Θεία Λειτουργία

Θεία Λειτουργία θα τελεσθεί στον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους» την Τετάρτη 1η Φεβρουαρίου, εορτή του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος. Τεμάχιο του ιερού του λειψάνου φυλάσσεται στο Ναό μας.

Στο τέλος της Λειτουργίας, θα γίνει ο Αγιασμός για την πρώτη του μήνα.

Διαβάστε το Συναξάρι του Μάρτυρα, κάνοντας κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://eiskopanous.blogspot.gr/2012/01/250.html

Για τους Τρεις Ιεράρχες

Δύο κείμενα για τους Τρεις Ιεράρχες, από παλιότερες αναρτήσεις στο blog. Μπορείτε να τα διαβάσετε, πατώντας στους παρακάτω συνδέσμους...

Μαρίας Χατζηαποστόλου, «Οι τρεις Ιεράρχες: Ο δρόμος της ζωής»:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2015/01/blog-post_8.html

Χριστόφορου Γ. Παπασωτηρόπουλου, «Οι Τρεις Ιεράρχες «στα αζήτητα»(;) μιας γιορτής(;) για την Παιδεία»:

http://eiskopanous.blogspot.gr/2016/01/blog-post_28.html

Οι ανατροπές της Χαναναίας

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Τρεις ανατροπές στις αντιλήψεις των ανθρώπων για το Θεό διαπιστώνουμε στη θαυματουργική θεραπεία από το Χριστό της κόρης μιας Χαναναίας.

Η πρώτη ανατροπή έχει να κάνει με την ίδια την επίσκεψη τουΧριστού στην περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας. Η Χαναναία ήταν ειδωλολάτρης και κατοικούσε σε έναν τόπο όπου οι κάτοικοι, εκτός από την λατρεία των ειδώλων, επιδίδονταν στην μαγεία. Χωρίς να το γνωρίζουν, είχαν παραδώσει τους εαυτούς τους στο πνεύμα του πονηρού. Ο Χριστός όμως, επισκεπτόμενος την περιοχή, δείχνει ότι ήρθε στον κόσμο για να φέρει το μήνυμα της Βασιλείας των Ουρανών κηρύσσοντας μετάνοια  ανάμεσα στους αμαρτωλούς.

Η δεύτερη ανατρεπτική στάση έχει να κάνει με την αντίδραση τουΧριστού στη στάση  της Χαναναίας. Εκείνη είχε αγωνία για την κόρη της, η οποία βασανιζόταν από δαιμόνιο, κάτι που φαίνεται να υπονοεί ότι η μητέρα της δεν ελεύθερη από τις επιδράσεις του διαβόλου και της ειδωλολατρίας και γι’ αυτό την πείραζε ο διάβολος. Μέσα στην αγωνία για το παιδί της στρέφεται προς το Χριστό  και ζητά το έλεός Του. Τον αποκαλεί «Υιό Δαβίδ». Μπορεί να γνώριζε τι σήμαινε η φράση αυτή. Ότι ο Ιησούς ανήκε στη γενιά από την οποία θα σώζονταν ο λαός του Ισραήλ. Μπορεί και να ρώτησε και να της είπαν ότι έτσι τον προσφωνούσαν. Όμως η θέα του προσώπου του Κυρίου κάνει την ψυχή της να γεμίσει με πίστη και την οδηγεί στο να απευθύνει το αίτημά της προς Αυτόν χωρίς να υπολογίσει τίποτε, ούτε την ειδωλολατρική της ταυτότητα ούτε την απόρριψη που πιθανότατα θα υφίστατο από όσους συνόδευαν το Χριστό. Κραυγάζει. Και οι μαθητές του Χριστού αντιδρούν αμέσως, προτρέποντάς τον να την διώξει, για να απαλλαγούν από την επιμονή και την ένταση της φωνής της. «Απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών» (Ματθ. 15, 23). Ο Χριστός όμως, δεν κάνει αυτό που αναμένουν οι άνθρωποι, αλλά ανοίγει διάλογο μαζί της.

Η τρίτη ανατρεπτική στάση έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός απευθύνεται στη Χαναναία. Αντί να την ρωτήσει για τη δοκιμασία της ή να την νουθετήσει ή να δείξει ευσπλαχνία, της απαντά με τέτοιο τρόπο που φαίνεται ότι την απορρίπτει. Της δείχνει ότι δεν θέλει να έχει σχέση με τους ειδωλολάτρες, αλλά μόνο με τους Ισραηλίτες. Φαίνεται να ικανοποιεί έτσι τους φανατικούς Ισραηλίτες, που πιθανόν να ήταν στη συνοδεία του. Όμως εκείνη επιμένει. Και στην δεύτερη παράκληση, στην οποία το προσωνύμιο πλέον γίνεται «Κύριε», δεν μένει δηλαδή στο γενικό χαρακτηρισμό που περιέγραφε τι προσδοκούσαν οι Ισραηλίτες από το Χριστό, αλλά του δείχνει τι είναι για την ίδια ο Χριστός, «ο Κύριος και Θεός», και πάλι ο Χριστός αρνείται να την βοηθήσει και της μιλά περιφρονητικά, αποκαλώντας την «κυνάριον». Και βλέποντας την επιμονή, την εξυπνάδα και την ταπείνωσή της να αποδέχεται ακόμη και τον χαρακτηρισμό, αρκεί να χορτάσει κοντά Του την ευσπλαχνία και την αγάπη, ο Χριστός θαυμάζει την πίστη της και κάνει το θαύμα. Σκληρότητα, δοκιμασία της πίστης και αποδοχή του αιτήματος είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Χριστός αντιδρά, μη κάνοντας αυτό που θα περιμέναμε.

Δεν μπαίνει ο Θεός στα ανθρώπινα καλούπια. Δεν κάνει όπως περιμένουν οι άνθρωποι. Δεν λειτουργεί με τα δικά μας κριτήρια. Δεν είναι ένας Θεός που αρκείται σ’ αυτούς που Τον ακολουθούν. Τολμά και βγαίνει από τα όρια του περιούσιου λαού. Τολμά και βγαίνει από τα συνηθισμένα, προκειμένου να κηρύξει μετάνοια και να δώσει ελπίδα και νόημα σε όλο τον κόσμο.  Παράλληλα, δεν κάνει ό,τι ευχαριστεί τους δικούς Του. Δεν απολύει κανέναν που Τον αναζητά μόνο και μόνο γιατί δεν είναι όπως θέλουν όσοι νομίζουν ότι Τον γνωρίζουν και προσαρμόζουν το Ευαγγέλιο Του στον δικό τους τρόπο σκέψης. Αλλά και δεν βιάζεται πάντα να κάνει αυτό που οι άνθρωποι επιθυμούν. Να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, αλλά τους αφήνει να ανοίξουν αληθινά την καρδιά τους. Να επιμείνουν και να φανερώσουν πόσο πιστεύουν. Έχει τη δύναμη να εκπληρώσει τα πάντα. Αλλά θέλει και την συνέργεια του ανθρώπου. Ζητά την πίστη. Την δοκιμάζει. Ζητά την εξυπνάδα και το χάρισμα του ανθρώπου. Ζητά την μετάνοια και την ταπείνωσή του. Όχι γιατί ο Ίδιος ως Θεός έχει ανάγκη αυτά. Αλλά γιατί έτσι ο άνθρωπος μαθαίνει να εμπιστεύεται αληθινά, να μετανοεί για τον τρόπο της ζωής του και να συνειδητοποιεί την επίδραση του κακού και πώς μπορεί μέσα από την πίστη να την αποτινάξει...

Του Αγίου Γρηγορίου «εις Κοπάνους»

Φωτοθήκη από τις φετινές λατρευτικές εκδηλώσεις στον Ιερό μας Ναό επί τη μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Θεολόγου, το δεξί χέρι του οποίου φυλάσσεται άφθαρτο «εις Κοπάνους» ως πολύτιμος πνευματικός θησαυρός και ως μεγίστη ευλογία τόσο για την Ιερά Μητρόπολη όσο και για την επιφανή πόλη των Ιωαννίνων...

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Ο άγιος Γρηγόριος είναι ένας από τους τρεις μεγάλους ιεράρχες και οικουμενικούς διδασκάλους της Εκκλησίας μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο. Μετά τον απόστολο και ευαγγελιστή Ιωάννη, είναι ο δεύτερος στον οποίο η Εκκλησία απένειμε τον τίτλο του Θεολόγου, ο τρίτος είναι ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Ο άγιος Γρηγόριος ειδικώτερα είναι ο τριαδικός θεολόγος, γιατί σε κάθε του λόγο κεντρική διδασκαλία του είναι πάντα το μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Στον πέμπτο θεολογικό λόγο του γράφει, οι πιστοί «προσκυνούσι τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, μίαν Θεότητα…».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε στα 329 στην Αριανζό, ένα μικρό χωριό της Καππαδοκίας, κοντά στην κωμόπολη Ναζιανζό, γι’ αυτό και λέγεται Ναζιανζηνός. Ο πατέρας του λεγότανε κι αυτός Γρηγόριος κι ήταν επίσκοπος Ναζιανζού, η δε μητέρα του λεγόταν Νόννα. Από μικρός ήταν φιλομαθής και επιμελής κι έκαμε λαμπρές και εξαίρετες σπουδές στη Ναζιανζό, στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, στην Καισαρεία της Παλαιστίνης, στην Αλεξάνδρεια και τέλος στας Αθήνας. Εκεί γνωρίστηκε με το συμπατριώτη του Μέγα Βασίλειο, συνδέθηκαν αδελφικά κι έμειναν μαζί σπουδάζοντας έξη ολόκληρα χρόνια την έξω φιλοσοφία. Στο τέλος του προσφέρθηκε καθηγητική θέση, μα εκείνος προτίμησε να ξαναγυρίση στην πατρίδα του Ναζιανζό.

Στην Καππαδοκία συναντήθηκαν οι δυο συμμαθητές κι έζησαν πάλι μαζί, αποτραβηγμένοι στην έρημο ασκούμενοι και μελετώντας τώρα τα ιερά γράμματα. Σε ηλικία 30 ετών ο άγιος Γρηγόριος πήρε το βάπτισμα και χειροτονήθηκε από τον πατέρα του πρεσβύτερος. Έμεινε για καιρό βοηθώντας το γέροντα πατέρα του επίσκοπο Γρηγόριο και το 372 σε ηλικία 43 ετών ο Μέγας Βασίλειος, πού ήταν πια αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, τον χειροτόνησε επίσκοπο Σασίμων. Αυτή η χειροτονία έγινε παρά τη θέληση του, γι’ αυτό κι ο άγιος Γρηγόριος δεν δέχθηκε να πάη στα Σάσιμα, αλλά έμεινε βοηθώντας τον πατέρα του στη Ναζιανζό. Γι’ αυτή τη χειροτονία ο Μέγας Βασίλειος γράφει σε μια επιστολή του ότι για τον άγιο Γρηγόριο άξιζε μια επισκοπή όση όλος ο κόσμος.

Το 375, όταν πέθανε ο πατέρας του αγίου Γρηγορίου, οι ορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης, πού οι αρειανοί τους είχαν πάρει όλες σχεδόν τις Εκκλησίες, πήγαν στη Ναζιανζό και κάλεσαν τον άγιο Γρηγόριο. Ήταν ο μόνος πού θα μπορούσε, με τη θεολογική του σοφία και τη ρητορική του δεινότητα να αντιμετώπιση τους αιρετικούς. Ήλθε λοιπόν στην Κωνσταντινούπολη, και σε μια μικρή Εκκλησία της αγίας Αναστασίας η Ορθοδοξία έστησε το στρατηγείο της εναντίον των αιρέσεων. Εκεί ο άγιος Γρηγόριος είπε τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους κατά των αρειανών και των μακεδονιανών. Αρειανοί ήσαν οι οπαδοί του Αρείου, πού αρνιούνταν τη θεότητα του Ιησού Χριστού, και μακεδονιανοί οι οπαδοί του Μακεδονίου, πού αρνιούνταν τη θεότητα του Αγίου Πνεύματος.

Στα 381 έγινε στην Κωνσταντινούπολη η δεύτερη οικουμενική Σύνοδος, η οποία εσύνταξε τα πέντε τελευταία άρθρα του Συμβόλου της πίστεως, το όγδοο άρθρο, «Και εις το Πνεύμα το Άγιον…», είναι η διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Η Σύνοδος, όταν τότε χήρεψε ο αρχιεπισκοπικός θρόνος της Κωνσταντινούπολης, εξέλεξε αρχιεπίσκοπο τον άγιο Γρηγόριο. Έτσι, όταν ύστερ’ απέθανε ο Πρόεδρος της Συνόδου άγιος Μελέτιος αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας, Πρόεδρος της Συνόδου έγινε ο άγιος Γρηγόριος. Επειδή όμως αργότερα ακούστηκαν διαμαρτυρίες και αμφισβητήσεις και μάλιστα από τους επισκόπους της Μακεδονίας, πού ήλθαν καθυστερημένοι στη Σύνοδο, ο άγιος Γρηγόριος παραιτήθηκε κι από αρχιεπίσκοπος κι από Πρόεδρος της Συνόδου κι έφυγε στην Καππαδοκία.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αφήκε στην Εκκλησία, εκτός από τον άγιο βίο του και σπουδαίο συγγραφικό έργο. Περίφημος είναι ο Συντακτήριος λόγος, με τον όποιο, όταν παραιτήθηκε, αποχαιρέτησε τη Σύνοδο και τους χριστιανούς της Αρχιεπισκοπής. Όταν, μετά την παραίτηση του, ο άγιος Γρηγόριος κατέβηκε στην Καππαδοκία, ο Μέγας Βασίλειος είχε αποθάνει πριν δύο χρόνια. Τότε έγραψε και είπε τον επίσης περίφημο επιτάφιο λόγο στο Μέγα Βασίλειο. Ο άγιος Γρηγόριος έζησε ακόμα οκτώ χρόνια και απέθανε στα 389 σε ηλικία 60 ετών. Ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός είναι πραγματικά ό Θεολόγος Πατέρας της Εκκλησίας, ιερουργός του λόγου και των θείων Μυστηρίων, πού αποχαιρέτιζε τη δεύτερη οικουμενική Σύνοδο κι έλεγε, «Καθαράν και ακίβδηλον την ιερωσύνην εφύλαξα». Αμήν.

Πηγή: «Εικόνες έμψυχοι – Κηρύγματα αγιολογικά (Εξαπλά β΄)», Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας

Πανηγυρίζει ο Άγιος Νικόλαος «εις Κοπάνους»

Γνωρίζουμε στα μέλη της Αγίας Εκκλησίας μας, ότι την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Θεολόγου, πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» πόλεως Ιωαννίνων, στον οποίο φυλάσσεται το δεξί χέρι του Αγίου Γρηγορίου, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

Τρίτη 24 Ιανουαρίου:

18.00 μ.μ.: Μέγας Εσπερινός, με Αρτοκλασία.

Τέταρτη 25 Ιανουαρίου:

07.30 π.μ.: Όρθρος - Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

17.00 μ.μ.: Ιερά Παράκληση στον Άγιο Γρηγόριο.

Ο Μητροπολίτης Μάξιμος στον Άγιο Νικόλαο

 

 

 

 

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017...

 

Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους»...

 

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία,

προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. κ. Μαξίμου...

Ο Μητροπολίτης μας στον Άγιο Νικόλαο

Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. κ. Μαξίμου, θα τελεσθεί την Κυριακή 22 Ιανουαρίου στον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους».

Εορτάζει ο Μητροπολίτης μας

Το ερχόμενο Σάββατο 21 Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Μαξίμου του Ομολογητού, «άγει» τα ονομαστήριά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Μάξιμος.

Την Παρασκευή, στις 6 το απόγευμα, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αθανασίου, θα τελεστεί Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός με Αρτοκλασία, ενώ την κυριώνυμο ημέρα της εορτής και ώρα 07.30 στον ίδιο Ιερό Ναό θα τελεσθούν ο Όρθρος και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας θα δεχθεί τις ευχές κλήρου και λαού στο Επισκοπείο το Σάββατο, μετά τη Θεία Λειτουργία.

Εκδήλωση για τον Άγιο Νεκτάριο από την Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου, ώρα 19.00

Αίθουσα Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας

Μνημόσυνο Ευεργετών

Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των αειμνήστων κτητόρων, ευεργετών και δωρητών του Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους» θα τελεσθεί την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου, στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, επί τη μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Αθανασίου του Μεγάλου.

Γιορτάζει ο Πολιούχος μας Άγιος Γεώργιος

Οι τριήμερες λατρευτικές εκδηλώσεις για τον εορτασμό της μνήμης του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου, «του εν Ιωαννίνοις αθλήσαντος και Πολιούχου ημών» και του Αγίου Αθανασίου του Μεγάλου θα λάβουν χώρα τη Δευτέρα 16, την Τρίτη 17 και την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017, σύμφωνα με το πρόγραμμα που ανακοινώθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων.

Συγκεκριμένα, τη Δευτέρα 16 Ιανουαρίου, στη 4 μ.μ. στο Σεπτό Οίκο του Αγίου θα γίνει Δέηση και στη συνέχεια η Μεταφορά της ιεράς εικόνας στο παρά την κεντρική πύλη του Φρουρίου εικονοστάσι. Εκεί, στις 4.30 θα αναπεμφθεί Δέηση και ακολούθως, θα πραγματοποιηθεί η Μεταφορά της ιεράς εικόνας στο Ναό του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου, στην Πλατεία Πάργης.

Στις 5 μ.μ., στο Μητροπολιτικό Ναό, στο Παρεκκλήσι του Τάφου του Νεομάρτυρα, θα τελεσθεί Εσπερινός και στις 6 μ.μ., στον Προσκυνηματικό Ναό του Αγίου στην Πλατεία Πάργης, Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός με Αρτοκλασία. Εσπερινός θα τελεσθεί στις 6 και στο Σεπτό Οίκο του Αγίου Γεωργίου, όπου στις 9 μ.μ. θα ακολουθήσει Ιερά Αγρυπνία.

Την Τρίτη 17 Ιανουαρίου, ημέρα εορτασμού της μνήμης του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου, στις 7:30 π.μ., στο Ναό της Πλατείας Πάργης θα γίνει ο Όρθρος και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία. Όρθρος και Θεία Λειτουργία θα τελεσθούν επίσης στο Σεπτό Οίκο του Αγίου, όπως και στο Μητροπολιτικό Ναό. Η λιτάνευση των ιερών Λειψάνων του Νεομάρτυρος θα ξεκινήσει στις 10:30 π.μ., ενώ στις 5 μ.μ. στο Σεπτό Οίκο του Αγίου θα τελεσθεί Ιερά Παράκληση και στο Μητροπολιτικό Ναό στις 6.00 Μέγας Εσπερινός με Αρτοκλασία και Θείο Κήρυγμα.

Την ημέρα της εορτής του Αγίου Αθανασίου, Τετάρτη 18 Ιανουαρίου, Όρθρος και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αθανασίου στις 7:30 π.μ. και στις 5 μ.μ. Εσπερινός και Ιερά Παράκληση του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου. Τα λείψανα του Αγίου θα επιστρέψουν στον Ναό του Πολιούχου στις 5 το απόγευμα της Τετάρτης.

Στα λευκά ο Άγιος Νικόλαος

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017...

Ο δεσπότης της μνήμης

Το έχουμε γράψει και στο παρελθόν, αλλά επανερχόμαστε σήμερα, ακόμη κι αν η είδηση δε βρίσκεται πια στην επικαιρότητα. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μάξιμος μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο δεσπότης που κρατά άσβηστη και ζωντανή τη μνήμη των προκατόχων του Μητροπολιτών.

Ευκαιρείας δοθείσης, οσάκις επισκέπτεται τον Άγιο Νικόλαο «εις Κοπάνους» για Θεία Λειτουργία, Χοροστασία ή άλλη ποιμαντική αφορμή, συνηθίζει να τελεί τρισάγια στη μνήμη τους, διατηρώντας έτσι αναμμένο το κερί της αρχιερατικής του προσευχής για τις ψυχές όσων διαδέχτηκε στην Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων, οι τάφοι δύο εξ αυτών, των μακαριστών Μητροπολιτών Ιωαννίνων κυρού Θεοκλήτου και κυρού Δημητρίου, καθώς και του Επισκόπου Βελλάς κυρού Αθανασίου, βρίσκονται στον αύλειο χώρο του Αγίου Νικολάου «εις Κοπάνους».

Μια άξια λόγου κίνηση του Ποιμενάρχη μας, που «λέει» και δείχνει πολλά...

«Προσευχή;»

«Τι είναι η προσευχή; κραυγές και ουρλιαχτά από την πιο βαθιά μας κόλαση...»

π. λίβυος

«Προσευχή σημαίνει...»

«Προσευχή σημαίνει πολλές φορές να ομολογούμε στον Θεό, την αθλία μας κατάσταση: αδυναμία, ακηδία, αμφιβολίες, φόβους, λύπη, απόγνωση, με ένα λόγο, ό,τι συνδέεται με τις συνθήκες της υπάρξεως μας...».

Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ

«Επί των υδάτων...»

«Φωνή Κυρίου επί των υδάτων. 

Ο Θεός της δόξης εβρόντησε. 

Φωνή Κυρίου εν ισχύι, φωνή Κυρίου εν μεγαλοπρεπεία».

(Ψαλμός 29,3-4)

Θ ε ο φ ά ν ε ι α

«Αλλά και ανεβαίνει από το νερό ο Ιησούς. Ανεβάζει όμως μαζί του και τον κόσμο και βλέπει να σχίζονται οι ουρανοί, τους οποίους είχε κλείσει ο Αδάμ για τον εαυτό του και τους απογόνους του, όπως είχε κλείσει και με τη μάχαιρα του πυρός τον παράδεισο. Και το Πνεύμα μαρτυρεί την Θεότητα (διότι το όμοιο τρέχει στο όμοιο) και η φωνή από τους ουρανούς (διότι από εκεί προερχόταν εκείνος για τον οποίο εδίδετο η μαρτυρία). Εμφανίζεται δε σαν περιστέρι (διότι τιμά το σώμα αφού και αυτό γίνεται Θεός με τη θέωση, όταν αυτή εξετάζεται από την σωματική πλευρά του σώματος (και λόγω του ότι είναι συνηθισμένο από πολύ παλιά να φέρει την ευχάριστη αγγελία της παύσεως του κατακλυσμού το περιστέρι)». 

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «Λόγος ΛΘ' , Εις τα άγια Φώτα», PG 36,353Β.

«Ο Επιφανείς Χριστέ ο Θεός...»

Καλά και Ευλογημένα Θεοφάνεια...

Χρόνια πολλά και φωτισμένα...

Μνήμη Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: Σκιάθος, 4 Μαρτίου 1851 - 3 Ιανουαρίου 1911

Μνήμη... Αγίου

«Tο μόνο αληθινό περιεχόμενο του χρόνου...»

«Μόνον στον Χριστό ο χρόνος βρίσκει το κέντρο του. Πριν από τον Χριστό η Ιστορία κατευθύνεται προς αυτόν, έχει προσανατολισμό και τάση μεσσιανική, είναι ο χρόνος όπου κυοφορούνται τα προσχέδια, ο χρόνος της αναμονής. Μετά τη Σάρκωση το παν γίνεται εσωτερικό, τα πάντα διέπονται από τις κατηγορίες του κενού και του πλήρους, του απόντος και του παρόντος, του ασυντέλεστου και, επομένως, το μόνο αληθινό περιεχόμενο του χρόνου είναι η παρουσία του Χριστού σ' όλη την έκτασή της... 

Ο Χριστός έσπασε την ιστορική συνέχεια, αλλά δεν κατέλυσε τον χρόνο, παρά μόνο τον άνοιξε... "Ο Θεός έγινε έγχρονος για να γίνουμε εμείς οι έγχρονοι άνθρωποι αιώνιοι", λέγει ο άγιος Ειρηναίος, δείχνοντας έτσι ότι το "χρονικό" κορυφώνεται στο αιώνιο "ήδη εδώ κάτω"…».

Παύλου Ευδοκίμωφ, «Η Ορθοδοξία», εκδ. «Β. Ρηγόπουλου», Θεσσαλονίκη 1972, σσ. 278-279.

«Είσοδος στην αιωνιότητα…»

«Αν η έξοδος από τον χρόνο κατά τη στιγμή της εκπλήρωσης γίνεται αισθητή ως είσοδος στην αιωνιότητα, τότε η εμπειρία του χρονικού θανάτου είναι διαφορετική. Τότε η αιώνια ζωή αρχίζει ήδη εδώ και τώρα στο μέσον της παροδικής αυτής ζωής και καθιστά την επίγεια ζωή προοίμιο της αιωνιότητας».

Juergen Moltmann, «Ο ερχόμενος Θεός. Χριστιανική εσχατολογία», «Άρτος Ζωής», Αθήνα 2013, σ. 401.