χριστό, τους βρίζουν και τους κακολογούν. Όλα αυτά ο Χριστός τα ακούει και τα βλέπει. Τους αγαπά γιατί πάντα τηρούν τις εντολές Του, στον καιρό των διωγμών τους φανερώνεται και στην αιώνια ζωή ετοιμάζει γι’ αυτούς την μεγάλη και ατέλειωτη χαρά…».

Ευχέλαιο

Το ιερό μυστήριο του Ευχελαίου θα τελεσθεί στο Ναό μας την ερχόμενη Δευτέρα 04 Ιουνίου, στις 7 το απόγευμα, όπως την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα.

Κυριακή των Αγίων Πάντων

Η σημερινή Κυριακή θεωρείται γιορτινή μέρα και είναι αφιερωμένη στους Άγιους Πάντες. Δηλαδή σε όλους τους Αγίους της Εκκλησίας μας, επώνυμους και ανώνυμους, γνωστούς και άγνωστους, λόγιους και απαίδευτους, γέροντες, νέους και μικρά παιδιά, εγγάμους και αγάμους, άνδρες και γυναίκες. Παλαιότερα η γιορτή αυτή ήταν αφιερωμένη στη μνήμη όλων των Μαρτύρων, όλων εκείνων που έμειναν πιστοί ως το τέλος της ζωής τους, ομολόγησαν πίστη στο Χριστό και μαρτύρησαν. Όλοι οι Άγιοι θεωρούνταν παράλληλα και μάρτυρες, ένας πολύ ενδιαφέρον συνδυασμός αγιότητας και μαρτυρίου.

Αυτή η σύνδεση αναζήτησης ποιότητας ζωής και απόφασης θυσίας του εαυτού μας, μας δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε το ουσιαστικότερο νόημα της ημέρας και της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που η Εκκλησία επέλεξε να ακούσουμε και να γιορτάσουμε.

Όπως ο Ιησούς Χριστός ήρθε από αγάπη προς τον άνθρωπο, κήρυξε και δίδαξε ένα νέο ήθος ζωής και μια νέα αντίληψη των ανθρωπίνων πραγμάτων, αλλά παράλληλα για  χάρη της ανθρωπότητας ήρε τον σταυρό του και θυσιάστηκε, συνεπής προς αυτά που ευαγγελιζόταν, όμοια και οι άγιοι και οι μάρτυρες της πίστεως έγιναν μιμητές του Κυρίου. Ακολουθώ τον Ιησού υπό μία έννοια σημαίνει σηκώνω και εγώ τον δικό μου σταυρό. Η άρση του σταυρού είναι αποτέλεσμα συνέπειας και πιστότητας. Οι άγιοι και οι μάρτυρες, λοιπόν, συνεχίζουν τη μαρτυρική πορεία της Εκκλησίας ανά τούς αιώνες.

Η ιστορία της Εκκλησίας, κατά συνέπεια, δεν είναι άσκηση δύναμης και εξουσίας, ούτε επιδίωξη δόξας και θριάμβου. Όταν μιλούμε για χριστιανική εποποιία ουσιαστικά εννοούμε ιστορία αγιαστικής συνέπειας και θυσιών. Ίσως κάποτε οι θυσίες συσχετίζονταν με βίαιους διωγμούς, με φριχτά σωματικά μαρτύρια, με απώλεια της ίδιας της ζωής. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο ήπια, πιο εξευγενισμένα και πολιτισμένα. Όμως το μήνυμα της άρσης του σταυρού παραμένει, ως αξίωμα συνέπειας και πιστότητας, έστω με διαφορετικές μορφές, ενός σύγχρονου κόσμου με εκσυγχρονιστικές μεθόδους βίας και ανελευθερίας.

(Γ. Π. Πατρώνου, Ομότιμου Καθηγητού Παν/μίου Αθηνών, «Κήρυγμα και Θεολογία», τ. Β΄).

«Ανακεφαλαίωσις. Τα πάντα Χριστός»

Με ομιλία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ.κ. Μαξίμου, ολοκληρώνεται ο κύκλος των φετινών Εσπερινών Ομιλιών της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων την ερχόμενη Κυριακή 03 Ιουνίου, στις 7 το απόγευμα, στον Ιερό Προσκυνηματικό Ναό του Πολιούχου μας Αγίου Γεωργίου.
Θέμα της ομιλίας: «Ανακεφαλαίωσις. Τα πάντα Χριστός».